Του Μάνου Στεφανίδη
Διερωτώμαι πόσες φορές έχει εκθέσει η κ. Δανάη Στράτου στο ΕΜΣΤ -από την εποχή της Καφέτση ακόμη- και πόσες ο Λάππας, ο Μπάικας, η Διοχάντη, ο Παπαδημητρίου, ο Χαραλαμπίδης, η Παπαφιλίππου, ο Μορταράκος, η Νομίδου, ο Χανδρής, ο Κασκούρας, ο Θράφια, ο Γραμμένος, η Κυριαζή κλπ. Και, επιτέλους, κάποτε να ξεφοβηθούμε το τελάρο!
Αλλά και οι παρόντες Έλληνες είναι σαφώς υποβαθμισμένοι π.χ ο Κωστής Τριανταφύλλου. Για να μην μιλήσω για τον Κανιάρη ή τον Κεσσανλή. Και για να μην αναφερθώ στο καλύτερο έργο της έκθεσης και το πιο χαντακωμένο, εκείνο του Τσόκλη. Γιατί τόση προχειρότητα, τόση ανέξοδη μπουρδολογία των ενοτήτων με τους προκλητικά α-νόητους τίτλους “Ορμπανισμός”, “Η Φόρμα της Πνευματικότητας”, “Ο Χώρος της Στέρεης Φαντασίας” (sic ) κλπ. Κανείς δεν ξέρει ελληνικά στο ΕΜΣΤ ή τόσο περιφρονεί η παρέα που το διευθύνει ελέω Σαμαρά και Τασούλα (!) το ελληνικό κοινό; Δεν είναι άρα άδικο πως και το κοινό τους έχει γυρίσει τη πλάτη; Παρά τον μακροχρόνιο ντόρο το ΕΜΣΤ δεν έχει κοινό. Όπως δεν έχει ούτε άποψη αλλά, φοβάμαι, ούτε και ηγεσία.
Λεπτομέρεια; Ο Κανιάρης αντιπαθούσε τα βάθρα και δη τα λευκά. Εκεί δηλαδή που έβαλαν το έργο του – σε μιαν άθλια γωνιά -με σπασμένα (;) τα πόδια. Άγνοια ή αδιαφορία; Νομίζω το δεύτερο. Επειδή η έκθεση που εγκαινίασε επίσημα (!) το ΕΜΣΤ, είναι μνημείο προχειρότητας, λογικής της παρέας και θεωρητικού αρπακολλισμού. Θέλετε απόδειξη;
Αλλάξτε όλα τα έργα και βάλτε τα όπου σας καπνίσει. Οι “θεωρητικές” ενότητες του τύπου “Ο ασταθής εαυτός” ή “Οπτική Σκέψη” δεν θα θίγουν καθόλου. Επειδή δεν υφίσταται εικαστική δημιουργία χωρίς οπτική σκέψη. Τόσο απλά, τόσο απογοητευτικά. Συμπερασματικά: Όταν το κράτος -γάτος απέχει και θεσμικά και οργανωτικά, χορεύουν τα λογής ποντίκια.