Για τον Αντώνη Λιάκο και τις διαμαρτυρίες του

ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ ΜΑΝΟΣΌταν εξακολουθητικά  γίνεσαι σταθερό παρακολούθημα της κάθε εξουσίας, όταν  δεν αποτολμάς μία λέξη κριτικής παρότι η χώρα βουλιάζει – και λόγω της ιδεοληψίας των πολιτικών  προϊσταμένων σου – μη διαμαρτύρεσαι που σε χρησιμοποιεί η εξουσία κατά τα κέφια της.

Όταν είσαι ο μόνιμος, ο οργανικός διανοούμενος πάσης καθεστωτικής αρχής ή και  μικροεξουσίας – από τον Σημίτη και τον Βενιζέλο ως τον Γερουλάνο και τον Κουβέλη -είναι αφελές να μέμφεσαι  τον Ζουράρι ως γυρολόγο.

Τουλάχιστον αυτός παραμένει διαχρονικά σαλός. Αυτός υπερασπίζεται με τον πριμιτίφ τρόπο του και τη γλώσσα και την πατρίδα. Κι όχι τις τελευταίες επιστημονίζουσες μόδες.

Επειδή δεν έχουμε μια τέτοια πολυτέλεια της ταύτισης με τους συρμούς. Επειδή είμαστε ένας τόπος μεταιχμιακός που πρέπει διαρκώς να αμύνεται.

Και επειδή ο ρόλος του ακαδημαϊκού δασκάλου και του φωτισμένου  ιστορικού είναι διαφορετικός. (Τι γράφω τώρα)! Το παράδειγμα του Σβορώνου ή του Κονδύλη είη μετά πάντων ημών.

Αμήν.