Του Γ. Λακόπουλου
Ακούγεται σαν ανέκδοτο, αλλά δεν είναι: ” Τι δεν έχει ο Αλέξης Τσίπρας στην πορεία προς τις εκλογές;”. Η απάντηση είναι: Δεν έχει κόμμα.
Τίνος ακριβώς κόμματος είναι αρχηγός; Ποιος είναι ο τίτλος του, το καταστατικό του, η ιδεολογική φυσιογνωμία του, τα όργανα του;
Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με ακρίβεια. ¨Όλα είναι ρευστά και υπό διαμόρφωση.
Συνεπώς κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά στην ερώτηση: ποιο κόμμα διεκδικεί να κυβερνήσει; Την μόνη δυνατή΄ απάντηση μπορε΄΄ι να αναδείξει το συνέδριο.
Τίνος το συνέδριο όμως; Πάντως όχι του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Στην πραγματικότητα τέτοιο κόμμα δεν υπάρχει.
Η διεύρυνση -της πολιτικής βάσης του- απέτυχε. Επειδή την υπονόμευσε ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ, κόντρα στη βούληση του Αλέξη Τσίπρα.
Για όσους στην Κουμουνδούρου δεν θέλουν να κοροϊδεύουν τον εαυτό τους και τους άλλους, το συνέδριο θα είναι συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Του παλιού, γνωστού, καλού ΣΥΡΙΖΑ του 3%.
Ότι υπήρξαν κάποιες προσχωρήσεις κορυφής δεν αλλάζει και πολύ την εικόνα. Το παιχνίδι παίζεται ανάμεσα στις εσωκομματικές φράξιες. Ελέγχουν τις ισχνές κομματικές οργανώσεις, θα διαμορφώσουν το σώμα του συνεδρίου και θα κυριαρχήσουν στις εργασίες του -με τους μηχανισμούς, τις ίντριγκες και τις επιμέρους επιδιωξεις τους.
Εν τέλει θα διαμορφώσουν το ιδεολογικό προφίλ, την πολιτική και την ανθρωπογεωγραφία του κόμματος, μακριά από την κοινωνία.
Όποιος πιστεύει ότι το κόμμα που θα βγει από ένα τέτοιο συνέδριο μπορεί να κερδίσει εκλογές, “κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον”, που έλεγαν παλαιότερα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ να εκσυγχρονίσει το λόγο του
Μόλις πρόσφατα ο Ηλίας Νικολακόπουλος, αναλυτής με βαθιά ιστορική γνώση και πολιτική εμπειρία, κάθε άλλο παρά εχθρικός προς τον Τσίπρα- έκανε κάποιες εύστοχες παρατηρήσεις από την εφημερίδα ” Εποχή”. Να τις μεταφέρουμε:
-“Για να δείξει ότι είναι αποτελεσματικός ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αρκεί ένα καλοφτιαγμένο πρόγραμμα. Χρειάζεται να αναδειχθούν νέοι άνθρωποι, που να φαίνεται ότι μπορούν να κάνουν καλά τα πράγματα. Νέο στελεχικό δυναμικό δεν έχει αναδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ, στα δυόμιση χρόνια αντιπολίτευσης“.
” Το συνέδριο, όπως οργανώνεται, αφορά μόνο το στενό κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Είμαστε συχνά επαναπαυμένοι στο 32% των βουλευτικών εκλογών. Αυτό, όμως, δεν ήταν καθόλου συμπαγές… Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα ετερογενές εκλογικό σώμα, και σε αυτόν τον κόσμο που είναι με το ένα πόδι στον ΣΥΡΙΖΑ και το άλλο εκτός, δεν έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή να ενσωματωθεί”.
“Το συνέδριο, το οποίο φοβάμαι πρώτον ότι θα δώσει τη λανθασμένη εικόνα μίας αντιπαράθεσης μηχανισμών”.
“Ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να εκσυγχρονίσει το λόγο του και το πρόγραμμά του, αλλά και να πάρει θέση σε θέματα όπως η οικολογική κρίση. Αυτό δεν το έχει πετύχει. Το ότι η μόνη παρουσία στην Γλασκόβη ήταν του Πέτρου Κόκκαλη είναι χαρακτηριστικό. Ο υπόλοιπος ΣΥΡΙΖΑ ήταν απών. Ακόμα και οι διεθνείς επαφές που είχε χτίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με οικολογικά κόμματα στην Ευρώπη, δεν ενισχύονται. Δεν βλέπω να επιδιώκονται επαφές με τους ευρωπαϊκούς οικολογικούς χώρους, που έχουν ισχυρή παρουσία στην πολιτική σκηνή”.
