Του Βικέντιου Σαμεράκη
Πόση μεγαλομανία, έπαρση, ναρκισσισμό μπορεί να έχει ένα άτομο για να πιστεύει ότι από αυτό εξαρτάται η Ιστορία και οι επόμενες γενιές; Σε κάθε περίπτωση οι πολιτικοί αυτού του είδους, που έχουν χρέος να σώσουν τους άλλους, δεν είναι κακό να ζητήσουν ψυχιατρική βοήθεια. Να αφήσουν τον καθρέφτη τους. Να γελάνε περισσότερο. Να βελτιώσουν τη σχέση τους με τον εαυτό τους. Πάντα κάνει καλό λίγο σεξ, το μπάνιο στη θάλασσα και η απάντηση στο ερώτημα: “Γιατί διάλεξε εμένα η Ιστορία;”
Υποθέτω ότι όλα ανάγονται στην παιδική ηλικία και την κακή σχέση με τους εαυτό, το σώμα, τους άλλους. Αλλά δεν είναι μόνο όσοι κυβερνούν άρρωστοι. Είναι και οι “πολίτες” που επιτρέπουν σε τέτοια άτομα να αναπτύξουν την αρρώστεια τους, που μπορεί να είναι επικίνδυνη, όχι μόνο για τη δική τους ισορροπία, αλλά και για τους άλλους, την Ιστορία και τις επόμενες γενιές.
Πόσες φορές ακούγoνται η λέξη χρέος, καθήκον, ιστορική αποστολή τελευταία; Αυτοί που θέλουν ως αυτόκλητοι σωτήρες να σώσουν το έθνος αντί να ασχοληθούν με τα ψυχολογικά τους προβλήματα και μιλάνε στο όνομα των επόμενων γενεών, πολλές φορές ενοχοποιώντας τους άλλους, είναι αυτοί που καταστρέφουν το μέλλον αυτών των γενεών.
“Δεν έχει σημασία τι διδάσκεις ένα παιδί” έχει πει ο Νηλ ο δημιουργός του ελεύθερου σχολείου ‘Σάμερχιλ”. “Αρκεί να μην του αρέσει”.
“Αυτός που μπορεί κάνει” συμπηρώνει ο Μπέρντραντ Σω. “Αυτός που δεν μπορεί διδάσκει”.
Αλλά είναι καλύτερα – κύριοι καθηγητές!- να αφήσετε τα παιδιά, τις επόμενες γενιές ήσυχες! Ασχοληθείτε με τη δική σας ζωή, τη δική σας σωτηρία, τη δική σας προβληματική προσωπική Ιστορία.
