Του Ανδρέα Δεληγιάννη
Γέμισαν τα ΜΜΕ αυτές της ημέρες από δηλώσεις βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που οδύρονταν από το βήμα της Βουλής ότι δεν συμφωνούν με το νομοσχέδιο των 7.500 σελίδων – δεν το έχουν διαβάσει άλλωστε. Καταγγέλλουν τα μέτρα που περιλαμβάνει, κομπορρημονούν ότι το πνεύμα και το γράμμα του πάει κοντά στη συνείδηση τους, αλλά … το ψηφίζουν, για να μην κάνουν το χατίρι της ΝΔ. Πάλι καλά που βρέθηκε μια γυναίκα να τους δείξει πως φέρονται στην πολιτική οι αριστεροί.
Αυτά που ακούσαμε και είδαμε από τους Συριζαίους το Σαββατοκύριακο είναι επίπεδο κοινοβουλευτικού λόγου και μάθημα ιδεολογικής και πολιτικής συνέπειας. Αφού διαφωνούν γιατί το επικυρώνουν; Ο βουλευτής είναι εκπρόσωπος του έθνους και νομοθετεί κατά συνείδηση. Αφού έχουν πρόβλημα με τη συνείδηση τους γιατί την παραβιάζουν; Γιατί δεν παραιτούνται, όπως έκανε αξιοπρεπώς η Κατριβάνου, αν πρόκειται να έχουν τύψεις με αυτό που ψηφίζουν. Γιατί δεν σιωπούν έστω; Γιατί δεν βάζουν κάτω το κεφάλι, οδηγούμενοι στην κάλπη για να συντηρηθεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, χωρίς τα μιξοκλάμματα;.
Γιατί κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους ανεβαίνοντας στο βήμα με κροκοδείλια δάκρυα και ευτελείς παραστάσεις ευσυνειδησίας, αφού δεν έχουν το θάρρος να κάνουν αυτό που πίστευαν, αν το πιστεύουν. Σε κάθε περίπτωση αυτοί οι δειλοί μοιραίοι και άβουλοι άνθρωποι γιατί παίζουν με τη νοημοσύνη, την υπομονή και την αισθητική των πολιτών. Γιατί εξευτελίζουν αυτό που λένε ότι αντιπροσωπεύουν και ευτελίζονται και οι ίδιοι. Ποια σχέση έχουν με την Αριστερά αυτά τα κόλπα ;
Δικαίωμα τους να κρίνουν και να ψηφίσουν όπως νομίζουν. Στη κοινοβουλευτική δημοκρατία ο λογαριασμός έρχεται στο τέλος. Για ό,τι κάνουν και ό,τι δεν κάνουν θα κριθούν στην κάλπη. Γιατί δεν το κάνουν καθαρά, με ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια. Ποιους προσπαθούν να ξεγελάσουν κλαψουρίζοντας; Πιστεύουν ότι θα τους λυπηθούν οι ψηφοφόροι αν τους πουν ότι ψήφισαν να κοπούν οι συντάξεις τους και να αυξηθούν οι φόροι τους, αλλά δεν το ήθελαν; Γιατί δεν παίρνουν καθαρά την ευθύνη των επιλογών τους; Και με το Μνημόνιο και με το αντιμνημονιακό θρήνο;
Αυτό το φαινόμενο με τις μετανοούσες Μαγδαληνές του Μνημονίου δεν ακυρώνει μόνο την Αριστερά και τις αξίες της. Ακυρώνει την πολιτική και την υπόσταση του δημοσίου προσώπου. Ειδικά ο προοδευτικός πολιτικός ακόμη και όταν ασκώντας εξουσία μεταβάλει την πολιτική του το παραδέχεται, το εξηγεί, το αναγνωρίζει και, αν δεν πείθει, πάει στο σπίτι του.
Αν αυτή η πολιτική που ασκεί σήμερα είναι αναγκαία ως “δεξιά” πολιτική, όπως λένε όσοι την επικυρώνουν στο Κοινοβούλιο με κουτοπονηριά, ας αφήσουν τη Δεξιά να την κάνει. Κρύβοντας πίσω από αστείες και ευτελείς δικαιολογίες την αγωνία παραμονής στην εξουσία τους ακυρώνει, πριν από όλα, ως πρόσωπα. Όσοι ψήφισαν το Μνημόνιο ευθέως και με επιχειρήματα και όσοι το καταψήφισαν με τον ίδιο τρόπο θα ξαναβγούν στην κοινωνία. Όσοι τόριξαν στην κλάψα θα δυσκολευτούν να αντιμετωπίσουν τη δημόσια περιφρόνηση.