Του Γ. Λακόπουλου
Δεν προσέφερε καλή υπηρεσία στον Παν. Πικραμμένο, όποιος του συνέστησε να παρεμβληθεί στην αναμέτρηση Μητσοτάκη Τσίπρα στη Βουλή.
Στο τέλος της ημέρας έφυγε με το στίγμα του «θεσμικού ατοπήματος» που του πρόσαψε η Επιτροπή Ανταγωνισμού. Αυτό θα πρέπει να τον έπεισε ότι ο αντιπρόεδρος μιας κυβέρνησης δεν λειτουργεί ποτέ ως… δεκανέας υπηρεσίας.’
Το σύνηθες μειλίχιο ύφος του αντιπροέδρου- κοντά στην υποκριτική τέχνη του λαοφιλούς Νίκου Ξανθόπουλου-, δεν τον σύστησε στο νέο Κοινοβούλιο σαν καλό πολιτικό. Τον ανέδειξε απλώς σαν κακό συνταξιούχο δικαστικό.
Ο αντιπρόεδρος του Κυριάκου με την ολιγόλεπτη παρέμβαση του, την οποία ανέλαβε εν συνεχεία να αναδείξει -δίκην μάνατζερ του- ο Πρωθυπουργός, διέπραξε περισσότερα λάθη από όσα θα περίμενε κανείς από έναν ερασιτέχνη του κοινοβουλευτισμού- όπως περίπου αυτοπαρουσιάστηκε.
Δικαίωμά του να δείχνει σπουδή στον «ενταφιασμό», μιας συναδέλφου του, επίσης κορυφαίας δικαστικού, για να φανεί χρήσιμος. Αλλά τα χτυπήματα πίσω από την πλάτη έφεραν τις παρατηρήσεις και την αυτοπαγίδευση με τις αναφορές του σε α αποφάσεις της Θάνου που θίγουν συμφέροντα. Σα να είναι κανένας ερασιτέχνης.
Αντέταξε στον Αλέξη Τσίπρα μια τυπική περικοκλάδα για το πώς βρέθηκε ο ίδιος, πριν από δυο δεκαετίες σχεδόν, στο γραφείο του τότε Πρωθυπουργού Κώστα Μητσοτάκη. Υπήρξε, λέει, απόφαση υπηρεσιακού συμβουλίου- ενώ τη Θάνου την πήρε απευθείας ο πρώην πρωθυπουργός. Άλλα αντ’ αλλων. Πρέπει να τρώει σανό κανείς, για να το φάει κι αυτό.
Μάλλον πρέπει να μην ζει σ’ αυτή τη χώρα για να μην γνωρίζει ότι αυτό που συζητείται για τον Παν. Πικραμμένο στις παρέες, δεν είναι με ποια ακριβώς τυπική διαδικασία μετακόμισε στο γραφείο του πατρός Μητσοτάκη. Είναι ότι θεωρείται από παλιά «άνθρωπος της οικογένειας Μητσοτάκη». Τι ακριβώς σημαίνει πήρε κατά καιρούς πολλές ερμηνείες. Άλλωστε από μόνο του είναι ενοχλητικό για δικαστικό λειτουργό…
Το δεύτερο είναι κάτι σαν γκάφα: διατείνεται ότι εν ενεργεία δικαστικοί λειτουργοί παίρνουν εντολές από τη κυβέρνηση!
Αυτό ακριβώς εννοούσε όταν είπε ότι δεν σκόπευε να μπει στην πολιτική, αλλά τον έστειλε ο ίδιος ο Τσίπρας: με την αναφορά του ονόματός του στη λίστα των δέκα που ερευνήθηκαν για δωροληψία από τη Νοβάρτις, εννοούσε.
Προσοχή. Κορυφαίος πρώην δικαστικός πρόβαλε αυτόν τον ισχυρισμό σαν να μην γνωρίζει ότι στη Βουλή -για απολογία – δεν τον έστειλε ο Τσίπρας, αλλά η Δικαιοσύνη. Εν προκειμένω η εισαγγελέας Διαφθοράς Τουλουπάκη.
Τον έστειλε όχι γιατί δεν είχε πώς να περάσει την ώρα της. Πρώτα γιατί ανέφερε το όνομά του μάρτυρας με επώνυμη κατάθεση. Και δεύτερον γιατί η ίδια η εισαγγελέας δεν είχε κανένα περιθώριο να ερευνήσει την καταγγελία. Ήταν υποχρεωμένη να διαβιβάσει το φάκελο στη Βουλή. Και γι’ αυτό δεν ευθύνεται ο Τσίπρας.
Όταν ανέλαβε εκ νέου την έρευνα, την έκανε και, εφόσον δεν βρήκε συγκεκριμένα στοιχεία, την αρχειοθέτησε. Τι δεν καταλαβαίνει ο αντιπρόεδρος;
Αν θεωρεί ότι εισαγγελείς πήραν εντολές ή παροτρύνθηκαν από τον Τσίπρα να τον εκθέσουν- κι αυτόν ανάμεσα σε άλλους- πρέπει να έχει πολύ κακή γνώμη γι’ αυτούς.
Μπορεί και να το πιστεύει. Αλλά όταν το αναφέρει δημοσίως δεν οφείλει να μιλήσει με ονόματα και στοιχεία; Δικαστής είναι, δεν μπορεί να μην το αντιλαμβάνεται. Πώς χρέωσε στον πρώην πρωθυπουργό μια πράξη της Εισαγγελίας;
Γενικότερα δεν μπορεί να μην γνωρίζει ότι η Δικαιοσύνη είναι υποχρεωμένη να ερευνά κάθε καταγγελία για οποιανδήποτε. Ουδείς είναι υπεράνω του νόμου.
Ούτε μπορεί να παραβλέπει ότι ο ερευνώμενος δεν είναι ένοχος -μόνο και μόνο γιατί ερευνάται. Καθημερινά συμβαίνει με πολλούς πολίτες. Δεν βγαίνουν στα κεραμίδια.
Αλλιώς θα πρέπει εκτός από τους εισαγγελείς να κάνουμε μηνύσεις – α λα Σαμαρά- και στους εφοριακούς που μπορεί να μας ερευνήσουν για φοροδιαφυγή, ή στον τροχονόμο που υποψιάζεται ότι το όχημά μας είναι ύποπτο και επικοινωνεί με το «κέντρο» για να το εξακριβώσει.
Τι είδους αντίληψη για την απονομή Δικαιοσύνης είναι αυτή;
Δυο φάουλ σε μια μόνο παρέμβαση από έναν πεπειραμένο του δικαστικού σώματος είναι πολλά. Εκτός αν έσπευσε να ενταχθεί στο κλίμα μιας κοινοβουλευτικής συνεδρίασης που εξελίχθηκε σε φαρσοκωμωδία για την κυβέρνηση.
Σε ό,τι αφορά τον αντιπρόεδρο Πικραμμένο, επειδή η σημερινή του ιδιότητα τον καθιστά έστω τυπικά, Νο 2 της κυβέρνησης μάλλον θα πρέπει να προσέχει περισσότερο όταν τοποθετείται στη Βουλή κατά τρόπο που δείχνει διατεταγμένος. Δεν συνάδει με τους κώδικες που ασφαλώς αφομοίωσε στην επαγγελματική σταδιοδρομία του.
Η πολιτική, για όποιον λόγο και αν μπήκε σ’ αυτήν, είναι μια σύγκρουση με άλλους. Και μπορεί να φτάσει σε σημείο που ο ίδιος δεν θα μπορεί να αντέξει, όπως συμβαίνει με τους επαγγελματίες πολιτικούς.