Πρωθυπουργός στο έλεος των χορηγών του: Η σιωπή για τον Λασκαρίδη, η εξάρτηση από τους ισχυρούς χρήματος και των ΜΜΕ και η διακυβέρνηση με τους χειρότερους -που του έχουν υποδείξει

Του Γ. Λακόπουλου

Μεγαλοεφοπλιστής διασύρει με αγοραίο και κυνικό τρόπο τον Πρωθυπουργό.  Αντιδρούν οι πάντες. Από τους άλλους εφοπλιστές μέχρι τον …αδελφό του-του εφοπλιστή. Εκτός από έναν: τον διασυρθεντα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αισθανθηκε ότι πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό του- αν μπορεί απέναντι στον συγκεκριμένο εφοπλιστή, και πρωτίστως το κύρος του αξιώματός του.

Με χαρακτηριστική καθυστέρηση η πορτ παρόλ του χαρακτήρισε όσα είπε ο  εφοπλιστής «απαράδεκτα», με το ασαφές «δεν επιδέχονται διόρθωσης».

Αυτο ήταν όλο. Προηγουμένως δεν έβγαλε μιλιά ο αρμόδιος υπουργός του για να τον υπερασπιστεί.  Όπως δεν βγάζουν οι άλλοι υπουργοί και οι βουλευτές του.

Τα περισσότερα φιλικά ΜΜΕ και οι πρωθυπουργικοί αγιογράφοι κατάπιαν τη γλώσσα τους.

Στο έλεος της ελίτ του χρήματος

Όποιος έχει μάτια βλέπει. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται στο έλεος μιας ελίτ του χρήματος και των ΜΜΕ και η κυβέρνησή του είναι όμηρός τους.

Η σχέση του με τους ισχυρούς που τον στήριξαν για να φτάσει ως την πρωθυπουργία είναι σχέσης υποταγής, συμμόρφωσης στις υποδείξεις τους και εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους.

Είτε πρόκειται για απαλλαγή τους από γνωστές αμαρτίες τους, είτε για σκανδαλώδη διάθεση κρατικού και κοινοτικού χρήματος για ενίσχυσή τους.

Αυτή η υποτελής σχέση φάνηκε από την πρώτη μέρα που ανέλαβε την κυβέρνηση. Για την ακρίβεια φάνηκε από τη συγκρότηση του υπουργικού συμβουλίου του.

Ο  «καλυτέρα προετοιμασμένος» Πρωθυπουργός που θα κυβερνούσε με τους «καλυτέρους», κυβερνάει μόνο με το ένα τρίτο του κόμματος τους και πρόσωπα που υποδείχθηκαν έξωθεν, ως τοποτηρητές συμφερόντων.

Για παράδειγμα μένουν εκτός κυβέρνησης η Γιαννάκου, η Κεφαλογιάννη,  η Ντόρα, ο Στυλιανίδης, ο Ρουσσόπουλος, ο Κακλαμάνης  και μετέχουν όσοι τοποθετηθήκαν  από τους αφανείς εταίρους του Κ. Σημίτη και Βενιζέλο, αλλά και από συγκεκριμένους επιχειρηματίες.

Ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί καν να τους αλλάξει, για να μην έλθει σε ρήξη με όσους τους προστατεύουν. Έτσι δέχεται να παραμένουν στην κυβέρνηση, πρόσωπα με παταγώδη αποτυχία. Κατάντημα.

 Αυτός που θα έβαζε σε κρίσιμες θέσεις «άριστους» κατέβηκε  πολύ χαμηλά στην κλίμακα της αξιολόγησης για να βρει ακόμη και όσους τοποθέτησε σε κρίσιμα αξιώματα όπως στην προεδρία της Βουλής, στην Τράπεζα της Ελλάδας, στην Κομισιόν, ακόμη και στην Προεδρία της Δημοκρατίας.

Όσο περνάει ο καιρός αυξάνονται οι περιπτώσεις που αποκαλύπτουν την αιχμαλωσία του στην επιλογές του.

 Δεν μπόρεσε να χειριστεί με την πυγμή που οφείλει ένας πρωθυπουργός, ούτε καν υποθέσεις σαν του Λιγνάδη και του Φουρθιώτη.

Ακόμη και στο νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια καταγγέλθηκαν, από την πλευρά της ΝΔ,  παρεμβάσεις με «πολύ χρήμα».

Δεν μπορεί να δώσει καθαρές απαντήσεις, ούτε για απλές προσωπικές  κινήσεις του, όπως είναι η τελευταία υπόθεση με το ελικόπτερο που «νοίκιασε» αλλά δεν λέει από πού.

Η χειρότερη κυβέρνηση από την Μεταπολίτευση

Το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα πίσω από όλα αυτά, είναι ότι ο εκλεγμένος Πρωθυπουργός δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις  που αφορούν τη χώρα. Ούτε να τις πάρει με  το αρμόδιο από το Σύνταγμα όργανο: το Υπουργικό Συμβούλιο.

Προέχουν οι υποδείξεις των υποστηρικτών του- για ορισμένους από τους οποίους έφτασε στο σημείο να επισκεφθεί τη Λιβύη για να κάνει «λόμπινγκ»  υπέρ τους- ακυρώνοντας τη διπλωματία που ασκούσε ως τώρα.

Οι υπουργοί δεν κυβερνούν μαζί του, όπως ορίζει το Σύνταγμα. Τελούν υπό τις διαταγές μιας ομάδας που έχει εγκατασταθεί στο Μέγαρο Μαξίμου και διοικεί εξ ονόματος του πρωθυπουργού. Τον οποίο προφυλάσσει υποτίθεται από τη φθορά, παράλληλα με τους «ειδικούς» που σκηνοθετούν κάθε δημόσια εμφάνιση του.

 Ένα -γνωστό- ισχυρό τρίγωνο λύνει και δένει, επεμβαίνει στα υπουργεία, υπαγορεύει αποφάσεις και διαφεντεύει το κράτος κατά βούληση. Οι δυο δεν είναι καν βουλευτές.

Έτσι κρίσιμες επιλογές όπως είναι η κατανομή των διαθέσιμων πόρων-με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το Ταμείο Ανάκαμψης  και τις Τράπεζες-δεν αποφασίζονται από υπουργούς, αλλά από «συνεργάτες του Πρωθυπουργού», που δεν έχουν σχέση με την πολιτική.

Τα κονδύλια δεν διοχετεύονται στη κάλυψη πραγματικών αναγκών της οικονομίας και της κοινωνίας, αλλά στην ενίσχυση ενός κύκλου κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών που σπονσάρουν την  πρωθυπουργική δραστηριότητα με το αζημίωτο. Μάλιστα όσοι έχουν ΜΜΕ πληρώνονται επιπρόσθετα γι’ αυτό, όπως έδειξε η  «λίστα Πέτσα».

Το μοντέλο διακυβέρνησης Μητσοτάκη είναι παράδειγμα προς αποφυγή διεθνώς. Η χώρα επί των ημερών του βάλλεται για τον περιορισμό της ελευθερίας στην ενημέρωση και για τον αυταρχικό τρόπο άσκησης της εξουσίας- δίκην κληρονομίας.

 Ο Economist τον κατέταξε στα «κατοικίδια» της κοινοτικής γραφειοκρατίας και η Deutsche Welle  έγραφε: «Ελλάδα: Η έλλειψη διαφάνειας θέτει σε κίνδυνο την ενεργειακή μετάβαση».

 Η χειρότερη κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση είναι έργο των χειρών του χειρότερου πρωθυπουργού.