Tου Γ. Λακόπουλου
Απολογισμός: 25 Ιανουαρίου 2015 -25 Ιανουαρίου 2016. Ένας χρόνος τι; Δυο διαφορετικές κυβερνήσεις Τσίπρα με δυο διαφορετικές πολιτικές, έχουν τον ίδιο αρνητικό απολογισμό. Παρ όλα αυτά, αν άκουσε κανείς τον Πρωθυπουργό και τον αυτοδιορισθέντα μέντορά του Αλέξη Φλαμπουράρη, η υπερηφάνεια ξεχειλίζει για τον βίο και την πολιτεία των 365 ημερών της πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς που διέλυσε τη χώρα. Δεν καταλαβαίνουν ή μας δουλεύουν;
Η εικόνα μιλάει από μακριά. Ποιος ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης και ποιος ο σημερινός. Τι υποσχέθηκε και τι πράττει. Που ήταν η χώρα όταν την παρέλαβε και που βρίσκεται τώρα. Ποια ήταν η θέση της μεταξύ των εταίρων και ποια -δεν- είναι πλέον. Ποιο ήταν το προφίλ της οικονομίας και ποιο είναι.
Στην πολιτική η ευθύνη είναι αντικειμενική έχει ονοματεπώνυμο. Εν προκειμένω οι εξελίξεις έχουν υπογραφή: Αλέξης Τσίπρας. Αυτόν εμπιστεύθηκαν οι πολίτες. Από αυτόν θέλουν εξηγήσεις.
Ένα νέο παιδί που ανακάλυψε ο Αλέκος Αλαβάνος στην ΚΝΕ, το εκπαίδευσε με τις δικές του -λανθασμένες , αλλά έντιμες και διαυγείς -ιδέες και το έβγαλε στην πολιτική ως υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων. Το 11% που πήρε δεν ήταν σπουδαίο, ήταν όμως υπερ- διπλάσιο από τα συνηθισμένα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ.
Από την επομένη το ιδιοποιήθηκε και έβαλε μεγάλους στόχους. Παραμέρισε τον Αλαβάνο, όπως αργότερα παραμέρισε τον Φώτη Κουβέλη και ακόμη πιο μετά έφαγε τον Λαφαζάνη, αφού όλους τους χρησιμοποίησε αναλόγως σε κάθε φάση. Και έγινε ο κυρίαρχος του παιχνιδιού εκμεταλλευόμενος τη σκηνική παρουσία του και τη συλλογική απελπισία της κρίσης. Ο Τσίπρας στην πραγματικότητα είναι δημιούργημα της επιλογής του Γ. Παπανδρέου να οδηγήσει- αβασάνιστα ή σχεδιασμένα, είναι άλλη συζήτηση- τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο, στο ΔΝΤ και τα μνημόνια.
Με μέντορα τον μπον βιβέρ αριστερό Αλέκο Φλαμπουράρη και ιθύνοντα νου τον φίλο του από παλιά Νίκο Παππά, ο ‘νεοδημαγωγός’, Αλέξης Τσίπρας, όπως τον χαρακτήρισε ο πολιτικός αναλυτής Λευτέρης Κουσούλης, εδραίωσε την κυριαρχία του και έφτασε στην εξουσία επιδεικνύοντας έναν ιδιαίτερο κυνισμό. Είτε στην αξιοποίηση της- όχι πάντα δικαιολογημένης-λαϊκής αγανάκτησης για τις συνέπειες των μνημονίων είτε στον προσεταιρισμό του χειρότερου τμήματος του ΠΑΣΟΚ με το δόγμα ‘θέλω αποφασισμένους’- αν ήταν και αχρείοι ακόμη καλύτερα.
