Του Ιωάννη Δαμίγου
Νυν υπέρ πάντων ο αγών για επιβίωση του … δολαρίου, με πρώτους πολεμιστές τους “στρατευμένους” Ευρωπαίους, κατόπιν … υποσχέσεων των Αμερικανών! Που εμφανίζονται διατεθειμένοι (ως πότε, γιατί δεν υπάρχει χρόνος), να καταβάλουν στους “προστάτες” πανάκριβο αντίτιμο για το αμερικάνικο αργοπορημένο αέριο.
Παραμένοντας πιστοί υποστηρικτές του δολαρίου (προς το παρόν) οι Γερμανοί και όχι μόνο, αν και το άμεσο κόστος από τον φόβο αναστολής της βιομηχανίας τους λόγω έλλειψης αερίου, φαντάζει τρομακτική η στάση οικονομίας τους, αρνούνται να πληρώσουν σε οικονομικά … ρούβλια! Έχουν φτάσει στην δύσκολη στιγμή που πρέπει να αποφασίσουν με ποιον θα πάνε και ποιον θα αφήσουν. Και μάλιστα με πιεστικό τον χρόνο. Αν πληρώσουν σε ρούβλια, πολύ πιθανό να διαδραματίσουν άμεσο ρόλο… ρυθμιστή (!) στην υπόλοιπη Ευρώπη, αναβαθμίζοντας εκ νέου την αρχηγική τους τάση, στο νέο status, που διαμορφώνεται.
Πολλά αλλάζουν και αλλάζουν με τέτοια ταχύτητα, που πρέπει κανείς, εκτός από εμάς βέβαια, να λαμβάνει υπόψη του τις νέες οικονομικές συμμαχίες, που ήδη έχουν δρομολογηθεί. Δόγματα δεν υπάρχουν πια, παρά μόνο για τους φανατικούς, συμφέροντα υπάρχουν και αυτά επικρατούν για τους λογικούς.
Η πολύ “στενή” σχέση Κίνας, Ρωσίας, Ινδίας και Σαουδικής Αραβίας, θέτει νέα και ενδιαφέροντα στοιχεία για την επικράτηση και διαφοροποίηση μιας άλλης “αγοράς”! Στην πρωτοβουλία και στους όρους που θα επιβληθούν, αυτή τη φορά θα …. ακολουθούν οι ΗΠΑ! Γι’ αυτό ανέφερα παραπάνω τον ρόλο ρυθμιστή που καλείται να αναλάβει η Ευρώπη δηλαδή η Γερμανία, που σε λίγο χρονικό διάστημα αποκτά και … στρατό.
Η θέση της Ευρώπης δυσκολεύει ούτως ή άλλως, ευρισκόμενη στη μέση νέας αναπόφευκτης διαμάχης συμφερόντων, λόγω μεγέθους έτοιμης και εύρωστης αγοράς. Επειδή δεν κατάφερε ποτέ να ενωθεί σαν μια πλούσια ήπειρος, απεύχομαι ένα βίαιο διαμελισμό με ό, τι συνεπάγεται μια τέτοια έκφανση, που έχουμε ακολουθήσει στο πρόσφατο παρελθόν, δυστυχώς πάγια αιματηρή. Η Ευρώπη ξανά στο άγνωστο και στην ανασφάλεια. Ξανά στον βωμό της θυσίας.