Του Ιωάννη Δαμίγου
Ευχές εισπράττεται από παντού, δεν έχω να δώσω, μια και δεν πίστεψα ποτέ σε αυτές, που ξοδεύονται σπάταλα και δημιουργούν φρούδες ελπίδες. Τι είναι άλλωστε μια ευχή; Μια φθηνή απάτη συνήθειας, σε ευήκοα ώτα. ενάντια στην φυσικότητα του τυχαίου και της σκοπιμότητας.
Προτάσεις έχω, πρώτα για τον εαυτό μου και μετά για τους λίγους φίλους και φίλες. Οικειοποιηθείτε τις κρυφά.
Οφειλόμενο ενδιαφέρον γι’ αυτούς που ίσως δεν υπάρξει αύριο, χωρίς ευκαιρία για ένα τελευταίο βλέμμα έστω, ειλικρινές. Οι Ερινύες είναι φριχτές. Η αναβολή, η αποφυγή, η δειλία, αφήνει την συγνώμη εκτεθειμένη ισόβια ποινή.
Φροντίδα στα παιδιά, φροντίδα. Παρέχουμε τα πάντα, όπως και αν μπορούμε, αγνοώντας την επαφή, τον μικρό μα απαραίτητο διάλογο πολύτιμης σχέσης. όταν το γονικό χέρι περνά αγγίζοντας τα παιδικά μαλλιά, σχηματίζει αόρατη ασπίδα προστασίας. Τόσο απλό , μα τόσο μαγικό.
Λογική κατανόηση, πρέπουσα ανοχή και αναγκαία αντοχή, αγαπημένης, αγαπημένου, σε κρίσιμες στιγμές ανθρώπινης δοκιμαζόμενης συμπεριφοράς αστάθμητων παραγόντων. Άλλων οι συνθήκες διαβάλουν, αυτές που δοκιμάζουν τον δεσμό μας, της λάθος κοινωνίας, όχι των ανθρώπων μας, των αγαπημένων μας, που είμαστε όμως μέρος της. “Κάνε το καλό και ρίξτο στον γιαλό”.
Μια μικρή στιγμή προσφοράς αγάπης, στην φόρα της καθημερινότητας, όποτε, με ένα άδολο λουλούδι, που θα ομολογήσει τα ανείπωτα από εσένα. Ένα ξεχασμένο χάδι, ναι, αυτό κι αν είναι ξεχασμένο σαν πράξη, ένα χάδι ανεκτίμητης αξίας και μηδαμινού κόστους, μα άπειρης περιεκτικότητας αισθημάτων, μετάδοση.
Ένα διαφορετικό φιλί, από τα πολλά χυδαία, τα καθημερινά του Ιούδα, αυτά που τρυπούν καρφιά τα μάγουλα, που φιλούν αέρα μη αφήνοντας σημάδια έντονου κραγιόν, σεσημασμένου αποτυπώματος ελέγχου ενοχής. Ένα φιλί ανοίγματος ψυχής, που δεν χρήζει ταυτότητα ειλικρίνειας, απλό φιλί , για όνομα.
Και κάποιες δύσκολες (;) στιγμές, υποχρεωτικές, προσωπικής περισυλλογής πεπραγμένων. Ξεκάθαρης παραδοχής λαθών (το γνωρίζουμε πρώτοι και καλύτερα), ουδέτερης δήθεν στάσης νίπτοντας τας χείρας μας, αντί της ευθύνης στην αλήθεια. Χαρακτηρίζοντας φίλους τους γνωστούς, χάρη της ανάγκης κοινωνικής καταξίωσης, άρα και ύπαρξης, ναι. Αυτοί, ομοϊδεάτες, θα συνηγορήσουν υπέρ των αγαθών μας προθέσεων, αυθαδών τες υπερασπιστικά. Καθιστώντας όλο και πιο δύσκολη την αθώωση, στην προσωπικής μας δίκη, με μόνο άτεγκτο ένορκο την συνείδησή μας. Μα αλίμονο, δεν θα το μάθει το κοινό, δεν θα γίνει καμία δημοσίευση της καταδίκης.
Χωρίς ευχές, Πρόταση: αυτοκριτική. Ως η μόνη λύτρωση. Διασκεδάστε λοιπόν, εφόσον υπάρχουν οι δυνατότητες, φάτε, πιείτε και χαρείτε.
Χωρίς ευχές. Πιστεύοντας μόνο στην ικανότητα σκέψης, ως αρχή και μέτρο πάντων.