Του Μανώλη Ροζάκη
Δηλαδή, υπάρχουν κάποιοι πού μάς εξηγούν τί θα συμβεί, ενώ οι ίδιοι δεν έχουν ακόμη καταλάβει τι συνέβη.
Μεγάλη αναταραχή.
Είναι η κρίση τής κριτικής και ο ελέφαντας στο δωμάτιο.
Εκείνη η υπέροχη κατάσταση.
Με το φίλτρο ανάλυσης να είναι γεμάτο στερεότυπα, όσο η διύλιση τού κώνωπα, συνοδεύεται από μία κοντόφθαλμη αδιακρισία. Αυτό το άγνωστο πού γίνεται αντικείμενο μεταφυσικών εξηγήσεων.
Επειδή όμως η κριτική είναι αναγκαία, θα πρέπει να στηρίζεται στην καλή προαίρεση, για να θεωρείται και σεβαστή.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, στην άκρη τις κουτοπονηριές.
Γιατί δεν επιτυγχάνεται η γείωση με την κοινωνία, χωρίς αμεσότητα. Ούτε και η συμμετοχή, χωρίς την αποδοχή και την κατανόηση τής λαϊκής εντολής.
Με αυτά τα υλικά, δεν γίνεται πειστική η έκκληση για ενότητα και συντροφικότητα.
Γιατί η μέθοδος στην πολιτική είναι τελικά ένα συλλογικό και δημιουργικό έργο. Κανείς από εμάς ξεχωριστά δεν έχει το προνόμιο, ειδικά όταν η ευγένεια, η καλλιέργεια και η προσπάθεια, υποβιβάζονται σε ιδιωτική υπόθεση.
Έτσι λοιπόν και η μέθεξη, (διανομή με συμπερίληψη) πρέπει να λαμβάνει χώρα παράλληλα με τον μερισμό (διανομή δια τού αποκλεισμού).
Αυτό είναι το ιερό δισκοπότηρο. Το νέο παράδειγμα. Το νόημα πού οφείλουμε να αναζητήσουμε.
Χωρίς τον φόβο τού ιδιώτη, αλλά με την αρετή τού πολίτη.
Αυτή είναι πιθανώς και η συνταγή…