Του Διογένη Λόππα
Chapter one: Τσίπρας μαινόμενος ante portas
Ο εν αναμονή πρωθυπουργός της χώρας, έχοντας ήδη λάβει αφενός τη νομιμοποίηση από τη σαρωτική επικράτηση στο εσωτερικό του κόμματός του και αφετέρου τη διαβεβαίωση από την ανελέητη πραγματικότητα, ότι ο απερχόμενος πρωθυπουργός λειτουργεί πλέον ως υπηρεσιακός, πραγματοποίησε μια ηγετική εμφάνιση αυτό το σαββατοκύριακο, που έβαλε τις σωστές βάσεις για αυτό που όλοι βλέπουμε να έρχεται, αλλά κανένας δε θέλει να συνειδητοποιήσει, μέσα στην παραζάλη από τις σφαλιάρες των απανωτών κρίσεων.
Ορμώμενος από τη γενική παραδοχή ότι ένας ήδη ετοιμοθάνατος πολιτικά Μητσοτάκης που βάλλεται πανταχόθεν, ίσως δε βγάλει το χειμώνα, έδωσε μια καθοριστική ομιλία, η οποία όχι μόνο έβαλε κάποια αυτονόητα πράγματα στη θέση τους, αλλά και, κυριότερα, άφησε την εντύπωση ότι η σύγκλιση και δη η προγραμματική σύγκλιση με τον υπόλοιπο προοδευτικό χώρο είναι ήδη στα σκαριά και αναμένονται ραγδαίες εξελίξεις, με αφετηρία την επιλογή υποψηφίων για τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Η αυτοκριτική φράση που χρησιμοποίησε για να διεκτραγωδήσει την παθογένεια του μικρού κόμματος της αριστεράς, που νόμιζε ότι μεγάλωσε επειδή γιγαντώθηκε η επιρροή του και όχι επειδή το αγκάλιασε εξ ανάγκης η ανδρεοπαπανδρεϊκή πλειοψηφία του τόπου, θα μείνει στην ιστορία, όπως αντίστοιχες φράσεις του Ανδρέα στο παρελθόν. Αναφέρομαι ασφαλώς στη φράση του για το σύντροφο που είναι καλό παιδί και στο τέλος χάνει την εκλογή.
Η έτερη δε αποστροφή του περί κοκκινοπράσινου χάρτη, δεν άφησε καμία αμφιβολία για τις προθέσεις του, όσο και για την άποψή του περί της ιδεολογικής ”καθαρότητας” που πρεσβεύει η ασθενής μειοψηφία που φαντασιώνεται ότι εκπροσωπεί τα υπολείμματα του πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσωτερικού. Άλλωστε ο κ. Τσίπρας έχει πάρει το μάθημά του και γνωρίζει καλά πώς να αποφεύγει τις πολιτικές νάρκες. Αν πράγματι οι καλοί σύντροφοι επιθυμούν να επισκεφθούν το ράφτη τους, καλό θα ήταν να εμπιστευθούν το αισθητήριο του χαρισματικού επικεφαλής τους.
Αυτό που ανέβασε κατακόρυφα την αυτοπεποίθηση αλλά και τις προσδοκίες του αρχηγού τους, δεν ήταν μόνο η ελεύθερη πτώση του Καθεστώτος, το οποίο συνθλίβεται μεταξύ μιας διαρκούς αμφισβήτησης στο εσωτερικό λόγω εξοντωτικής πτώσης του βιοτικού επιπέδου και μιας σκληρής αντιπαράθεσης με τον Τύπο και τους Θεσμούς της Εσπερίας, οι οποίοι επιμένουν να τον αντιμετωπίζουν ως expired (ληγμένο), αδυνατώντας να αποδεχθούν πώς μια δυτική δημοκρατία ανέχεται ως πρωθυπουργό έναν ωτακουστή που επιπλέον βαρύνεται με βαριές κατηγορίες τέλεσης εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας (προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι το Καθεστώς θα πέσει από τα pushbacks και όχι από τις υποκλοπές).
Ήταν επίσης η αυτολυτρωτική πορεία του ΠΑΣΟΚ και προσωπικά του κ. Ανδρουλάκη, μέσα από τη χυδαία διαδικασία ”διαλεύκανσης” (lol) του μεγαλύτερου σκανδάλου της μεταπολίτευσης. Γιατί αν στο ΠΑΣΟΚ δικαίως πίστευαν ότι θα μπορούσαν να κερδίσουν το χαμένο έδαφος, υπολόγισαν χωρίς να σταθμίσουν τη μιντιακή πραγματικότητα: Η τριβή τους με την πραγματικότητα αυτή, τους δίδαξε το στοιχειώδες, ότι δηλαδή η εύνοια ή έστω η ουδετερότητα των 108 παρέχεται αποκλειστικά στις θεραπαινίδες του Καθεστώτος και σε καμία περίπτωση στους επικριτές του.
