Ποδηγετώντας την αλήθεια

Του Ιωάννη Δαμίγου

 

Το “πρόβλημα” που από το 1948, χαρακτηρίζεται ως άλυτο, με την γνωστή ρήση “το μεσανατολικό προσπαθείς να λύσεις;”, φανερώνοντας την παροιμιώδη δυσκολία. Κι όμως, από τότε το Ισραήλ καταφέρεται με τον πιο βίαιο τρόπο, τον πιο απάνθρωπο και τον πιο αισχρό, κατά των Παλαιστινίων. Με την βοήθεια της Δύσης, έχει κατασπαράξει κυριολεκτικά τα εδάφη των από τότε κατατρεγμένων Παλαιστινίων.

Αποκλεισμοί, στον χώρο των, στα χώματά των, στις πόλεις των, στα χωριά των, στις γειτονιές των, συρματοπλέγματα, φράγματα, έλεγχοι, βιασμοί, δολοφονίες, εξευτελισμοί, χρόνια τώρα. Με τους μακελάρηδες ακροδεξιούς ηγέτες κατά καιρούς του Ισραήλ, να βυσσοδομούν κατά του φτωχού λαού και να συμπεριφέρεται πολύ χειρότερα, από τον σαδιστικό τρόπο που τους φέρθηκαν οι Γερμανοί τότε.

Καθώς δεν ήθελαν ένα χώρο για πατρίδα, ήθελαν και θέλουν όλον τον χώρο δικό τους, για πατρίδα, εις βάρος των Παλαιστινίων πάντα. Εκτόπισαν βίαια τον ιθαγενή πληθυσμό και λίγο λίγο ή πολύ, τον στρίμωξαν στα ελάχιστα τετραγωνικά χιλιόμετρα και συνεχίζουν μειώνοντάς τα κάθε τόσο όλο και σε λιγότερα. Αφήνοντας ελάχιστους διαδρόμους επικοινωνίας μεταξύ των διαμελισμένων χώρων των, για να κινηθούν στην αγορά, ας την πούμε έτσι, κλείνοντάς ή ανοίγοντάς τους κατά το δοκούν. Αδιαφορώντας για τις ανάγκες ακόμη και αρρώστων, ακόμη και γερόντων, στην ανάγκη για την όποια στοιχειώδη περίθαλψη.

Ο μόνιμος φόβος και τρόμος ετών, των Παλαιστινίων, χωρίς αρχή και τέλος. Πέρα από όλα τα δεινά που προσφέρουν άπληστα οι δυνάστες των, με ελάχιστες ώρες παροχής νερού, ηλεκτρισμού και άλλων αναγκαίων πόρων ζωής, το πιο ανατριχιαστικό είναι οι πολλές γενιές αποχής από την παιδεία!

Αναλογιστείτε παρακαλώ τι σημαίνει αυτό για τα παιδιά και τους νέους, που γέρασαν χωρίς την παραμικρή μάθηση σε αυτήν την υποτιθέμενη χώρα. Η μόνη σπουδή τους, ήταν αυτή στον πετροπόλεμο απέναντι στα τεθωρακισμένα οχήματα και τανκς των Ισραηλινών. Έμαθαν να πετούν πέτρες, στον πάνοπλο εχθρό. Και οι άλλοι, α, οι άλλοι οι δημοκράτες του συμφέροντος, οι επαίσχυντοι παρατηρητές του ολέθρου, του ναι μεν αλλά, σύσσωμοι αλίμονο, με το μέρος του ισχυρού, του σύμμαχου, του ακροδεξιού, του κατά συρροή δολοφόνου! 

Και εξανίστανται και οργίζονται και εκδικούνται ισοπεδώνοντας ζωές, γιατί τόλμησαν οι φυλακισμένοι ερήμην, οι έγκλειστοι στην κόλαση, να ξεσηκωθούν και να σκοτώσουν και να πάρουν ομήρους! Μήπως είχαν υπόψιν τους κάποιον πιο κόσμιο τρόπο, πέρα από αυτόν που εφαρμόζουν χρόνια οι ίδιοι; Ποιαν άλλη αντίδραση περίμεναν οι ανθρωποφύλακες λαού; Άμυνα επικαλούνται οι επιτιθέμενοι και μακελάρηδες Ισραηλινοί στρατιωτικοί μιας στρατοκρατούμενης χώρας! Όταν δολοφονούν οι Ισραηλινοί χαρακτηρίζεται άμυνα, υπεράσπιση επεκτεινόμενης πατρίδας, μα όταν σκοτώνουν οι Παλαιστίνιοι για την ύστατη προσπάθεια επιβίωσή των, συλλήβδην αποκαλούνται τρομοκράτες! 

Ποδηγετώντας την αλήθεια, το δίκαιο, την ηθική και την ανθρωπιά, αποκτώνται τα κέρδη, εξαγοράζεται η ισχύς και επιβάλλεται ο νόμος του φασισμού! Πατριδοκάπηλοι έμποροι, άπληστοι δολοφόνοι, μισθοφόροι ασυδοσίας! Ψελλίζετε για πατρίδα, συναρμολογούμενα πιόνια εξαρτήματα κρεατομηχανής, αφεντάδες σκλάβων. Λαχταρίσατε από μια χούφτα ξυπόλητους αποφασισμένους! Τις ζωές τους, που ζωές δεν τις λες, τις θυσιάζουν μη έχοντας τίποτα άλλο να χάσουν. Οι μανάδες θάβουν τα στερημένα από παιδικότητα παιδιά τους. Τον τρόμο και τον φόβο των να έχετε συντροφιά σας, εφιάλτη και παρέα αρματωμένοι να ξαγρυπνάτε αγωνιώντας, λαχανιασμένοι στον θόρυβο του ποντικιού. Άφοβα και υπερήφανα, με το δίκιο πάντα και μόνο με το δίκιο. Αυτό μου πέρασαν και αυτό με δίδαξαν οι δάσκαλοί μου. οι γονείς μου και οι ποιητές μας!