Του Νίκου Λακόπουλου
Ξαφνικά, τη στιγμή που δεν έπρεπε, συνέβη αυτό που όλοι όμως περίμεναν. Γυρίζοντας από μια συνήθη αναμέτρηση με τουρκικά αεροσκάφη- που μόλις είχαν αποχωρήσει ένα ελληνικό πολεμικό αεροπλάνο έπεσε. Από τον ουρανό βρέθηκε στη θάλασσα -το Αιγαίο- που το κατάπιε.
“Ένας Έλληνας πιλότος στο πάνθεον των Ηρώων. Έπεσε υπέρ πίστεως και Πατρίδος μαχόμενος για την προάσπιση της Εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής μας ακεραιότητας. Η Πατρίδα θρηνούσα υποκλίνεται. Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του και σε όλα τα στελέχη της ΠΑ” έσπευσε να τουιτάρει ο υπουργός Άμυνας πριν ενημερώσει ακόμα την οικογένεια του νεκρού πιλότου.
Ποιος ήταν; Ένα βίντεο που τον έδειχνε να μιλά βρέθηκε γρήγορα κι ο ανώνυμος στο τουίτ του υπουργού- ο “ένας πιλότος”- απέχτησε όνομα, μορφή, πρόσωπο- μαζί με την αόριστη εικονική οντότητα του ανώνυμου ήρωα- που έπεσε τόσο τετριμμένα “υπέρ βωμών και εστιών”, “κατά την άσκηση του καθήκοντος” και τα λοιπά και τα λοιπά- όσα λέγονται σ΄αυτές τις περιπτώσεις. Γιατί στο πρόσφατο παρόν είναι ο έβδομος από πολύ περισσότερες περιπτώσεις αεροπλάνων πολεμικών που βρέθηκαν από το ουρανό -που πετούσαν σαν αϊτοί -άλλο έτοιμο κλισέ- στον αέρα, αλλά τους κατάπιε η θάλασσα. Η θάλασσα ειρήνης και τα λοιπά και τα λοιπά. Κανένας δεν θυμάται τους άλλους.
Αυτή είναι η μοίρα των ηρώων. Ανώνυμοι είναι πιο αβλαβείς, δεν θέτουν ερωτήματα, δεν γίνονται ενοχλητικοί- όπως τώρα η χήρα, τα ορφανά, το ερώτημα πόσο είναι η σύνταξη χηρείας, πόσα παίρνουν οι πιλότοι κι αν δικαιούνται οι νεκροί ήρωες κάποια έξτρα αμοιβή- που θα αναλύσει ο Αυτιάς ή ο Παπαδάκης στις εκπομπή τους, με μόνιμο θέμα τις συντάξεις -πάντα κοντά στον πολίτη. Το πρόβλημα αρχίζει όταν, εκτός από πιλότους, πρέπει να βάλουμε στο πλάνο κι άλλους ήρωες νεκρούς που μπορεί νάναι πιο γήινοι ή πεζοί όπως π.χ. οι πυροσβέστες. Μάλλον δεν χωράνε στο πλάνο και πώς θα τους εικονογραφήσεις;
Μακρυά πολύ τίθεται το ερώτημα αν όλοι οι ήρωες πρέπει νάναι νεκροί ή αν υπάρχουν κι άλλοι ήρωες -ζωντανοί- δίπλα μας που δεν θα τύχουν της προσοχής μας με όλα τα ενοχλητικά ερωτήματα που θέτουν συνήθως οι ήρωες. “Η Πατρίδα ευγνωμονούσα υποκλίνεται” τουίταρε ο υπουργός προφανώς εκπροσωπώντας ο ίδιος αυτή την αόριστη Πατρίδα που όσο πιο αόριστη, γενική, σαν διαταγή, άμορφη και ψυχρή σαν το άγαλμα που μάλλον θα φτιάξουν -αν δεν θα τόχουνε ξεχάσει- στον νεκρό ήρωα, μπορεί να εκπροσωπείται πιο εύκολα. Γιατί πάντα το πρόβλημα με την πατρίδα είναι ποιος την εκπροσωπεί -κι ένα προκειμένω μέσω τουίτερ ο Πάνος Καμμένος μπορεί να την εκ-προσωπεί -εύκολα και γρήγορα- χωρίς να φαίνεται το πρόσωπό του. Χωρίς να χρειάζεται να πει πρόσωπο με πρόσωπο στη χήρα και τα παιδιά του πιλότου -ακόμα κι αυτά τα νεφελώδη περί βωμών και εστιών.
Ένα άγημα, πυροβολισμοί, στεφάνια, γρήγορα θα τελειώσουν όλα. Ήταν ένα ακόμα σύνηθες επεισόδιο, ένα ατύχημα, δυστύχημα, γίνονται έρευνες, θα δούμε. Προφανώς όσοι έχουν έτοιμα τα κλισέ για βωμούς- πίστη- πατρίδα θάχουν φροντίσει και θα ξέρουν τι θα φορέσουν και τι πρέπει να πουν σε μια κηδεία. Η Νίκη, η Δόξα, η Πατρίδα -λέξεις κλειδιά για έναν καλό επικήδειο, παλαμάκια- πάμε στην επόμενη κηδεία.
