Του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Όπως εξελισσόταν το 2017, θύμιζε πλέον ευθέως – για την Ελλάδα πάντως- ναρκοπέδιο. Αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις με τους “εταίρους”. Μεταφορά του τσακωμού ΔΝΤ/Γερμανίας στο δικό μας κεφάλι. Ελληνοτουρκικά σε έξαρση, με Αιγαίο ναι θυμίζει ώρες Υμίων. Υπονόμευση της Κυβέρνησης Τσίπρα, αλλά μαζί υπόσκαψη της πειστικότητας Μητσοτάκη μετά το ταξίδι Βερολίνου. Κι ύστερα…
… Ύστερα κάτι φαίνεται να αλλάζει. Ήταν ήδη την περασμένη βδομάδα – μετά στο στυφό Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου – η Ελλάδα φάνηκε να αποκτά “δίχτυ προστασίας” στις εξελίξεις που έρχονται. Έρχονται βέβαια σιγά-σιγά. με κόστος φθοράς. με εξαντλητικές διαδικασίες και με διαρροές και με άγαρμπη διαχείριση δημοσιότητας και με χρονοτριβή. με κόστος που καθημερινά αυξάνεται. με πισωγύρισματα και με αδιέξοδα.
Όμως ένα “δίχτυ προστασίας” συμφωνήθηκε στην συνάντηση Άνγκελας Μέρκελ και Κριστίν Λαγκάρντ που, μεταξύ άλλων βέβαια αλλά με έμφαση στον “φάκελο Ελλάδα” συμφωνήσαν to keep the ball rolling. Δηλαδή, ναι μεν να διευκολυνθεί το εκλογικό ημερολόγιο του Βερολίνου (όχι αποφάσεις για το Ελληνικό χρέος πριν τις Γερμανικές εκλογές) καθώς και οι ισορροπίες του Ταμείου (περιγραφή των μεσοπρόθεσμων μέτρων που θα λάβουν οι “εταίροι” για την Ελλάδα, ώστε το πρόδηλα μη-βιώσιμο χρέος να γίνει κάτι σαν διαχειρίσιμο), με “αντίδωρο” την παραμονή του ΔΝΤ στο Πρόγραμμα “και βλέπουμε”.
Αυτό το κατ’ αρχήν δίχτυ προστασίας, ήρθε πλέον να συγκεκριμενοποιηθεί και να υποστασιοποιηθεί με την αντίστοιχη συνάντηση/συνεννόηση Άνγκελας Μέρκελ με Μάριο Ντράγκι. Εκεί, με τον χολερικό Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε και τους μαξιμαλισμούς του να μπαίνουν προσώρας στο ράφι, προδιαγράφηκε πιο τεχνικά και διαδικαστικά το δίχτυ ασφαλείας: το Βερολίνο ναι μεν δεν θα συναινέσει να αποφασιστούν άμεσα τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το Ελληνικό χρέος, αλλά θα δεσμευθεί με κάτι σαν “οδικό χάρτη” για τέτοια μέτρα, ενδεχομένως με νέας εποχής conditionality(κάτι σαν ρύθμιση χρέους με προϋπόθεση κλιμακωτές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις) που θα αρκέσει στην ΕΚΤ προκειμένου να επιτρέψει – άμα με το καλό η Κυβέρνηση Τσίπρα καταφέρει να την κλείσει τεχνικά την τωρινή αξιολόγηση – την πρόσβαση της Ελλάδας στην ποσοτική χαλάρωση/το διαβόητο Q.E.
Το διπλό αυτό δίχτυ ασφαλείας θα μπορούσε να σημάνει δυο πράγματα για μας: ούτε πολιτικός στραγγαλισμός της Κυβέρνησης Τσίπρα, ούτε πρόσθετη αφαίμαξη της Ελληνικής οικονομίας (ιδίως μέσω αφανισμού του τραπεζικού συστήματος: εδώ μπαίνει στην πραγματικότητα στην μέση το Q.E.), που θα καθιστούσε το όλο γύμνασμα άνευ νοήματος. Θα σημαίνει δυο πράγματα και για τους έξω: μη-δηλητηρίαση του δικού τους τωρινού κλίματος από την υπόθεση “Ελλάδα”, μη-οριστική απόφαση για τίποτε.
Ακόμη πιο κρίσιμο, το άλλο. Την ίδια στιγμή ένα άλλο δίχτυ ασφαλείας δείχνει να απλώνεται: πρόκειται για την παρέμβαση Ουάσιγκτον στην Άγκυρα, να συμμαζευτεί κάπως η τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο. Αν και αυτό το δίχτυ ασφαλείας επιβεβαιωθεί (και αν λειτουργήσει: Ερντογάν είναι αυτός!) , τότε το 2017 μπορεί να πάψει να θυμίζει ναρκοπέδιο.
Βέβαια, όλα αυτά σημαίνουν ότι η πορεία της Ελλάδας καθίσταται ακόμη πιο ετερόνομη. Αλλά…