Του Γ. Λακόπουλου
Δυο ερωτήματα αιωρούνται πάνω από τη χώρα και ειδικότερα τη Δημοκρατική Παράταξη: Το ένα είναι «Πού πρέπει πάει ο ΣΥΡΙΖΑ;». Το δεύτερο: «Πού πρέπει να πάει η χώρα;».
Το πρώτο δεν ενδιαφέρει κανένα, πέρα από τις ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ που τον τραβολογάνε στη δική τους κατεύθυνση ο καθεμιά. Το δεύτερο ενδιαφέρει τους πάντες.
Ανάμεσα σ’ αυτά δυο ερωτήματα ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να απαντήσει στο δεύτερο. Αυτή την εντολή πηρε από τους δημοκρατικούς πολίτες τον περασμένο Ιούλιο.
Αν απαντήσει στο «πού πρέπει να πάει η χώρα», θα έχει απαντήσει αυτομάτως και στο πού πρέπει να πάει το κόμμα του.
Τα υπόλοιπα θα έλθουν ως φυσικό επακόλουθο της απάντησης: με ποιους θα πάει, με ποιο πρόγραμμα, ποιο πολιτικό φορέα, με ποιες προτεραιότητες.
Αυτή είναι προσωπική υποχρέωση του Τσίπρα, με ιστορικό χαρακτήρα. Αυτός πρέπει να απαντήσει και κανένας άλλος.
Το 36% που το έκανε Πρωθυπουργό, και το 32% που τον κράτησε ισχυρό αυτόν ψήφισαν. Ούτε -για να αναφέρουμε ενδεικτικά ονόματα- τον Τσακαλώτο και τον Σκουρλέτη, τον Βούτση, , τον Φίλη, η τον παρ ολίγον γραμματέα του ΚΚΕ, που βρίσκει στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αναλογίες με τον…Λένιν. Ούτε τον Παππά, τον Παπαδημούλη, τον Πολάκη, τον Σπίρτζη ή την φιλόδοξη Αχτσιόγλου.
Οι πολίτες, τον Τσίπρα ξέρουν, τον Τσίπρα εμπιστεύονται και από τον Τσίπρα θα ζητήσουν λογαριασμό.
Αυτόν θεωρούν υπόλογο έναντι της Ιστορίας και της παράταξης. Ψήφισαν Τσίπρα για να γίνει πρωθυπουργός και να μείνει, όπως οι απέναντι ψήφισαν να φύγει.
Αν θα ξαναψηφίσουν, θα είναι για να γίνει ο Τσίπρας πάλι Πρωθυπουργός και όχι οι ομαδάρχες που τον περιβάλλουν. Αλλά θα τον ψηφίσουν μόνο αν ο Τσίπρας στην πορεία προς το συνέδριό του επιλέξει καθαρά ποιο από τα δυο ερωτήματα βάζει πρώτο και ποιες απαντήσεις έχει. Καθαρά πράγματα.
Η θολούρα της εσωκομματικής πάλης
Ωστόσο αντί γι’ αυτή την καθαρότητα βλέπουμε να επιστρέφει η θολούρα του παλαιού περιθωριακού ΣΥΡΙΖΑ. Οι «συνιστώσες» όχι μόνο δεν εξαλείφθηκαν, αλλά επεκτείνονται.
Χάσαμε τη «Ρόζα», αλλά υπάρχει πλέον… «σημιτική» συνιστώσα και εμφανίζεται και «δεξιά» συνιστώσα με υπολείμματα του κόμματος Καμμένου. Παράνοια.
Εκ παραλλήλου υπάρχουν και δρουν οι ποικιλώνυμες παλιές φράξιες, άλλες προς υποστήριξη του Τσίπρα και άλλες για την χειραγώγησή του.
Ακόμη και προβεβλημένοι υπουργοί του συγκροτούν ομάδες εναντίον του. Όπως άλλοι προσπαθούν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους στο ελληνικό και το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, εμφανιζόμενοι αρχηγικότεροι του αρχηγού.
Αυτή η βαβυλωνιακή κατάσταση συντηρεί την εσωστρέφεια, αποπροσανατολίζει και απογοητεύει τη Δημοκρατική παράταξη που αναζητά με αγωνία τον νέο πολιτικό φορέα που θα οδηγήσει υπό τον Τσίπρα τη χώρα στην επομένη φάση της ευρωπαϊκής πορείας της. Που θα συγκρουστεί αποφασιστικά με τον ασύδοτο νεομητσοτακισμό -που κυριαρχεί στη Δεξιά- με πρόγραμμα και αρχές. Αυτό είναι το στοίχημα.
Αντί για πολιτικές διεργασίες και μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ παρατηρούμε κινήσεις οπισθοδρόμησης, απομονωτισμού και εσωτερικής διαπάλης, χωρίς αρχές.
Οι μηχανισμοί διώχνουν τους πολίτες
Δεν υπάρχουν κομματικά όργανα, αλλά αθροίσματα μηχανισμών που επιδιώκουν τον έλεγχο του συνεδρίου και την αναπαραγωγή των μηχανισμών. Με συνειδητή υπονόμευση της διεύρυνσης και σκόπιμη απομάκρυνση των πολιτών που θέλουν να πάρουν μέρος στη συνεδριακή διαδικασία.
Είναι ορατή η σύγκρουση ανάμεσα στην πολιτική και τους πολιτικούς στόχους του Τσίπρα και στις ομάδες που συγκροτούν μέτωπο εναντίον του, για να παρεμποδίσουν την μετεξέλιξή και να κρατήσουν το κόμμα στα μέτρα τους.
