Του Ιωάννη Δαμίγου
Έχουμε εξαπατήσει και ταυτόχρονα έχουμε εξαπατηθεί απ’ τον χρόνο, πολλές φορές. Δεν μας υπολογίζει, δεν τον υπολογίζουμε, σε μια παράξενη διαχρονική σχέση. Ξεπερνάμε τα χρονικά όρια, βιαζόμαστε πάντα καθυστερημένοι, ξεχνώντας μια το ραντεβού και άλλη το σημείο, για να μην αναφέρω πως μας διαφεύγει και ο λόγος ή ο σκοπός της συνάντησης.
Μα όλα κι όλα, φορές την ευθύνη την φέρει και η ίδια η ιστορία, καθώς είναι ασυνεπής στα ραντεβού που της κλείνουμε. Μια ώρα πάνω, μια ώρα κάτω, δεν είναι αυτό το πρόβλημα, σημασία έχει η θέληση, όχι η προσπάθεια! Εξ ου και ο αποσυντονισμός με την ώρα, όταν ξεχαστήκαμε καθυστερώντας με τα χρόνια, με τον αιώνα, μια και δεν πάμε εκεί που πάνε και οι άλλοι, οι πολλοί. Έθνος ανάδελφο!
Πιστοί στην παράδοση, πιστοί στην αιώνια καμπάνα της θρησκείας, στο 141 για τον τόνο του “ακριβώς” κάποτε! Με τις συχνές διακοπές της ΔΕΗ, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στην ηλεκτρονική μέτρηση του χρόνου. Μέχρι να επαναφέρεις την σωστή ώρα και τα λεπτά, έχει ξοδευτεί ακούσια και χωρίς χρέωση ο πολύτιμος χρόνος.
Τους χρόνους σας και τον χρόνο μας, λοιπόν Ευρωπαίοι. Άλλωστε, είτε εντός, είτε εκτός χρόνου, οπισθοδρομείτε ταχέως και εσείς, έτσι μπορεί και να συναντηθούμε στο πεδίο της … μάχης! Μεταξύ κατεργαρέων, ειλικρίνεια.
Χρονικοί απατεώνες αντάμα, είτε μια ώρα εμπρός, είτε μια ώρα πίσω, είμαστε αμετάκλητα σταματημένοι. Δώστε μου πέντε λεπτά …