Έτσι τώρα γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι επιλογή τους για αυτόνομη πορεία είναι ανεδαφική, καθώς θα έχουν απέναντί τους τα πάντα όλα, ενώ αν συνταχθούν με το Καθεστώς, εκτός του ότι θα χάσουν κάθε έννοια αυτοεκτίμησης (λόγω υποκλοπών), θα ρισκάρουν την πλήρη απορρόφησή τους από τη ΝΔ, εξέλιξη που θα έκανε την Ιστορία να κλάψει με λυγμούς και που θα διέγραφε την 3η του Σεπτέμβρη από τα ημερολόγια. Συνεπώς, η μόνη ορθολογική επιλογή του ΠΑΣΟΚ είναι να προσχωρήσει ισότιμα σε μια συμμαχία του προοδευτικού χώρου και μέσα από εκεί να παλέψει τίμια και με ίσους όρους για την πολιτική του παλιννόστηση.
Chapter two: Περίπου απασχόληση, περίπου δημοκρατία, περίπου μέλλον
Η ειλημμένη, όπως όλα δείχνουν, απόφαση των κύριων εκφραστών του προοδευτικού χώρου να χαμηλώσουν τους τόνους και να έρθουν σε κάποιας μορφή συνεννόηση είναι μια απαίτηση των καιρών. Με λίγα λόγια, δε μας παίρνει για περαιτέρω πειράματα, δε μας παίρνει για τελειωμένες σοσιαλδημοκρατικές συγκλίσεις με τη δεξιά, ούτε για Καμμένους συνοδοιπόρους. Τα διεθνή προβλήματα είναι πιεστικά και έχουν επιδεινωθεί από τις θατσερικές εμμονές μιας μικρής ομάδας ερασιτεχνών που πορεύεται με λάθος αισθητήρες.
Ο ΛΕΞ το έθεσε παραστατικότατα με το μοναδικό δικό του μινιμαλιστικό τρόπο: Περίπου απασχόληση, περίπου δημοκρατία, περίπου μέλλον. Ο ταλαντούχος δημιουργός συνόψισε όλο το πολιτικό έλλειμμα της χώρας σε μία μικρή φράση ανυπολόγιστης αξίας.
Αν λοιπόν η νεοφασίζουσα δεξιά με τους παρακρατικούς (ή σκέτο κρατικούς) ωτακουστές, τους βιαστές με στολή και τους πραιτοριανούς που σκορπούν τον τρόμο σε γειτονιές, πορείες και εκπαιδευτικά ιδρύματα έχει αφεθεί στα βρώμικα χέρια της αρνητικής προπαγάνδας του μίστερ Γκρίνμπεργκ, στο χέρι της προοδευτικής παράταξης είναι να αντιτάξει το μινιμαλισμό του ΛΕΞ.
Διαβάζω σήμερα στο red carpet του έγκυρου ieidiseis ότι ο κ. Τζουμάκας αναλαμβάνει επίσημα την πολιτική στρατηγική του χώρου. Έχοντας απέραντο σεβασμό στο ήθος, την ιστορία και τις ικανότητες του ανδρός, τον προτρέπω να σχεδιάσει έτσι τις πολιτικές πλατφόρμες, ώστε η περίπου απασχόληση να γίνει αξιοπρεπώς παρεχόμενη και αμειβόμενη εργασία, η περίπου δημοκρατία να γίνει επιτέλους μια θεσμικά πανίσχυρη δυτική δημοκρατία και το περίπου μέλλον να γίνει ελπίδα. Όχι με τα συνήθη αριστερά ευχολόγια. Με έτοιμα νομοσχέδια.
Chapter three: Κάποιος ενήλικας να ασχοληθεί με το ουκρανικό
Θαυμάσια όλα τα παραπάνω και ειλικρινά πιστεύω ότι, έστω με μικρές αποκλίσεις, όλοι οι προοδευτικά σκεπτόμενοι άνθρωποι συμφωνούν. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν είναι δυνατόν να γίνει πραγματικότητα, αν δεν τελειώσει ο παραλογισμός στην Ουκρανία. Γιατί καμία κυβέρνηση, όσο προοδευτική και εν είναι, όσο ευγενικές προθέσεις και αν έχει, δεν μπορεί να τα βάλει με το τέρας του ενεργειακού λιμού και της φτώχειας που αυτός σέρνει πίσω του.
