Του Νίκου Λακόπουλου
Από ότι φαίνεται η κυβέρνηση αφού έλυσε όλα τα προβλήματα αποφάσισε να βάλει τάξη και στο θέμα των ταξί. “Δεν μπορεί όμως για λόγους που όλοι καταλαβαίνετε να απεικονίζεται η φωτογραφία του οδηγού, αν είναι γυναίκα, αν είναι διαφορετικής φυλής, όμορφος ή άσχημος για να αξιολογηθεί ή να επιλεγεί με φυλετικά κριτήρια”.
Ο υπουργός Μεταφορών διαπίστωσε ότι υπάρχει θέμα προστασίας των προσωπικών δεδομένων των οδηγών ταξί που συμμετέχουν στην διαδικτυακή πλατφόρμα διαμεσολάβησης taxi-beat. Θα πρέπει να μπουν κανόνες, όπως έγινε(;) και με το θέμα των τηλεοπτικών συχνοτήτων με μια λογική που ακόμα δεν κατάλαβε κανένας, πλην του ότι πως το Κράτος -και η κυβέρνηση- αποφασίζει για την λειτουργία της Αγοράς.
Αλλά τι έχει αλλάξει στη λειτουργία των μέσων ενημέρωσης; Tι έχει αλλάξει στην παιδεία ή την υγεία; H κυβέρνηση έβαλε τη σφραγίδα της με την αριστερή(;) αντίληψη να επιλέγονται οι σημαιοφόροι στα δημοτικά με κλήρωση, αν και είχε ανέλθει με το σύνθημα για την κατάργηση των παρελάσεων. Ο διαχωρισμός κράτους εκκλησίας μεταλλάχτηκε σε διάλογο με την Εκκλησία. Η οποία δια του Πάνου Καμμένου- του συνεταίρου στην κυβέρνηση φαίνεται να κρατά τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία εφόσον δεν του ζήτησε να …ρίξει την κυβέρνηση.
Η κυβέρνηση που σχηματίσθηκε με συνθήματα για τη Δωδώνη και τη μη ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ ή το “ξεπούλημα” λιμανιών και αεροδρομίων είναι η ίδια που υπόσχεται πως θα προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και οι επενδύσεις- που όμως στις Σκουριές και το Ελληνικό κ.α.- κολλάνε κάπου. Τουλάχιστο κατάλαβε πώς χρειάζονται οι τράπεζες. Μετά από πολλά χρόνια αγώνα για να μη λειτουργήσει το φράγμα στη Μεσοχώρα Τρικάλων του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση διαπίστωσε πως είναι ένα …έτοιμο φράγμα να λειτουργήσει, αλλά δεν λειτουργεί.
Ο αγώνας με το σύνθημα “κανένα σπίτι στα χέρια, τραπεζίτη” κατέληξε στην άποψη του υπουργού Οικονομικών πως αν δώσουμε στα νοικοκυριά τη δυνατότητα να εξαγοράσουν τα δάνειά τους θα αδικήσουμε τα …φαντς και θα επιβραβεύσουμε τους “μπαταξήδες”. Στο μεταξύ ο κόσμος πληρώνει τον …άδικο φόρο που ίσως έριξε τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και η κυβέρνηση φέρνει νόμους για τα χρέη των επιχειρήσεων –η “σεισάχθεια” ήταν ένα προεκλογικό σύνθημα- που αφορούν τελικά κανένα.
Πίσω από τις δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών υπάρχει η απόφαση να κλείσουν οι “προβληματικές” επιχειρήσεις- όσες δεν είναι βιώσιμες- με μία “αριστερή” πανουργία: Με τους απίστευτους φόρους που δεν θα τολμούσε μια «αντιλαϊκή» κυβέρνηση η κυβέρνηση φροντίζει να είναι όλο και λιγότερες επιχειρήσεις βιώσιμες. Από τους αγώνες για να μη γίνονται πλειστηριασμοί η κυβέρνηση βρήκε τη λύση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών.
Από το «κίνημα δεν πληρώνω»- που συμμετείχε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας- απέμεινε η εικόνα του ανέργου που δεν πλήρωσε με χειροπέδες να οδηγείται στη φυλακή –την ίδια ώρα που ο Πάνος Καμμένος πλήρωνε στο καζίνο μάλλον με χρήμα που δεν είχε δηλώσει ή που βγήκε παράνομα από την Ελλάδα. Κάπου εδώ χάθηκε το «ηθικό πλεονέκτημα» μιας όχι αριστερής, αλλά «αστικής» κυβέρνησης που μη έχοντας κανένα έργο στην οικονομία, αποφάσισε να βάλει τάξη.