Ο Νικολακόπουλος είναι προοδευτικός άνθρωπος, με βαθιάδημοκρατική κουλτούρα και εμπροσθοβαρη αντίληψη των εξελίξεων. Η δημοσιοποίηση της σκέψης του συνιστά οιονεί εσωτερική κριτική σε ένα κόμμα που δεν εννοεί να ξεκολλήσει από το παρελθόν του.
Είναι καμπανάκι προς τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά να απεγκλωβιστεί και να δράσει.
Η εντολή που οφείλει να υλοποιήσει είναι αυτή που πήρε το 2019 -με το 32%-και όσους το έκαναν πρωθυπουργό το 2015- και έπρεπε ήδη να έχει υλοποιηθεί.
Με τολμηρές αποφάσεις. Ως ηγέτης της Δημοκρατικής Παράταξης απέναντι στη Δεξιά- και όχι ως επικεφαλης ενδοκομματικού συσχετισμού.
Δεν μπορεί να περιμένει τις αποφάσεις ενός συνέδριου εσωστρέφειας, όπως το προετοιμάζουν οι φράξιες της Κουμουνδούρου -δυο από τις οποίες δρουν στο όνομα του… προέδρου.
Οι ηγέτες οδηγούν, δεν ακολουθούν τους άλλους
Δεν νοείται επικεφαλής κόμματος να έχει υπό την αιγίδα του συσπειρώσεις αυτού του είδους. Πολύ περισσότερο αυτής της ποιότητας, αν δει κανεις τα προόσωπα της μιας φράξιας, που δεν αντέχει ούτε η άλλη και γι’ αυτό διαχωρίσθηκε.
Η εσωκομματική αντιπολίτευση έχει πιο σοβαρά και πιο συγκροτημένα στελέχη από κάποιους “προεδρικούς”.
Άρα, λοιπόν, το συνέδριο- είτε πραγματοποιηθεί είτε μετατεθεί,- δεν μπορεί να αναμένεται ούτε ως “τομή”, ούτε ως εφαλτήριο επιστροφής στην κυβέρνηση.
Το αντίθετο: με τα κομματικά δεδομένα θα είναι η αποθέωση του φραξιονισμού και της αντιπαράθεσης μηχανισμών. Θα ενταφιάσει τη διεύρυνση και τη μετεξέλιξη και θα δώσει τέλος στις προσδοκίες της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης και της Αριστεράς για προοδευτική κυβέρνηση.
Ήδη μάθανε πως συνεδριαζόμαστε και πλάκωσαν και οι Λοβέρδοι με τους Παπανδρέου.
Ένα τέτοιο συνέδριο θα δώσει το φιλί της ζωής στον Μητσοτάκη και θα διευκολύνει την κυριαρχία του. Αλλά απέναντι την Ιστορία θα το χρεωθεί προσωπικά ο Τσίπρας.
Η προοδευτική κυβέρνηση είναι πλέον προσωπική του υπόθεση, αν πρόκειται να υπάρξει. Με τους αποτυχημένους της προηγουμένης διακυβέρνησης, και τους δακτυλοδεικτούμενος στην πρώτη γραμμή, όνειρο ήταν και πάει.
Θα προκύψει αν ο ίδιος αποδεσμευτεί από τις διενέξεις για το φύλο των αγγέλων-, όπως έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1977 με το ΠΑΣΟΚ- και δράσει σαν να υπήρξε ένα “ελληνικό Επινέ” και τού έδωσε την σκυτάλη να ανασυγκροτήσει πλειοψηφικά τις δυνάμεις στον άξονα Αριστερας -Κεντροαριστερά.
Με άλλα λόγια αν φύγει μπροστά, ως επικεφαλής μια κυβερνώσας ομάδας. Με στελέχη που υπάρχουν στο κόμμα του και άλλα που θα προσκληθούν από την κοινωνία. Αρκεί ένα απλό σύνθημα: αυτό θέλω να κάνω για τη χώρα και θα το κάνω με αυτούς.
Η Αριστερά και η Κεντροαριστερά -πρέπει να -έχουν το ίδιο πρόσωπο αναφοράς για να επικρατήσουν απέναντι στο σύστημα Μητσοτάκη -διαπλοκής, με την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Κάτι θέλει να τους πει ο Ηλίας Νικολακόπουλος. Το συνέδριο θα έχει νόημα και θα παίξει ρόλο αφετηρίας, αν ο Τσίπρας το ανοίξει και ακυρώσει τις εσωτερικές συσπειρώσεις- και σε όποιον αρέσει. Οι ηγέτες οδηγούν σε ανατροπές όταν δείχνουν την πορεία, όχι όταν ακολουθούν τους άλλους.