Του Γ. Λακόπουλου
Εκτός από τον ημέτερο καθηγητή Γιάννη Ιωαννίδη από το Στάνφορντ, που διατύπωσε την εκδοχή ότι η διαχείριση του κορονοϊού μπορεί να είναι «η φούσκα του αιώνα” και από άλλες πλευρές εκφράζεται ανάλογη υπόνοια.
Π.χ. στον Economist και άλλα διεθνή ΜΜΕ διατυπώνονται απόψεις ότι τα δεδομένα του κορονοϊού -κρούσματα, θάνατοι, ιαθέντες- δεν δικαιολογούν τους σκληρούς περιορισμούς -με τις πολύ πιο επώδυνες συνέπειες στη ζωή των ανθρώπων.
Με απλά λόγια: Όλο και περισσότεροι κρίνουν ότι το μέγεθος της επιδημίας δεν δικαιολογεί την ένταση και το εύρος των περιορισμών. Συνεπώς πρέπει να δούμε από την αρχή τις επιλογές των πολιτικών και όσων στήριξαν επιστημονικά τις κινήσεις τους.
Υπερβολή; Μπορεί. Αλλά το θέμα δεν μπορεί να μείνει έτσι, καταπίνοντας αμάσητα όσα διαδίδονται από τα ΜΜΕ και τις -αν όχι τεκμηριωμένες πάντως αμφιλεγόμενες- προσεγγίσεις των εμπλεκομένων, που ενδεχομένως βρήκαν αφορμή για άλλου είδους τεστ και τελικά έχασαν τον έλεγχο με αδιανόητες συνέπειες.
Επί τον τύπο των ήλων
Στον κύκλο των αμφιβολιών για την πραγματική ανάγκη των μέτρων που πάγωσαν την οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα κυρίως στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ – και τις υποψίες για άλλες σκοπιμότητες που οδήγησαν σε αυτές τις επιλογές- προστίθεται και η παρέμβαση ενός μεγάλου του πνεύματος.
Ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί, από τους διασημότερους διανοούμενους της Ευρώπης, μας θυμίζει ότι το 1957 και το 1968 πέθαναν εκατομμύρια άνθρωποι από γρίπη -συγκρίσιμη με την Covid19- χωρίς να επιβληθούν δρακόντεια περιοριστικά μέτρα.
Από όσα αναφέρει -στη γαλλική επιθεώρηση La Regle Du Jeu, – αναδημοσιεύθηκε στο iefimerida.gr και από εκεί στο ΑΠ- το 1968 ιός από την Κίνα -η «γρίπη του Χονγκ Κονγκ» -προκάλεσε τουλάχιστον ένα εκατομμύριο νεκρούς: 50.000 στις ΗΠΑ και 30.000 στη Γαλλία. Στη Γερμανία μολύνθηκε και ο Βίλυ Μπραντ.
Η επιδημία κράτησε πάνω από ένα χρόνο, αλλά κανείς δεν σκέφθηκε το ενδεχόμενο περιοριστικών μέτρων.
Μια δεκαετία νωρίτερα η «ασιατική γρίπη»- πάλι από την Κίνα- σκότωσε δυο εκατομμύρια ανθρώπους -ιδίως στο Ιράν, την Ιταλία, τη Γαλλία, τις ΗΠΑ -όπως και σήμερα, κυρίως διαβητικούς. Όμως, παρά τη φρίκη, δεν ελήφθησαν ούτε τότε περιοριστικά μέτρα.
Ανάλογα στοιχεία έχει δημοσιεύσει την Ελλάδα και η Ελληνική Πνευμονολογική Εταιρία. (http://www.pemptousia.gr/2013/01/pandimies-gripis-ton-20o-eona/).
Ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί – αφού θυμίσει ότι αργότερα το AIDS προκάλεσε συνολικά 25 εκατομμύρια θανάτους – βάζει το χέρι επί τον τύπο των ήλων για τον κορονοϊό :
“Το γεγονός δεν είναι «ιστορικό», δεν «αλλάζει τον κόσμο» και δεν διαχωρίζει το «πριν» από το «μετά» παρά μόνον στο βαθμό που θα το αποφασίσουν τα ΜΜΕ μέσα στην αυτοεκπληρούμενη μέθη τους».
Σημειώνει ευθέως ότι «το παρατραβάμε λίγο με το θέμα της «άνευ προηγουμένου πανδημίας»« και την « χειρότερη υγειονομική καταστροφή εδώ και έναν αιώνα».
Σκηνοθεσία
Ο σπουδαίος διανοούμενος μας δείχνει κάπου πιο μακριά από το μιντιακό τοπίο, προειδοποιώντας ότι «μια ανθρωπότητα τρομοκρατημένη» από το φόβο του ιού «θα αποδεχθεί μια μέρα ως προφανές το κλείσιμο των συνόρων, τη δυσπιστία έναντι των άλλων ή την ψηφιακή ιχνηλάτηση».
Ως πρώτη αντίδραση σ’ αυτή την εφιαλτική εξέλιξη προτείνει: «Να τηρούμε αποστάσεις ασφαλείας από τα αντι-κοινωνικά δίκτυα» και συστήνει: Να ξανασκεφτούν οι ιθύνοντες των ΜΜΕ τη σκηνοθεσία, που προκαλεί άσκοπα άγχος, ενός παγκόσμιου και ημερήσιου απολογισμού νεκρών, στον οποίο ουδέποτε έχουμε υποβληθεί επί παραδείγματι αναφορικά με τα θύματα του καρκίνου».
Για τον Λεβί «θα πρέπει όλοι μαζί να αναρωτηθούμε αν η δίκαιη μάχη κατά της επιδημίας απαιτεί πραγματικά το μπλακ-άουτ στα μυαλά μας», για άλλα πιο σημαντικά θέματα, μεταξύ των οποίων και η «ολέθρια αποδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Στο τέλος -δείχνοντας εμμέσως και τους υπεύθυνους του άσκοπου πανικού , ή της πρόσκλησης του με άλλες σκοπιμότητες- ζητάει:
«Οι ιθύνοντες στα κέντρα αποφάσεων να έχουν το θάρρος να πουν ποιο θα είναι το κόστος της διακοπής της παραγωγής, αν γενικευθεί, όσον αφορά την καταστροφή του πλούτου με τη συνεπαγόμενη μαζική ανεργία, την εξαθλίωση, τα δεινά για την κοινωνία, τις ανθρώπινες ζωές».
Για τον Γάλλο διανοούμενο αναδύονται «ερωτήματα δύσκολα και από πολλές απόψεις, τρομερά», αλλά οφείλει να τα θέσει «μια υπεύθυνη και άξια του ονόματός της δημοκρατία».
Λάθος πάνω στο λάθος
Αν συνοψίζουμε αυτές τις προσεγγίσεις που ακούγονται ακόμη αιρετικές -παρότι προέρχονται από σπουδαίους και αναγνωρισμένη κύρους ανθρώπους- ίσως η ανθρωπότητα βρέθηκε μπροστά σε εξαπάτηση που οργανώθηκε από πολιτικούς και γιατρούς για να κρύψουν τις ευθύνες τους. Με εργαλείο τα ΜΜΕ.
Κυβερνήσεις και επιστήμονες, δεν έδωσαν βάρος στην έρευνα για τις πανδημίες τα προηγούμενα χρόνια. Διέθεταν τους πόρους σε προγράμματα που ευνοούν τις φαρμακευτικές εταιρείες.
Όταν εμφανίσθηκε ο ιός στην Κίνα, στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ δεν πήραν μέτρα, ούτε ενίσχυσαν τα δημοσιά συστήματα υγείας. Για να μην θίξουν συμφέροντα και πάντα με την κάλυψη του ΠΟΥ. Ίσως ο έλεγχος που ζήτησε ο Τραμπ για την ολιγωρία του Οργανισμού, να είναι η μόνη σωστή κίνηση της θητείας του.