Ήταν ήδη προδιαγραμμένο πώς «τώρα θα πληρώσουν και εκείνοι που δεν έχουν»- της πρώτης κυβέρνησης αριστεράς ή πως η «λίστα δώρων» που συγκροτούσε το Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης σήμαινε περισσότερους φόρους και μια πολιτική επιδομάτων –αντί για ανάπτυξη, που αφέθηκε στα χέρια των άφαντων επενδυτών και της φιλεύσπλαχνης (;) Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κάπου εδώ τελειώνει το έργο- το αφήγημα της αριστερής κυβέρνησης. Ο πρωθυπουργός πάει στις ΗΠΑ να επιβεβαιώσει την κυριαρχία τους –με την χρήση της βάσης της Σούδας- ζητώντας υποστήριξη όχι σαν διαδηλωτής- όπως παλιά στη Γένοβα- κατά της παγκοσμιοποίησης, αλλά ως επαίτης. Πιθανό να στήσει κι άγαλμα στον Σόιμπλε, αφού μάλλον δεν ήταν αυτός που έβγαλε την Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Η υπερδεξιά στροφή της Γερμανίας –κι όχι μόνο- τελειώνει και το αφήγημα πως η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλάζει την Ευρώπη.
Η ενόχληση του κ. Σπίρτζη για τα προσωπικά δεδομένα στα ταξί αποκαλύπτει μια άλλη λεπτομέρεια που μπορεί να αποβεί μοιραία για την κυβέρνηση. Υπό το βλέμμα του …Άρη Βελουχιώτη –κάδρο του οποίου έχει στο υπουργικό του γραφείο- ο κ. Σπίρτζης αποφασίζει να βάλει κανόνες στο χώρο. Είναι εκείνος που βλέπει να λειτουργεί καλά μια καινοτομία και λέει: “Αυτό γιατί λειτουργεί σωστά; Πρέπει να παρέμβω”.
Από την κατακραυγή στα σόσιαλ μίντια προκύπτει μια πρωτοφανής αφύπνιση κυρίως της μισο-κοιμώμενης νεολαίας. Η κυβέρνηση αυτή τη φορά βρίσκεται απέναντι στην –ασύδοτη- τεχνολογία ή τις έξυπνες επιχειρήσεις –που “δεν πληρώνουν φόρους”. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με μια έξυπνη κίνηση χάρισε την συντεχνία και τον πρόεδρό της στο ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας ίσως για πρώτη φορά λειτουργική αντιπολίτευση.
Είναι αλήθεια πως η Αριστερά δεν τα πάει καλά με την τεχνολογία και τις καινοτομίες. Προτιμά τον συνδικαλισμό και την παράδοση και δεν αγαπά τις επιχειρήσεις. Αυτή η κυβέρνηση ασχολείται με τους συνεταιρισμούς μόνο για να τους ελέγξει. Χαίρεται που κλείνουν οι επιχειρήσεις και φωνάζει δυνατά “στα τσακίδια” όταν κλείνουν. Δεν είναι τυχαίο ότι την τιμή της “αριστερής” πολιτικής ανέλαβαν να σώσουν οι …αρχαιολόγοι.
Πώς γίνεται να σώσει την Ελλάδα αυτή η δογματική παλαιολιθική, αλλά “ανανεωτική” Αριστερά, όταν δεν μπορεί να σώσει ένα σταθμό και την εφημερίδα της; ‘Πρέπει να υπάρχει ένα θεσμικό πλαίσιο, νόμιμος εκπρόσωπος, σύστημα παρακολούθησης. Είναι διατάξεις που στοχεύουν στην ευνομία, στην ισονομία, στον εξορθολογισμό” λέει ο κ. Σπίρτζης.
Το “θεσμικό πλαίσιο” είναι γνωστό από την εφαρμογή του στην λειτουργία μιας επιχείρησης –όπου το αν είσαι επιχειρηματίας είσαι ήδη υπόδικος. Το “σύστημα παρακολούθησης” είναι η πρακτική του αν πάει καλά –κατά …παράβαση- στην Ελλάδα, θα πρέπει να παρέμβει το κράτος, να το διαλύσει. Οι “κανόνες” είναι γνωστοί από τα γραφειοκρατικά συστήματα που λατρεύει και η “ανανεωτική” Αριστερά που ανησυχεί μήπως ταυτίσουμε τον Στάλιν με τον Χίτλερ. Όταν μια κομματική γραφειοκρατία συναντά μια κρατική, δεν την διαλύει, αλλά την ενισχύει.
