Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Κοσμοσυρροή … αφυπνισθέντων κεντροκεντρώων αίφνης, με επίθεση αγάπης και υπέρμετρη δεινότητα υπεράσπισης δημοκρατικής ευαισθησίας, με τεκμηριωμένες αναφορές σε πληθώρα επιλογής, σαν σε επίδειξη διαγωνισμού.
Αναπάντεχα άρθρα αναβαπτισμένων “σοσιαλιστών” της λήθης, να κατακεραυνώνουν τον έναν, τον άτρωτο, τον αήττητο και τον ηγέτη τον … άσφαλτο, που δεν του συγχωρούν το ένα, το μοναδικό … σφάλμα, λάθος ή ολίσθημα, που τον παρέσυραν δόλια να πράξει, ευεργετηθέντες.
Άσπονδοι εχθροί και αντισυριζαίοι ορκισθέντες, πρωτοστατούν στον εκδημοκρατισμό του πολιτεύματος… απολύτως! Ή εξαπατούν εκ νέου πλασαρισμένοι σε επίκαιρες “διορθωτικές” θέσεις, για θέσεις; Ενάντιοι τώρα, οι συνεργασθέντες πρόσφατα, με την σωτήρια και μοναδική λύση συνασπισμού, σοσιαλιστών και σκληρών δεξιών;
Τι να προσδοκούν άραγε και σε τι να προσβλέπουν οι επιτήδειοι πολιτικάντηδες καιροσκόποι; Οσφρηζόμενοι σαν γέρικα σκυλιά το τέλος των αρίστων πλιατσικολόγων, αλυχτούν λυσσασμένα τάχα, τρομάζοντας το σκιάχτρο. Διαγκωνίζονται υπερασπιζόμενοι, μιλώντας και γράφοντας, απαντώντας ευθαρσώς σε θρασείς βαστάζους αποστομωτικά. Θρασύτατοι όπως πάντα, με την σειρά τους, λησμονώντας μάταια όμως τον πρότερο βίο και τις πράξεις τους, όταν προκαλούσαν την μήνη της κοινωνίας, με αντισυνταγματικά PSI, ΕΝΦΙΑ και ποικιλία χαρατσιών και απάτης.
Και από κοντά μη χάσουν θέση στην φωτογραφία, καθηγητάδες που μόλις επανήλθαν λες στην ζωή από κώμα, να αναλύουν ακόμα και ποινικές κατηγορίες, απαιτώντας την άμεση επέμβαση εισαγγελέων, ως αρμόζει, μην τυχόν και προκληθούν χειρότερα των χειροτέρων. Λόγου χάρη, … φωτοτυπίες! Ναι, κάτι ψέλλισε η αξέχαστη κι αυτή. Άλλωστε και ποιος δεν μίλησε ενάντια, ακόμα και ξεχασμένοι καθηγητές … παραποτάμιοι!
Μέχρι και άρθρο πρώην εκπροσώπου “στις κάλτσες” φιλοξένησε η μια εφημερίδα. Συνήθεια είναι όλα τελικά και ανάγκη, ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος! ‘Ένας και ένας διαλεχτοί συμφεροντολόγοι, αδίστακτοι και άρρωστα φιλόδοξοι, κομπάρσοι λανθασμένων δεύτερων και τρίτων ρόλων παρασκηνίου, ικέτες για μια καρέκλα ύπαρξης. Να φτύνουν εκεί που έγλυφαν, χαμαιλέοντες ιδεολογιών τάχα και θεωριών για υποστήριξη ή εκμετάλλευση, ανάλογα, της δημοκρατίας, της όποιας.
Πλασάρονται αρθρογραφώντας περί ορθότητας και αυστηρής εκτέλεσης του συντάγματος, ετεροχρονισμένα πάντα, εκφράζοντας την αμεροληψία τους δήθεν, τέτοια που ξεχνούσαν τα ραντεβού μαζί της, προκειμένου κατάληψης προσφερόμενης ευρωπαϊκής θέσης. Πλασάρονται ως τιμητές, οι χωρίς τιμή, γράφοντας ή δηλώνοντας τα αυτονόητα, στην θεωρία και εκτός παιχνιδιού. Στην πράξη έχουν αποδείξει πως πλασάρονται … αλλιώς, κατά το δοκούν.