Του Μανώλη Ροζάκη
Αυτός ο σύνδεσμος πού εξαφανίζεται βασανιστικά. Και έτσι όλα φαίνονται όμοια και αδιάφορα.
Όλα ιδιωτικά.
Γιατί δεν είναι μόνον οι κρίσιμες υποδομές & η ενέργεια. Είναι η φύση, τα δάση και οι παραλίες. Είναι η πολιτική, η επιστήμη και ο (δια)λογος.
Και εγώ να καταλάβω αυτή την αγωνία για την σχολή πού θα σπουδάσεις, το μισθό, την σύνταξη και το σπίτι πού θα βρεις.
Αλλά πώς γίνεται να μην προβληματίζεται κανείς, για το γεγονός ότι όλα έχουν γίνει υπόθεση πού στην καλύτερη περίπτωση αφορά μονάχα την οικογένεια και το στενό «φιλικό» περιβάλλον. Ενώ από την άλλη πλευρά η ιδιωτική ζωή τού καθενός γεμίζει την έλλειψη ενός πραγματικού δημόσιου λόγου πού γίνεται ολοένα και πιο στενάχωρος, καθώς οδηγείται στο περιθώριο. Έτσι το τέλος συναντά ένα ανοηματικό κενό, μονάχα για επιβίωση.
Γιατί όπως έλεγε ο Καστοριάδης «πριν από 30 ή 60 χρόνια οι αριστεροί θα σου μιλούσαν για την ένδοξη νύχτα της επανάστασης & οι δεξιοί για την απεριόριστη πρόοδο κ.ο.κ. Σήμερα κανείς δεν τολμά να εκφράσει κάποιο μεγαλεπήβολο ή έστω μετριοπαθώς λογικό πρόταγμα, το οποίο να υπερβαίνει τον προϋπολογισμό ή τις επόμενες εκλογές».
Και επειδή η τάση για ολοκληρωτική ισοπέδωση των σημασιών είναι προφανής, καλό θα είναι να διαχωρίσουμε το συλλογικό νόημα τού προτάγματος από τον πολιτικό χυλό. Τον ξύλινο λόγο, από την ανάγκη δημιουργίας κοινωνικών νοημάτων πού μπορούν να σταθούν και να εμπνεύσουν.
Καθώς η κρίση αντιπροσώπευσης και η τάση για ιδιώτευση οδηγούν στην περιθωριοποίηση τής πολιτικής & τού δημόσιου λόγου, αποτελεί χρέος και κοινωνική ανάγκη η μεταστροφή τού εν λόγω παραδείγματος.
Γιατί έχουμε αφήσει πίσω την παραίσθηση περί αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Βιώνουμε μία αυταρχική ολιγαρχία, όπου το καθεστώς μικροανομίας & ανομίας οδηγεί στην περιχαράκωση και αποκαθήλωση τής πολιτικής. Και εδώ πού βρισκόμαστε, χρειάζεται μία σοβαρή απάντηση στην αποχή, την ιδιώτευση & την ασυδοσία.
Την επαναφορά, δηλαδή, τού δημόσιου πολιτικού λόγου (η λεγόμενη αγορά στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία) και την αποκατάστασή των κρίσιμων υποδομών προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος.
Ένα νέο κοινωνικό πρόταγμα.
Και αυτό μπορεί να δημιουργηθεί μονάχα με την ενίσχυση τής συμμετοχής των πολιτών στη δημόσια σφαίρα. Η ευθύνη και η υπευθυνότητα δεν είναι ατομική, όπως προσπαθούν να μάς πείσουν. Είναι καθαρά πολιτική.
Η συμμετοχή στην απόφαση είναι μέρος τής πολιτικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς πού δεν προσδιορίζεται από τις περικεφαλαίες τής ακροδεξιάς, αλλά αγγίζει την αναγνώριση τής διαφορετικότητας και την κοινωνική μέθεξη για ισότητα, ελευθερία & δημοκρατία.
Χωρίς τοτέμ & κάθε είδους αυθεντίες. Υπερβαίνοντας αντιλειτουργικές γραφειοκρατικές δομές, τοποθετώντας στο επίκεντρο τον άνθρωπο και αξιοποιώντας τα σύγχρονα δίκτυα προς όφελος τής πλειοψηφίας.
Γιατί εμείς συμμετέχουμε και αποδεχόμαστε μία παράδοση (όχι φολκλόρ, ούτε μουσειακή), στην οποία η αμφισβήτηση τής παράδοσης είναι συνθήκη αποδεκτή & συνάμα λειτουργική.
Έτσι μπορούμε να μιλάμε για τα δημόσια και τα ιδιωτικά, χωρίς καμμία παρεξήγηση…