Έστω και έτσι ο 40χρονος ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές του 2015. Εκείνη τη στιγμή έχασε τη μεγάλη ευκαιρία του να περάσει στην ιστορία με φωτεινά χρώματα. Είχε όλες τις προϋποθέσεις να σχηματίσει μια κυβέρνηση έντιμων και ικανών ανθρώπων και με βάση τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς, να βάλει τάξη στη χώρα. Να ξηλώσει τα κυκλώματα της διαπλοκής και της διαφθοράς, να αναβαθμίσει τους θεσμούς, να εξυγιάνει το κράτος και να βάλει μπροστά αναπτυξιακές διαδικασίες. Στηριζόμενος για όλα αυτά στην Ευρώπη και αξιοποιώντας διεκδικητικά την παρουσία της χώρας στην Ευρωζώνη, που είχε κάθε λόγο να στηρίξει μια ικανή ελληνική κυβέρνηση ανεξαρτήτως ιδεολογίας, για να βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Αντί γι’ αυτό το σύστημα Τσίπρα πήγε να θέσει σε εφαρμογή ένα σχέδιο απόλυτης κυριαρχίας, αρχής γενομένης από την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ότι σύντομα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει αυτό το σχέδιο αποδεικνύει από μόνο του τη μωρία του εγχειρήματος.
Ένας πολιτικός που τα είχε όλα και θα μπορούσε να προσφέρει στη χώρα του έχοντας απέναντί του το σάπιο παλιό πολιτικό σύστημα -που δεν μπορούσε να του αντισταθεί- προτίμησε απλώς να εξομοιωθεί μαζί του υιοθετώντας τις μεθόδους του για να εδραιώσει, όπως νόμισε, την ισχύ του. Τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα του Αλέξη Τσίπρα είναι σήμερα ορατά και τον καταπίνουν.
Πρώτο. Η συνεργασία με τον Πάνο Καμμένο. Ένα κόμμα της Αριστεράς πολύ μικρό για να διαπράξει ατιμίες, όπως θα έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου, διέπραξε το χειρότερο ανοσιούργημα: συνεργάσθηκε με ένα κόμμα με ακροδεξιές θέσεις και με έναν πολιτικό με γνωστή ταυτότητα και παρελθόν σαν τον Καμμένο. Ήταν σα να καταργούσε με μια μονοκονδυλιά όλη την ιστορία της Αριστεράς στην οποία ομνύει. Ακόμη χειρότερα: το έγκλημα ήταν προσχεδιασμένο. Η κυβερνητική συνεργασία του ανακοινώθηκε αμέσως, χωρίς διερεύνηση σε άλλα κόμματα της δημοκρατικής παράταξης. Ο ίδιος ο Τσίπρας δεν δίσταζε να εξυμνεί τον Καμμένο ανερυθρίαστα και να εναγκαλίζεται μαζί του. Έγιναν ένα. Ένας ετερόκλιτος συνασπισμός νομής της εξουσίας.
Δεύτερο. Η συνεργασία με τον Βαρουφάκη. Το πρώτο που θα φρόντιζε ένας νέος πρωθυπουργός στη φάση που ανέλαβε τη χώρα ο Αλέξης Τσίπρας θα ήταν να αναθέσει στην οικονομία σε κάποιο αξιόπιστο πρόσωπο, με γνώση και αξιοπιστία, με αποδοχή στην Ευρώπη και συναίσθηση της συγκυρίας. Για λόγους ακατανόητους και με μεσολαβητή τον καθοδηγητή του σε πολλά Νίκο Παπά, όπως αποκαλύπτει σήμερα ο Βαρουφάκης, βρήκε τον χειρότερο: έναν ανερμάτιστο τύπο, μισοσαλεμένο και ανεύθυνο, ο οποίος από παραστάσεις που έδινε στην πλατεία, βρέθηκε στις συνεδριάσεις του Γιούρογκρουπ να εξευτελίζει τη χώρα. Σήμερα αυτός ο τύπος, τον οποίο ο Πρωθυπουργός εκθείαζε ως σπουδαίο οικονομολόγο -κάνοντας τους οικονομολόγους να γελάνε- και ως περιουσιακό του στοιχείο της κυβέρνησής του -ακόμη και όταν αναγκάστηκε να τον αντικαταστήσει- τον δίνει στεγνά. Αυτή είναι η τιμωρία του.