Αντί να γίνεται πολιτική συζήτησή, για τη χώρα, τα προβλήματα, τις λύσεις και τις προοπτικές, για την Ευρώπη και την ελληνοτουρκική κρίση, αναμετρώνται οι φιλόδοξοι ομαδάρχες για την επιβίωση τους.
Όπως σημείωσε στο NEWS 24/7, ο έγκυρος Βασίλης Σκουρής “O πόλεμος των τάσεων έχει ξεφύγει“. Καθώς οι περισσότεροι που μετέχουν στο αντι-Τσίπρα μέτωπο, δεν έχουν συγκροτημένες πολιτικές απόψεις, επικαλούνται ιδεολογικές κατασκευές, για να επιδοθούν σε οργανωτικές συγκρούσεις.
Απαιτούν να οργανώσει το συνέδριο η… απερχομένη Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, που τελεί υπό τον έλεγχό τους, να είναι «συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ» χωρίς τις δυνάμεις της διεύρυνσης και της «Προοδευτικής Συμμαχίας» στις οποίες επιφυλάσσουν επικουρικό ρόλο.
Ένα ερώτημα είναι πώς θα αντιμετωπίσουν την κίνηση φυγής προς το λαό που κάνει ο Αλέξης Τσίπρας, με τη συγκέντρωση της 22ας Φεβρουαρίου, που θα αναδείξει την επικυριαρχία του. Πολιτικοί παρατηρητές υποψιάζονται ότι, όπως συνέβη και σε κάποιες προεκλογικές συγκεντρώσεις του, ενδέχεται να υπάρχει μποϋκοτάζ από κάποιες ομάδες.
Καταγγελία των ομάδων και φυγή μπροστά
Η προσπάθεια του πρώην Πρωθυπουργού να αντιμετωπίσει στα κομματικά όργανα τα προβλήματα που δημιουργούν οι εσωκομματικοί μηχανισμοί είναι καταδικασμένη εκ των προτέρων. Άλλωστε οι ίδιοι μηχανισμοί αμφισβητούν και ποια είναι τα αρμόδια όργανα.
Τα επίμαχα θέματα, όπως είναι το όνομα του κόμματος, τα εσωτερικά δημοψηφίσματα, η οργάνωση και η σύνθεση του συνεδρίου , αλλά και ο απολογισμός και η αυτοκριτική πρέπει να μεταφερθούν στη βάση. Με κάλπες, που θα αναδείξουν του συνέδρους, ανοικτές για όλους τους πολίτες.
Με αυτόν τον δημοκρατικό τρόπο θα αποδυναμωθούν οι μηχανισμοί, το συνέδριο θα είναι προϊόν της κοινωνίας, οι αποφάσεις του θα είναι κυρίαρχες για όλα τα θέματα.
Θα αποτελέσει το εργαστήριο στο οποίο θα απαντηθεί το κεντρικό ερώτημα « πού πρέπει να πάει η χώρα» και συνακόλουθα «πού πρέπει να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ». Θα προκύψουν γνήσια και αντιπροσωπευτικά όργανα.
Οποιαδήποτε άλλη επιλογή, υπονομεύει τον Τσίπρα και στρέφει τον ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία προς το παλιό 4%. Στην πράξη ευνοεί την εμφάνιση νέου φορέα της Κεντροαριστεράς όπως το Ποτάμι, που θα τον αποδυναμώσει .
Από αυτή την άποψη ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ- και φυσικός επικεφαλής της συμπόρευσης Αριστεράς -Κεντροαριστεράς, – πρέπει να μετατρέψει το συνέδριο σε «ελληνικό Έπινε»-– όπως έκανε ο Μιτεράν και ο Ανδρέας Παπανδρέου αργότερα στην Ελλάδα.
Να καταγγείλει τις ομαδοποιήσεις, να συγκροτήσει νέα ηγετική ομάδα- με νεότερα στελέχη που ανέδειξε ο ίδιος και έμπειρα πρόσωπα από την παράταξη και το «οραματικό ΠΑΣΟΚ”. Με κριτήριο την πολιτική επάρκεια, τη διαδρομή χωρίς σκιές και την προσωπική συγκρότηση.
Με άλλα λόγια: να φύγει μπροστά. Οποιος δεν συμφωνεί ας πάρει το δρόμο της Ζωής και του Λαφαζάνη… Σταμεγάλα κόμματα οι συσπειρώσεις οδηγούνται αδιέξοδο…
Ο Τσίπρας οφείλει να απεμπλακεί από την εσωκομματική μιζέρια και τις ιδεοληπτικές αντιμετωπίσεις της πραγματικότητας. Να τεθεί επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης, όπως τη διαμορφώνουν σήμερα, οι πλειοψηφούσες ιστορικά, δυνάμεις Αριστεράς -Κεντροαριστεράς σε ένα φορέα.
Να οργανώσει τον αγώνα απέναντι στη Δεξιά με βάση πρόγραμμα που θα δίνει απαντήσεις στα προβλήματα της χώρας και θα οδηγεί σε κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία εκλογικής επικράτησης και επιστροφής στη διακυβέρνηση.
Δεν υπάρχει δρόμος που βασίζεται στη λειτουργία του εκκρεμούς, οπότε θα έλθει πάλι η σειρά του. Όταν ο επικεφαλής δεν γυρίζει μπροστά το τροχό έρχεται αποσύνθεση, όπως έδειξε η πορεία του ΠΑΣΟΚ.
