Του Ιωάννη Δαμίγου
Ένδειξη της τρομαχτικής παράνοιας εξέλιξης της κοινωνίας, αποτελούν τα ουρλιαχτά απόγνωσης στην Σαγκάη των είκοσι πέντε εκατομμυρίων κατοίκων της. Η αλλοπρόσαλλη πορεία της ανθρωπότητας, παραδομένη στον καπιταλιστικό ξέφρενο οδοστρωτήρα, ενάντια στην φύση άρα στην ίδια την αξία της ζωής, παρουσιάζει το ζοφερό σήμερα και το εφιαλτικό αύριο. Κατέκτησε την “τεχνολογία” και έχασε την … ελευθερία.
Κατέκτησε το “εικονικό” και απώλεσε το … φυσικό και το αληθινό. Κέρδισε την απομόνωση. Την “κόλαση” που του έκρυβαν και τον ξεγέλασαν σαν μικρό παιδάκι, προσφέροντάς του “παιχνίδια” να απασχολείται πίσω από τα κάγκελα της μοναξιάς. Τα πάντα θυσία στον βωμό του κέρδους. Μονόδρομος στην βίαιη επιβαλλόμενη αλλαγή, των όσων ίσχυαν μέχρι σήμερα, των προσπαθειών ακόμα, για μια ύστατη ελπίδα βελτίωσης συνθηκών έστω. Δειλή υποταγή και ανικανότητα αντίδρασης, από την επήρεια των νοσηρών συνηθειών, που επέβαλαν επιτήδεια οι κερδοσκόποι, σε πλήρη ανοχή των κοινωνιών απανταχού.
Ουρλιαχτά και κραυγές των έγκλειστων κατοίκων της Σαγκάης, σαν μόνη και απέλπιδα προσπάθεια αφύπνισης και επικοινωνίας με τους ελεύθερους πολιορκημένους του κόσμου. Και ο “πολιτισμός” να παρακολουθεί σαν θεατής αναμένοντας την σειρά του, για τα δικά του ουρλιαχτά, για τις δικές του κραυγές, να θυμίζει επιστροφή στα πρώτα βήματα του πιο άγριου πρωτόγονου ζώου της γης, του πιο καταστροφικού. Του άπληστου ανθρώπου.
Έρχονται στην μνήμη μου τα γραφόμενα του Μενέλαου Λουντέμη: “Εκείνη την νύχτα σώπαιναν οι λύκοι γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι.” Ανατριχίλα!