Τρίτο. Το σχέδιο εξόδου από την Ευρώπη. Τώρα είναι ολοφάνερο γιατί η καθοδηγητική ομάδα έπεισε τον Τσίπρα να σχεδιάσουν έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη με το πρόσχημα ότι οι Ευρωπαίοι δεν … σέβονται τη λαϊκή εντολή και δεν τους χρηματοδοτούν για να εδραιώσουν την κυριαρχία τους: ήθελαν να κυβερνήσουν με τρόπο που δεν είναι συμβατός με τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό που δεν ήταν φανερό ήταν ότι υπήρχαν δυο ομάδες που κινήθηκαν σ’ αυτή την κατεύθυνση. Μια που συνέστησε ο ίδιος ο Τσίπρας , όπως λέει ο Βαρουφάκης, ως εναλλακτική λύση, αν δεν έφταναν σε αδιέξοδο στο οποίο ο ίδιος τις οδηγούσε, οι διαπραγματεύσεις με την Ευρωζώνη. Και μια που καθοδηγούσε ο -συνεπής πάντως στις απόψεις του- Λαφαζάνης που είχε προαποφασίσει την αλλαγή νομίσματος από ιδεολογία. Σέρνοντας τον Τσίπρα στη Μόσχα για χρηματοδότηση της εξόδου από το ευρώ και σχεδιάζοντας εσωτερικό πραξικόπημα επαναστατικού χαρακτήρα -τρομάρα τους.
Τέταρτο. Οι κυβερνήσεις των ανίκανων. Και οι δυο κυβερνήσεις που σχημάτισε ο Αλέξης Τσίπρας πάσχουν στα πρόσωπα. Πρώην αποτυχημένοι του ΠΑΣΟΚ, σούργελα, ιδεοληπτικοί και ανίκανοι ανέλαβαν μαζί με τους ψεκασμένους, θέσεις εξουσίας. Πολύ σημαντικά υπουργεία ανατέθηκαν σε πρόσωπα τα οποία δεν είχαν τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις, παρακάμπτοντας προσωπικότητες που υπάρχουν στο χώρο της Αριστεράς, με πιο απλό παράδειγμα το χώρο της Παιδείας. Στρατηγικοί τομείς της ελληνικής πολικής περιήλθαν στη βουλιμία για εξουσία ακόμη και ανισόρροπων προσώπων. Σε μια περίπτωση που- από σύμπτωση ή από σκοπιμότητα- τοποθετήθηκε στην κυβέρνηση ένας αξιόλογος πολιτικός, όπως ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης, οι άλλοι έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους σε συνεργασία με ασύδοτους κομματικούς με τα σοβιετικά σύνδρομα, όχι μόνο να τον απομακρύνουν, αλλά και να τον εξοντώσουν.
Πέμπτο. Η υπονόμευση του Κοινοβουλευτισμού. Το μοντέλο διακυβέρνησης που υιοθέτησε το σύστημα Τσίπρα έχει προβλήματα δημοκρατίας και θεσμικής συμμόρφωσης με κανόνες του κοινοβουλευτισμού. Το πιο ορατό σημείο είναι ο τρόπος με τον οποίο νομοθετεί. Αλλά το έγκλημα κατά της κοινοβουλευτικής τάξης ήταν η τοποθέτηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην προεδρία της Βουλής και στην πολιτειακή ιεραρχία. Ένα πρόσωπο με εμφανή προβλήματα προσωπικότητας διεύθυνε το ελληνικό Κοινοβούλιο κατά τρόπο αυταρχικό, παράλογο και γελοίο ταυτόχρονα, δηλαδή μουσολινικό. Μπορεί να ήταν ακόμη στη θέση της, αν δεν είχε στραφεί κατά του ιδίου του Τσίπρα, όπως ήταν αναμενόμενο για όποιον ξέρει το ανέκδοτο με το σκορπιό.
