Του Νίκου Λακόπουλου
Tα νέα από τη Γαλλία πως το δημοκρατικό μέτωπο κατάφερε να φράξει το δρόμο της ακροδεξιάς προς την εξουσία και να διασώσει τη Δημοκρατία έγιναν δεκτά με ενθουσιασμό στην Ελλάδα, αλλά τελικά τα χαμόγελα πάγωσαν:
Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο έπρεπε να συγκροτηθεί για να αντιμετωπίσει την Λεπέν, αλλά θα πρέπει να διαλυθεί για να υπάρξει κυβέρνηση. Κι αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να πετύχει μια πολιτική και όχι μόνο εκλογική νίκη απέναντι σε ένα αντίπαλο που παραμένει με υψηλά ποσοστά πρώτος σε ψήφους. Η Λεπέν δεν νίκησε, αλλά ούτε ηττήθηκε.
Μια αποτυχία της συμμαχίας που θα σχηματιστεί για να κυβερνήσει μέσα σε δύσκολες οικονομικές συνθήκες θα ενισχύσει την Λεπέν που πιθανόν να μην ήθελε την κυβέρνηση τώρα και θα περιμένει υπομονετικά τη νέα μάχη.
Στην Ελλάδα τα νέα έφτασαν καθώς οι συζητήσεις για την ανασύνθεση της προοδευτικής παράταξης καταλήγουν σε ένα νέο πολιτικό σχήμα που θα προκύψει βασικά από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ με έναν ηγέτη που δεν μπορεί να είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης ή ο Στέφανος Κασσελάκης.
Το βέβαιο είναι ότι η Νέα Δημοκρατία -29%%- δεν είναι πλέον κυρίαρχο κόμμα και αν οι εθνικές εκλογές γίνονταν τώρα δεν θα οδηγούσαν σε αυτοδύναμη κυβέρνηση. Το δίλημμα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι αν θα προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές ή θα σέρνεται ως το τέλος της τετραετίας με την φθορά να μεγαλώνει.
Το τηλεφώνημα του Κασσελάκη
Το ερώτημα για την δημοκρατική παράταξη είναι αν δυο κόμματα που έχει απορρίψει ο ελληνικός λαός ως κυβερνητικά σχήματα αν ενωθούν, συνεργασθούν ή συμπορευθούν μπορούν να κερδίσουν στις εκλογές -τον πάντα “καταλληλότερο” Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ένας στους τρεις ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ δεν θέλουν αυτή την ένωση και μόνο το 53% την θέλει πράγμα που σημαίνει ότι το ρήγμα ανάμεσα στα δύο κόμματα είναι πολύ βαθύ για να γεφυρωθεί, αν και ο Στέφανος Κασσελάκης αποφάσισε να … πάρει τηλέφωνο τον Νίκο Ανδρουλάκη -αλλά το ανέβαλε περιμένοντας το νέο αρχηγό.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν κινδυνεύει από τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ -που μπορεί να βρίσκονται σε νέα διάσπαση- αλλά μάλλον από ένα νέο πολιτικό φορέα που δεν θα αντλήσει δυνάμεις μόνο από τα υπάρχοντα κόμματα, αλλά κυρίως από τον χώρο της αποχής.
Αν φάνηκε κάτι αυτά τα χρόνια της κρίσης είναι πόσο εύκολα κατακρημνίζονται ή δημιουργούνται κόμματα, πόσο γρήγορα εμφανίζονται και εξαφανίζονται σαν πεταλούδες και πόσο ρευστά είναι τα πράγματα στην πολιτική ζωή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην κυβέρνηση -με ένα ποσοστό που δεν του έδινε αυτοδυναμία- μέσα σε μια οικονομική και πολιτική κρίση που οδήγησε σε κατάρρευση το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Τίποτα δεν υπάρχει -μετά την απώλεια του 32%- που να γεννά έστω την υποψία ότι θα επιστρέψει στην κυβέρνηση.
Ο Στέφανος Κασσελάκης αποτελεί πολιτικό παρατράγουδο και όχι μόνο δεν εγγυάται κάποια έστω μακρυνή κυβερνητική προοπτική, αλλά πέρα από την χαμηλότερη από το κόμμα του “καταλληλότητα” αποτελεί τον πιο αντιπαθή πολιτικό αρχηγό.
Οι εκλογές στο ΠΑΣΟΚ αφορούν τελικά το αν ο Χάρης Δούκας κερδίσει τις εσωκομματικές εκλογές και εκφράσει μια ευρύτερη πολιτική συμμαχία -έχοντας σαν αντίπαλο βασικά τον Στέφανο Κασσελάκη.
Προφανώς δεν είναι αυτό το ΠΑΣΟΚ που μπορεί να κερδίσει τον Μητσοτάκη και στην καλύτερη περίπτωση θα αποτελέσει κυβερνητικό συνεταίρο του -αν και η Μιλένα Αποστολάκη δηλώνει έτοιμη να γίνει… πρωθυπουργός.
Το κομματικό σύστημα σε κρίση
Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι οι πολιτικές εξελίξεις βρίσκονται έξω από τα σημερινά μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα που στις ευρωεκλογές και τα τρία μαζί συγκεντρώνουν το 56% όσων πήγαν να ψηφίσουν.
Και αν υπάρχει ένα μήνυμα από τη Γαλλία αυτό είναι η συμμετοχή (67%) των πολιτών στις εκλογές. Μόνο αυτή η συμμετοχή στην Ελλάδα -όπου “ο πληθυσμός είναι νεκρός”- μπορεί να αλλάξει τα πολιτικά πράγματα με νέες ιδέες, νέα πρόσωπα και νέα κόμματα.
Αν αυτό δεν συμβεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έχει με αυτοδυναμία ή με συμμαχίες μια τρίτη τετραετία και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ θα αγωνίζονται για την δεύτερη θέση με συρρικνούμενα ποσοστά.
Ώσπου να φανεί πως η αναγέννηση της δημοκρατικής παράταξης δεν μπορεί να γίνει με δύο, ή τρία “πεθαμένα” κόμματα που κινούνται γύρω από την ιδέα της επιστροφής, του “ξανά”, μιας δικαίωσης για μια κυβερνητική θητεία που αποδοκιμάσθηκε.
Δεν υπάρχει “δεύτερη ζωή” στην πολιτική και υπάρχει η υποψία πως δεν υπάρχει ούτε στην πραγματική. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει στη πολιτική ζωή “ανάσταση νεκρών”. Μάλλον δεν θα γίνουν πρωθυπουργοί -όσο κι αν ακούνε φωνές- ούτε η Μιλένα Αποστολάκη, ούτε ο Στέφανος Κασσελάκης.