Είμαστε όλοι ύποπτοι, δυστυχώς. Παραβάτες της τάξης, όπως η γιαγιά που συνελήφθη γιατί πουλούσε παράνομα δυο κιλά σκόρδα. Ύποπτοι φοροδιαφυγής, ένοχοι για διάπραξη καινοτομίας. Σε μια χώρα που το Κράτος συναντά την εκδικητική Αριστερά της Γραφειοκρατίας, το να είσαι φτωχός είναι αδίκημα- κι έτσι αν δεν έχεις να πληρώσεις ένα πρόστιμο η Γραφειοκρατία στο διπλασιάζει για να μη μπορείς στα σίγουρα.
Το να είσαι νέος στην Ελλάδα είναι αδίκημα. Με φόρους, πρόστιμα, τιμωρίες, αυξήσεις- πρώτα στα ποτά και τα τσιγάρα- δυο ανήθικες καταχρήσεις πολυτελείας- καταδικάζεσαι σε κατ΄οίκον εγκλεισμό, αφού θες δυο μισθούς -που δεν έχεις- για να πας σε ένα νησί ή το χωριό σου. Το να είσαι “μικροεπιχειρηματίας” είναι κακούργημα, αφού κλέβεις το κράτος. Δεν είσαι συ που θα κλέψεις για να δώσεις στα άνεργα παιδιά σου, αλλά θα αποφασίσει το Κράτος, πότε, πώς, ποια επιδόματα σε ποιους και με ποια δικαιολογητικά.
Η Αγορά ήταν πάντα ο εχθρός, αλλά είναι η πρώτη φορά που μια “αριστερή” κυβέρνηση συναινεί στον Εργασιακό Μεσαίωνα με μισθούς πείνας, ομαδικές απολύσεις και επιχειρησιακές συμβάσεις. Δεν έχει υπάρξει ποτέ στην Ιστορία αυτό. Έχει υπάρξει όμως “Αριστερά” για να επιβάλλει την Τάξη, όπως ο κ. Σπίρτζης. Να πειθαναγκάσει την Αγορά- εξορισμού δημοκρατική, αφού εκεί αποφασίζει πράγματι ο πολίτης ως καταναλωτής -και πολιτικών εμπορευμάτων και ιδεών.
“Ποιοι είναι αυτοί, που καινοτομούν και δεν πληρώνουν φόρους;” .” Δεν μπορεί όμως για λόγους που όλοι καταλαβαίνετε να απεικονίζεται η φωτογραφία του οδηγού, αν είναι γυναίκα, αν είναι διαφορετικής φυλής, όμορφος ή άσχημος για να αξιολογηθεί ή να επιλεγεί με φυλετικά κριτήρια”.
Δεν μπορεί, κύριε Σπίρτζη. Θα πρέπει να αποφασίζει το κράτος και η ίδια η κυβέρνηση γι΄αυτό, αφού άλλωστε αυτό αποφάσιζε ποιος θα πάρει άδεια ταξί- με φωτό, προφίλ –ανφάς και νάναι του κόμματος ή του καθεστώτος. Δεν μπορείς να επιλέξεις ταξιτζή, δεν γίνεται, ούτε ποιος δημόσιος υπάλληλος θα σε βρίσει- αυτό είναι δουλειά του Κράτους.
Με τη συντεχνία δίπλα του ο Υπουργός εμφανίζεται να υπερασπίζεται το “δημοκρατικό” δικαίωμα να μη μπορείς να επιλέξεις τι ταξί θα πάρεις. Μόνο που ούτε δημοκρατία είναι αυτό, ούτε ελευθερία. Και τελικά αυτό που πλήττει η Γραφειοκρατία –συνηθισμένη από το Κόμμα για το τι είναι σωστό να δημοσιευθεί ή να λογοκριθεί- είναι η ίδια η Ελευθερία. Λέξη άγνωστη, αφού αυτή είναι τελικά ο εχθρός του κ. Σπίρτζη -που μάλλον έκανε ένα μοιραίο λάθος. Βρέθηκε δίπλα σε μια συντεχνία κι απέναντι στη κοινωνία που γνωρίζει πως η ελευθερία δεν είναι μια αόριστη ωραία ιδέα, αλλά αφορά το πώς ζεις, πώς σκέφτεσαι κι αποφασίζεις, πώς και τι τελικά αγοράζεις ή όχι.
