Του Γ. Λακόπουλου
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι κρατούμενος του κοινού ποινικού δίκαιου. Δικάσθηκε και καταδικάσθηκε από την ελληνική Δικαιοσύνη για δολοφονίες ανθρώπων και δεν πρόκειται να βγει ποτέ από τη φυλακή, με τις ποινές που του επιβλήθηκαν.
Είναι μια υγιής κατάσταση στη Δημοκρατία και ονομάζεται απόδοση Δικαιοσύνης.
Δεν είναι καθόλου υγιές όμως ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν αποδίδει στον συγκεκριμένο κρατούμενο τα δικαιώματα που του αναγνωρίζει ο νόμος: τις άδειες εξόδου και τη μεταγωγή του στη φυλακή «από την οποία προήλθε», όπως προβλέπει ο 4760/2020.
Πλήθος διακεκριμένων πολιτών και νομικών έχουν ζητήσει από την κυβέρνηση να πράξει αυτό που οφείλει κατά το Νόμο και το Σύνταγμα. Αλλά κωφεύει.
Το χειρότερο είναι ο λόγος που την οδηγεί σ’ αυτή τη στάση και είναι γνωστός στους παροικούντες: το κομματικό όφελος, δια της παγίδευσης του αντιπάλου της.
Κάποιοι διεστραμμένοι νόες στον κυβερνητικό σχεδιασμό, εικάζουν -προσδοκούν για την ακρίβεια-ότι ο θάνατος του Κουφοντίνα θα εξελιχθεί σε δώρο για την κυβέρνηση, γιατί θα εγκλωβίσει τον Σύριζα-ΠΣ σε αντιδράσεις που θα εκμεταλλευτεί η κυβερνητική προπαγάνδα.
Παλιά μας τέχνη κόσκινο για τη Δεξιά. Το έκανε πολλές φορές το παρελθόν με το ΠΑΣΟΚ. Ιδίως όταν κυβερνούσε ο πατέρας Μητσοτάκης. Μια απλή κατάθεση στελέχους του Κινήματος σε δίκη με τρομοκρατικό κατηγορητήριο, ήταν αρκετή για τον ισχυρισμό ότι το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου είναι άνδρο τρομοκρατών.
Ότι παραβιάζεται ο νόμος και υπονομεύεται ο νομικός πολιτισμός της χώρας -και η Ελλάδα θα μοιάζει με τη Τουρκία στην οποία πεθαίνουν απεργοί πείνας, ή με την Αγγλία της Θάτσερ -δεν απασχολεί την κυβέρνηση.
Η μικροπολιτική επιδίωξη να δημιουργηθούν όροι για ώστε να αναπτυχθούν με επιχειρήματα του τύπου «ο Τσίπρας είναι με τους τρομοκράτες» προέχει.
Όπως ο Χρυσοχοΐδης αποφάνθηκε ότι «ο Σύριζα έκαψε εκατό άνθρωπος στο Μάτι»- στην πυρκαγιά που επιχειρούσαν όσοι έχει σήμερα δίπλα του με δόξες και προαγωγές. Ή όπως ο Τσίπρας και ο Νίκος Κοτζιάς χαρακτηρίσθηκαν «προδότες» για τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Η ροπή της κυβέρνησης σε πρακτικές που κινούνται ανάμεσα στις παρακρατικές μεθόδους του παρελθόντος και τα οργανωμένα χτυπήματα κάτω από τη μέση οδηγεί στο θάνατο έναν κρατούμενο.
Με το αβάσιμο επιχείρημα «δεν θα επιλέξει ο ίδιος που θα εκτίσει την ποινή του», που ακούστηκε στη Βουλή δια στόματος του κατά τα λοιπά νομομαθούς Γεραπετρίτη.
Αυτή η στάση νοθεύει τους κανόνες της πολιτικής αντιπαράθεσης και υπονομεύει την πολιτική ζωή.
Από τη στιγμή που αυτή η νοοτροπία διακρίνει την εκλεγμένη κυβέρνηση, το μέλλον της χώρας είναι δυσοίωνο.
Όπως συμβαίνει πάντα όταν κάποιοι δεν διστάζουν σε τίποτε προκειμένου να διασφαλίσουν την παραμονή τους στην εξουσία.