Έκτο. Η καταστροφή της οικονομίας. Αν δούμε ποια πρόσωπα τοποθετήθηκαν στα οικονομικά υπουργεία η καταστροφή της οικονομίας ήταν αναπόφευκτη, αν όχι και επιδιωκόμενη σε κάποιες περιπτώσεις. Όχι μόνο γιατί η ομάδα Λαφάζανη, που είχε δική της γραμμή και πολιτική ήλεγχε κρίσιμους τομείς δεν είχε σχέση με την οικονομική πολιτική που χρειάζεται η χώρα. Άλλωστε υπάρχουν και σήμερα υπουργοί με ανάλογη κουλτούρα. Αλλά και γιατί η επιλογή για το Δημοψήφισμα έγινε σαν πολιτική διέξοδος για το ίδιο τον πρωθυπουργό χωρίς να υπολογιστούν οι συνέπειες στην οικονομία. Οι κλειστές τράπεζες και οι κεφαλαιακοί έλεγχοι είναι το βαρύτερο πλήγμα που δέχθηκε μετά τον πόλεμο η ελληνική οικονομία και αυτό υπήρξε έργο του ιδίου του Πρωθυπουργού και της ομάδας που τον περιβάλλει. Τον κύκλο της καταστροφής συμπληρώνει η αδυναμία να εκπονηθούν φορολογικό σύστημα και αναπτυξιακός νόμος και η μετατροπή των πολιτών και των επιχειρήσεων σε μονάδες άντλησης εσόδων.
Έβδομο. Η διάψευση του ονείρου. Η προοπτική να αναλάβει η Αριστερά τη διακυβέρνηση της χώρας δεν ήταν μόνο όραμα για μια μερίδα του πληθυσμού ή ένα στοίχημα με την Ιστορία. Ήταν. εκ των πραγμάτων, η τελευταία ελπίδα. Αυτήν κατακρεούργησε ήδη το σύστημα Τσίπρα, καταστρέφοντας ταυτόχρονα και τον ίδιο. Αν ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είχε διαγνώσει σωστά ότι οι πηγές της κακοδαιμονίας της χώρας είναι η υποταγή στον αμερικανικό παράγοντα για τα πάντα και η εξάρτηση των κυβερνήσεων από τους νταβατζήδες, η κυβέρνηση Τσίπρα ταυτίστηκε με τις δυο πηγές. Η σχέση της με την υπερατλαντική δύναμη είναι ένα μυστήριο προς μελέτη: οι Αμερικανοί την προστατεύουν και την καθοδηγηθούν, ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός ομολόγησε ότι συνωμοτούσε μαζί τους σε βάρος της Ευρώπης. Και η σχέση με τους «νταβατζήδες» χωρίζεται από τη μια με τον προσεταιρισμό κάποιων από αυτούς και από την άλλη με την τοποθέτηση άλλων στη θέση τους. Η τοποθέτηση «ημετέρων» στο κράτος, η ασυδοσία κομματικών παραγόντων, η κατάλυση ιδεών, αξιών και αρχών και η απόλυτη αποτυχία στον ένα τομέα μετά τον άλλο θολώνουν όραμα και ψευτίζουν την προσδοκία. Η πρώτη φορά Αριστερά αποδεικνύεται ο χειρότερος εφιάλτης της Αριστεράς.
Επίλογος. Υπάρχει αναστροφή; Στην πολιτική πάντα υπάρχει. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι εκλεγμένος πρωθυπουργός με ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής. Και στην κοινωνία υπάρχουν πρόσωπα να στελεχώσουν μια πραγματική κυβέρνηση, πραγματικής Αριστεράς. Αλλά αυτό χρειάζεται αρετή και τόλμη…