Μετά τις απερίσκεπτες ενέργειες του απερχόμενου πρωθυπουργού, ο οποίος αφοπλίζει τα νησιά για να στείλει βαρύ οπλισμό εναντίον της Ρωσίας, ήρθε ο άσχετος (διορίστηκε υπουργός εξωτερικών λόγω εσωκομματικής κατανομής οφιτσίων, χωρίς καμία σχέση με το χώρο) κ. Δένδιας να επισκέπτεται προκλητικά το Κίεβο και να συντάσσει δακρύβρεχτα άρθρα, την ώρα (κυριολεκτικά!) που οι άξεστοι συνομιλητές του υμνούν την Τουρκία του Ερντογάν. Εκεί στη βυθιζόμενη ΝΔ μάλλον πιστεύουν ότι η υποστήριξη στην Ουκρανία είναι κάτι σαν μόδα που οφείλουμε να ακολουθήσουμε για να μη φανούμε βλάχοι, αγνοώντας επιδεικτικά το εθνικό συμφέρον.
Λοιπόν, την τελευταία φορά που με τον ίδιο ζήλο εκστρατεύσαμε εναντίον της Ρωσίας (κριμαϊκή εκστρατεία), τα αποτελέσματα ήταν οδυνηρά. Όχι τόσο λόγω της αναμενόμενης και αναπόφευκτης ήττας (που πας ρε Καραμήτρο), αλλά κυρίως λόγω της θέσης στην οποία εξετέθη το ελληνικό στοιχείο, βορά στην εκδίκηση των Ρώσων. Αλλά τα χειρότερα περίμεναν για αργότερα, γιατί τελικά στη μικρασιατική εκστρατεία που ακολούθησε, όλοι σήμερα γνωρίζουν εκ της εμπεριστατωμένης ιστορικής έρευνας, ότι ο ανώτερος ελληνικός στρατός δεν ηττήθηκε εξαιτίας λαθών, άσκοπης επέκτασης ή προδοτικών συμπεριφορών από συμμαχικές χώρες.
Όλα αυτά έπαιξαν έναν ρόλο, μικρότερο ή μεγαλύτερο, όμως ο πραγματικός λόγος που η Ελλάδα πνίγηκε στα σημερινά της σύνορα, όταν προήλαυνε με εξαιρετικές πιθανότητες για να γίνει αυτή η διάδοχος της αυτοκρατορίας, ήταν η αμέριστη υποστήριξη της Ρωσίας με χρήματα, όπλα και προμήθειες στα υπολείμματα των νεότουρκων του Κεμάλ. Καθοριστικό γεγονός για τη δυσάρεστη αυτή εξέλιξη ήταν η παράλογη εμμονή της εμπλοκής μας στην Κριμαία και η ταύτισή μας με τους ”συμμάχους” μας εναντίον της Ρωσίας, αγνοώντας το στενό εθνικό μας συμφέρον.
Αν τώρα κάποιοι αρνούνται να κατανοήσουν ότι όλες οι χώρες της ΕΕ δε γίνεται να έχουν κοινά εθνικά συμφέροντα, αυτό πρέπει επειγόντως να αλλάξει. Σε μια εποχή που ο τουρκικός αναθεωρητισμός έχει φθάσει πριν το τελικό τελεσίγραφο, η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια για νέες κριμαϊκές εκστρατείες και νέους ακρωτηριασμούς που αυτές με βεβαιότητα θα επιφέρουν.
Ασφαλώς και δε συμφωνούμε με τη ρωσική εισβολή. Ομοίως, δε συμφωνούμε ούτε με το ισραηλινό απαρτχάιντ, ούτε με το απάνθρωπο καθεστώς των Σαουδαράβων. Προτάσσουμε όμως το εθνικό συμφέρον. Για αυτό δε στείλαμε τανκς και πυραύλους στην Παλαιστίνη και στην Υεμένη, ούτε επισκέφθηκε ο υπουργός μας τα καταφύγια της Χαμάς.
Αν στην προοδευτική παράταξη κατανοήσουν γρήγορα ότι ένας ενήλικας πρέπει επειγόντως να κινητοποιηθεί υπέρ της ειρήνης, μόνο καλό θα κάνουν στους εαυτούς τους. Γιατί ο κόσμος το αφουγκράζεται ήδη, έχει πανικοβληθεί από τις συνέπειες που βιώνει και έχει ωριμάσει πολιτικά τόσο, όσο χρειάζεται για να ξεχωρίσει το προσωπικό και εθνικό του συμφέρον από μια ηλίθια προπαγάνδα που προσπαθεί να αποκρύψει τις σκοπιμότητες ”συμμαχικών” χωρών που ουδέποτε στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων.