Toυ Νίκου Λακόπουλου
Λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές το ερώτημα είναι πόσο υψηλή θα είναι η αποχή που αναμένεται να φτάσει σε ποσοστά ρεκόρ -που σημαίνει ότι τα κόμματα θα αναμετρηθούν με τον εαυτό τους, αλλά θα βγουν με λιγότερους ψήφους, αλλά… νικητές.
Με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις να δείχνουν πως η Νέα Δημοκρατία μπορεί να πιάσει τον πήχη του 33,12 % που έθεσε ο πρωθυπουργός, αλλά και να το ξεπεράσει, οι ευρωεκλογές έχουν νόημα για τις ηγεσίες των κομμάτων.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σ’ αυτές τις εκλογές βλέπει πως κρίνεται η τρίτη τετραετία του και το ερώτημα της επόμενης μέρας είναι τι θα συμβεί με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που έχασε τους μισούς ψηφοφόρους του, αλλά θα είναι “νικητής” αν πλησιάσει τα ποσοστά που πήρε στις εθνικές εκλογές.
Η επιστροφή του Κανένα καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκη, κατά την έκφραση του Αλέξη Τσίπρα τρέχει μόνος του και βγαίνει δεύτερος μάλλον είναι η προειδοποίηση για μια νέα πολιτική κρίση στην οποία θα οδηγήσει η απώλεια της κυριαρχίας του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η δημοτικότητα του Πρωθυπουργού βρίσκεται σε πτώση, αλλά η “καταλληλότητα” των Στέφανου Κασσελάκη και Νίκου Ανδρουλάκη βρίσκεται σε ποσοστά χαμηλότερα από αυτά των κομμάτων τους.
Oι ευρωεκλογές δεν βγάζουν κυβέρνηση, αλλά μπορεί να ορίσουν την συγκυβέρνηση, όταν γίνουν οι εκλογές, το 2027 ή νωρίτερα καθώς τρία χρόνια είναι πολλά για μια κυβέρνηση που έχει ως αντίπαλο τον ευατό της.
Πιθανόν καθώς στις επόμενες εθνικές εκλογές θα κατέλθουν τρία κεντροδεξιά και ένα ισχυρό ακροδεξιό κόμμα το ερώτημα που θα απαντηθεί στις ευρωεκλογές είναι με ποιον θα συγκυβερνήσει η Νέα Δημοκρατία -με ή χωρίς τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Τελικά οι ευρωεκλογές χωρίς να φαίνεται πως θα αλλάξουν τους πολιτικούς συσχετισμούς θα κρίνουν το μέλλον του Κυριάκου Μητσοτάκη, του Στέφανου Κασσελάκη και του Νίκου Ανδρουλάκη, αλλά και του… Αλέξη Τσίπρα.
Η ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου
“Οι υφιστάμενοι αριστεροί και προοδευτικοί κομματικοί σχηματισμοί δεν εμπνέουν στην υπάρχουσα μορφή τους και η ανασύνθεση – ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου μοιάζει πιο αναγκαία από ποτέ” θα γράψει ο Διονύσης Τεμπονέρας σε ένα άρθρο του στο Dnews.
Ένα χρόνο πριν ο ΣΥΡΙΖΑ με 24-25% στις δημοσκοπήσεις έμοιαζε ικανός να διεκδικήσει πάλι την κυβέρνηση με μια πρόταση “προοδευτικής κυβέρνησης” με το ΠΑΣΟΚ που απέρριπτε μια τέτοια συνεργασία.
Τώρα πια ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πια, ένα νέο κόμμα έχει πάρει τη θέση του με τον απρόοπτο Στέφανο Κασσελάκη να λέει πολύ απλά πως αν θέλει να ξαναγίνει κυβέρνηση θα πρέπει να πάψει να ανήκει στην Αριστερά.
Η συγκρότηση νέας κοινοβουλευτικής ομάδας υπό τον Αλέξη Χαρίτση με έντεκα βουλευτές είναι η πέτρα στην λίμνη που αναταράσσει το πολιτικό σκηνικό στον χώρο της Αριστεράς, καθώς το υπό διαμόρφωση κόμμα προσπαθεί να καλύψει ένα υπαρκτό πολιτικό κενό.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν θα καταφέρει να δημιουργήσει ένα πραγματικά νέο κόμμα ή θα υπερασπιστεί τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ που σύμφωνα με τον Αλέξη Τσίπρα δεν υπάρχει πλέον. Η πρώτη αίσθηση είναι πως στο νέο εγχείρημα υπάρχει πολύ νοσταλγία του ‘ΚΚΕ εσωτερικού” και μιας Αριστεράς με ένδοξο παρελθόν και αβέβαιο μέλλον.
Όταν ο Μητσοτάκης… νοσταλγεί το 2015
Αυτή την Αριστερά αναζητά…. ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να αναμετρηθεί ξανά μαζί της υποστηρίζοντας ότι “ο λαϊκισμός έφερε την χρεοκοπία” (!) καθώς οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής έχουν βγει από το κάδρο.
Το ερώτημα πια -καθώς οι ευρωεκλογές μπορεί να καταγράψουν ένα άλλο πολιτικό σκηνικό- δεν είναι γιατί έχασε τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ το 2023 διεκδικώντας μια επιστροφή που ήδη από το 2019 φαινόταν ότι δεν μπορεί να υπάρξει.
Το ερώτημα είναι πώς και γιατί ένα κόμμα του 3% κατάφερε να φτάσει στο 35% και την κυβέρνηση -ένα επίτευγμα πρωτοφανές και ανεπανάληπτο -που δεν μπορεί δηλαδή να επαναληφθεί- και για το οποίο οι πρωταγωνιστές μπορούν μόνο να γράψουν τα Απομνημονεύματά τους.
Ο τρόπος που ο Στέφανος Κασσελάκης εμφανίστηκε και πήρε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ως εκδίκηση της εκλογικής βάσης απέναντι στην κομματική γραφειοκρατία δείχνει πως αυτή η εποχή, με τα “οράματα” και τις ψευδαισθήσεις της έχει τελειώσει μαζί με τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ.
Το μέλλον είναι πίσω
Η παλιά Αριστερά που ανέδειξε σε ηγέτη τον Αλέξη Τσίπρα δεν υπάρχει πια ώστε να ανασυγκροτηθεί. Κάποιος άλλος χρησιμοποιεί το προφίλ της και μπερδεύει τον Βελουχιώτη με τον Μπάτμαν, το life style με την πολιτική και τις προσωπικές φιλοδοξίες του με το “ελληνικό όνειρο”.
Μέσα σ’ αυτά τα δέκα χρόνια που το παλιό πολιτικό σύστημα κατέρρευσε και ο Αλέξης Τσίπρας έγινε ο νεότερος πρωθυπουργός -που δεν προερχόταν κιόλα από “τζάκι”- όλα τα ιδεολογήματα της παλιάς Αριστεράς κατέρρευσαν μαζί με τον τρόπο που ασκούσε πολιτική.
Ένας νέος κόσμος είναι εδώ και το μέλλον είναι πίσω, τα “καλύτερα χρόνια” έχουν περάσει και το ερώτημα αν η νοσταλγία μπορεί να γεννήσει κάτι νέο και η απόγνωση μπορεί να γεννήσει μια νέα αισιοδοξία.
