Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Η απογοήτευση βολτάρει στις μεγάλες λεωφόρους, στις πλατείες, στα στενά, στα σπίτια, κάτω από τις επευφημίες των πολλών πολλών μετρίων, στην καλύτερη. Θέλει κόπο και επιμονή η προσπάθεια να ξεχωρίσεις και να κρατήσεις δίπλα σου ανθρώπους που αξίζουν, κρυμμένους πίσω από ρόλους και από τον φόβο της ανακάλυψής τους ακόμα για να μην γράψω της αποκάλυψής τους. Πως η αλήθεια φαντάζει για τους πολλούς θεριό και εχθρός; Πως το λάγνο ψέμα και η ροπή στο εύκολο και απαίδευτο, τους προτρέπει να έρπουν και να συντροφεύουν ένοχα με την κατάντια των πολλών;
Πόσες είναι οι αφορμές να ξεφύγω από την μοναξιά των λίγων, πόσες οι παγίδες να κάνω το λάθος στο μικρό γλίστρημα που με βοηθά να γίνω, έστω για λίγο τόσο δα, ίδιος με αυτούς, ξεκούραστα ανεύθυνος για τον εαυτό μου; Είναι κούραση αλήθεια, μεγάλη και αναντίστοιχη με τον λίγο χρόνο της ζωής που με καλεί, να αντιπαλεύω τις αστείρευτες σειρήνες για το υποσχόμενο παραμύθι της πρόσκαιρης ύπαρξης. Και να ‘χω μόνο ψυθιριστές αχνές φωνές δασκάλων και καθηγητών, σελίδες βιβλίων και στιχάκια ποιητών, για υποστήριξη. Δεσμοφύλακες ίδιοι, στον δύσκολο δρόμο που μου έδειξαν και με έπεισαν να ακολουθήσω, χωρίς να μου χαρίσουν το ανθρώπινο της αδυναμίας, που όμως έκλεψα λίγο από την χάρη του, κάποιες στιγμές.
Φορές νοιώθω να πνίγομαι από τα μεγάλα κύματα της άγνοιας στην στεριά. Μια στεριά που λερή σαν κινούμενη άμμος, μόνο στεριά δεν μοιάζει, και με ρουφά στην βρωμιά της αφάνειας. Θέλοντας να συλλέξω ψήγματα ενημέρωσης, εισέρχομαι στο διαδίκτυο, λόγο μοναδικού τρόπου προσπάθειας για ειδήσεις και πνίγομαι στην τρικυμία ανοησίας της/του κάθε απεγνωσμένου για επιβεβαίωση ύπαρξης και ικετευτικής συλλογής likes και αλληλοδιαδοχικών καρδουλωμάτων. Όπου σταθώ για λίγο, ελαφρά αφηρημένος, κινδυνεύω να καταποντιστώ στην παλίρροια βλακείας, αιφνιδιασμένος.
Το επίπεδο της πλειοψηφίας των χρηστών του διαδικτύου βρίσκεται κάτω και από τον βυθό των ωκεανών. Λογικό και το ραδιόφωνο, να βρίσκεται στην ίδια ανάλογη βύθιση επιπέδου,ακολουθώντας την ίδια “γραμμή” απευθυνόμενο σε ανόητους με το ίδιο ανόητους δημοσιογράφους διαφημιστές, ακόμα και σε “προοδευτικό” σταθμό. Στερεύουν οι οάσεις και οι βραχονησίδες ανάπαυσης.
Μία αναπόφευκτα πνιγηρή ατμόσφαιρα μετριότητας να με κυκλώνει καθημερινά και απειλητικά, προσδοκώντας την άνευ όρων παράδοσή μου. Αμύνομαι και μαζεύω τους λίγους ανθρώπους και φίλους γύρω μου. Προσπαθώ να ισορροπήσω μεταξύ των, χωρίς εκπτώσεις. Θα χρειαστώ την βοήθειά τους και θα προσφέρω αμέριστα την δική μου, καθώς τα όρια της βαλλόμενης αξιοπρέπειας, θα γίνονται όλο και πιο ασφυκτικά, έως πνιγμού στην στεριά.