Του Γιάννη Πανούση
Όπου παρόν σημαίνει απλώς το παρελθόν του μέλλοντος
Ή, πιο σωστά, το μέλλον ενός άλλου παρελθόντος
Αντώνης Φωστιέρης,Ανεπίδεκτοι Αθανασίας
Η σύγχρονη πολιτική ταυτότητα [κομμάτων και προσώπων] διαμορφώνεται από προγραμματικές συναινέσεις και ιδεολογικές συνθέσεις κι όχι από τεχνητές ομοιομορφοποιήσεις, και ιδίως, όχι από ενδοομαδικές στρεβλωτικές ιδεοληψίες και από εξωομαδικές ‘ανταλλάξιμες’[;] επιρροές.
Καθώς όμως η από κοινού άσκηση ‘πολιτικής γυμναστικής’ δεν εξισούται με την ύπαρξη σταθερής[και σοβαρής] πολιτικής κοινότητας και παρά το γεγονός ότι, τουλάχιστον στη χώρα μας, η ιδεολογικοκοινωνική καταγωγή του εκάστοτε Αρχηγού προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό την ταυτότητα του σχηματισμού, δεν πρέπει να μας ξενίζουν φαινόμενα συνονθυλευμάτων τύπου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ή ΝΕΟΣΥΡΙΖΟΠΑΣΟΚ.
Πάντοτε είχα την απορία αν οι προσχωρήσαντες στον τότε κυβερνήσαντα ΣΥΡΙΖΑ πρώην μέλη της[Καραμανλικής]ΝΔ ήσαν ‘πολιτικοειδείς μετανάστες’, οι οποίοι μετακινήθηκαν για να βρουν ένα καλύτερο βουλευτικό/υπουργικό μέλλον ή ήσαν’ κομματικοί πρόσφυγες, οι οποίοι ξέφυγαν από επικίνδυνες γι’αυτούς καταστάσεις.
Σήμερα όμως με τη ΄σοσιαλιστική επιγαμία της σύμμειξης και συσσωμάτωσης’ είμαι πλέον βέβαιος ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία στρατολόγηση στη βάση της ‘ομοιοπάθειας’. Ένα πρώην Κατεστημένο αναζητεί μαγικό [δίχως αναγκαστικά να είναι και μαζικό] τρόπο να γίνει ένα Νέο Κατεστημένο,αλλάζοντας εταιρική επωνυμία, ταυτότητα και καταστατικό και εκλέγοντας μία μειοψηφία στο Διοικητικό Συμβούλιο.
Η εξουσιαστική νοοτροπία,ως κοινός παρονομαστής και συγκολλητική ουσία, μεταμφιέζεται σε κίνηση ‘κεντροαριστερής’[;] ανανέωσης της δημόσιας ζωής’,όμως –‘’κακό χωριό τα λίγα σπίτια’’- άπαντες γνωρίζουν τα πεπραγμένα των άλλων.
Το μακιγιάζ δεν αλλάζει το πρόσωπο και η μάσκα του προσωπείου φθείρεται και πέφτει τόσο γρήγορα ώστε καθίσταται άνευ αντικειμένου η συζήτηση ‘περί νέας Αλλαγής’. Άλλωστε η ήδη υιοθετηθείσα πολιτική της καταγγελίας του δικού τους παρελθόντος και των πρώην συντρόφων τους, καθώς και ο διαγκωνισμός-με ακραίες συχνά εκφράσεις-για το ποιός είναι περισσότερο ‘αριστερός’[ή μήπως περισσότερο αρεστός στην Ηγεσία;],απο-δεικνύουν του ηθικού λόγου το αληθές.
Προφανώς με το διάβα του χρόνου ο καθένας μπορεί ν’αλλάζει πολιτικές απόψεις και να στηρίζει άλλον πολιτικό φορέα. Μόνο που όσοι είχαν ‘κάνει παιχνίδι’ με το προηγούμενο Σύστημα καλά θα ήταν [έστω για την υστεροφημία τους] ν’αποσύρονται για να γράψουν τ’Απομνημονεύματά τους αντί να θέλουν να παρουσιαστούν και πάλι ως οι ιδεολόγοι του μέλλοντος.
Σε κάθε περίπτωση το Καινούργιο δεν αυτο-συγκροτείται από το Παλιό χωρίς αλληλενέργειες κι αλληλεπιδράσεις από το Αντίθετο του χώρου του.Οι λιπόστρατοι και οι ριψάσπιδες ουδέποτε συγκρότησαν αξιόμαχο στράτευμα.
Ο πολιτικός πολιτισμός της νέας πραγματικής Αριστεράς δεν θα μορφοποιηθεί από την [υπο]κουλτούρα της ένδειας ηθικών προσώπων ή από την ανασημασιοδότηση παλαιών συμβόλων και την ενσωμάτωση των μύθων και των δοξασιών άλλης εποχής,αλλά από την οριστική απόρριψη του [αποπολιτικοποιημένου] λαϊκισμού και την ’κουλτούρα αντί-στασης’ κατά παντός –κατά περίσταση και περίοδο-εχθρού, συμμαχώντας με οποιονδήποτε ‘εχθρό του εχθρού’και χρησιμοποιώντας [ίσως κι αγιάζοντας] οποιαδήποτε μέσα.
Πρώτα λοιπόν αυτοκάθαρση, μετά ένα νέο αξιακό πλαίσιο, ύστερα εσωτερική δημοκρατική λειτουργία και τέλος επιλογή [και όχι ‘άγρα’] καθαρών ομογνωμούντων. Αυτή είναι η πορεία εξυγίανσης και μετασχηματισμού. Τα υπόλοιπα αποτελούν προφάσεις εν αμαρτίαις…
ΥΓ. Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, είναι εκεί, είναι παραπέρα, είναι παντού και στην πραγματικότητα δεν είναι πουθενά.