Όταν η μόλυνση προσχώρησε -σε ανεκτά επίπεδα από ιστορική άποψη- πανικοβλήθηκαν και συνδύασαν τη λήψη μέτρων με πειραματισμούς στο πεδίο της στέρησης ελευθεριών, της αναστολής δημοκρατικών κανόνων και συμπεριφοράς ανθρώπων σε εγκλεισμό. Παρά την εμφανή βλάβη που προκαλούσαν στις οικονομίες.
Έκαναν λάθος πάνω στο λάθος. Και τώρα άρχισαν ξαφνικά να μεθοδεύουν σταδιακή αποκλιμάκωση.
Θα μπορούσε να είναι υπόθεση επιστημονικής φαντασίας ή θεωρία συνομωσίας; Ίσως. Αλλά παρά είναι πολλοί όσοι μιλούν για πολιτικό και ιατρικό ατόπημα και μέχρι στιγμής τα δεδομένα δικαιώνουν τη θέση τους.
Η περίπτωση της Ελλάδας
Από αυτή την άποψη μια από τις χώρες που θα μπει στο μικροσκόπιο για συμμετοχή της κυβέρνησης της στο φιάσκο θα είναι η Ελλάδα.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη -από ιδεολογία εχθρική απέναντι στη δημόσια υγεία – αδιαφόρησε όταν εμφανίσθηκε στον ορίζοντα το πρόβλημα. Μόνο όταν άρχισε να εντείνεται στην Ευρώπη και έφτασε στη χώρα πήρε μέτρα.
Ταυτόχρονα όμως έστησε σκηνικό αποτελεσματικότητας του Πρωθυπουργού προσωπικά-στηριζόμενη στο χαμηλό αριθμό κρουσμάτων και θανάτων.
Ωστόσο όπως προκύπτει από τις γειτονικές χώρες αυτό δείχνει να είναι χαρακτηριστικό της περιοχής και όχι της κυβερνητικής αποτελεσματικότητας.Χωρις να μειώνεται ότι έκανε σωστά.
Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι στα ΜΜΕ του Βελγίου αναφέρεται ότι οι αριθμός των θανάτων στη χώρα τους εμφανίζεται αυξημένος, γιατί καταγράφονται και οι εκτός νοσοκομείων θάνατοι που φτάνουν το 47%. Όχι μόνο όσοι έχουν νοσήσει και κατέφυγαν σε νοσοκομείο, αλλά δεν άντεξαν. Κανείς δεν μας βεβαίωσε ότι το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα.
Σε κάθε περίπτωση η ελληνική κυβέρνηση κατά τη διαχείριση του προβλήματος έδρασε με κομματικά κριτήρια και δεν άλλαξε τις ιδεολογικές αγκυλώσεις της σε ό,τι αφορά τον ιδιωτικό τομέα της υγείας.
Ανέβασε επικοινωνιακές ταχύτητες όχι μόνο για να ενισχύσει το προφίλ του πρωθυπουργού, αλλά όπως προκύπτει και για να προετοιμάσει το έδαφος για το ενδεχόμενο προώρων εκλογών. Με στόχο να υπερβεί την απλή αναλογική που θεωρεί εμπόδιο για τη μακροημέρευση του «συστήματος Μητσοτάκη».
Όλα δείχνουν ότι στο βιβλίο διαχείρισης του κορονοϊού, υπάρχει μια σελίδα που δεν έχει γραφεί ακόμη.
Αν είναι αυτή που γράφει ο Λεβί και οι άλλοι “αιρετικοί” που δεν συμβιβάζονται με την τρομολαγνεία των πολιτικών και ιατρικών μηχανισμών, μακάρι για τους ανθρώπους και αλίμονο σε όσους συνυπέγραψαν το φιάσκο της πολιτικής και ιατρικής εξαπάτησης.
