Του Ιωάννη Δαμίγου
Η αδιόρθωτη κατάντια και ο διασυρμός όλης της Ελληνικής Αστυνομίας, μηδενός εξαιρουμένου. Από την ηγεσία της μέχρι και τον τελευταίο απλό αστυνομικό. Συνυπεύθυνοι αφού ανέχονται και επιχειρούν με κάτι τέτοια όντα, σαν αυτό το αχαρακτήριστο ον των Ματ. Μπροστά μάλιστα στον ασυγκίνητο αξιωματικό του, όμοιο αλλοίμονο της ίδιας συνομοταξίας όντων.
‘Άντε στην κουζίνα σου” γρύλισε το ον στην γυναίκα δημοσιογράφο, σπρώχνοντάς την βίαια, κατορθώνοντας να σχηματίσει μια μικρή πρόταση, που από την ικανοποίηση της επιτυχούς του προσπάθειας την επανέλαβε! Ένα πιστό αντίγραφο της υποκουλτούρας μας, της αμάθειας, της καθημερινότητάς μας, που μάταια παλεύουμε να την αρνηθούμε ατομικά.
Καταφύγιο κάθε ανίκανου ή αναγκασμένου από τις μη δυνατότητες και ικανότητες άλλης επιλογής, σε πολύ δύσκολους καιρούς ευκαιριών εργασίας, μοιραία έλκει άτομα πολύ χαμηλού επιπέδου σκέψης, χρήσιμα και υπάκουα για βίαιες ενέργειες, έναντι αρκούμενου πινακίου φακής. Μόνο έχοντας αυτά τα χαρακτηριστικά είσαι ικανός, πάντα ομαδικά και εξοπλισμένα, να βιάζεις την ελευθερία των πολιτών και να επιτίθεσαι με τέτοιο μένος, ξεκάθαρα υπερβάλλοντα ζήλο και φανερά εκδικητικό. Αυτή ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι η αστυνομία, εφόσον εξυπηρετεί τις “ανάγκες” της εκάστοτε κυβέρνησης, που ακόμα και η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν τόλμησε καν να ελέγξει.
Οι ρίζες των ακροδεξιών τάσεων, που μονοπωλούν πλέον την αστυνομία, είναι τόσο βαθιές και πάντα ισχυρές, όμοιες και ανάλογες με αυτές της Εκκλησίας. Αποτελούν και αποτελούσαν πάντα τις αιχμές υποστήριξης της ακροδεξιάς πολιτικής, αυτά τα δύο σώματα. Τα ανέγγιχτα. Και εδώ ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ υποχώρησε άτακτα εμπρός στις απαιτήσεις της Εκκλησίας. Που ξεκάθαρα και αυτή τάσσεται στην ακροδεξιά πτέρυγα. Και αυτή απαξιώνει εξίσου τον ρόλο της γυναίκας, σαφέστατα.
Ο συνασπισμός αστυνομίας, εκκλησίας και δικαιοσύνης, είναι οι χαίνουσες πληγές του τόπου χρόνια τώρα, από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους. Οι δυνάμεις άμεσου ελέγχου, που επιβάλουν “νόμιμα” τον τρόπο ζωής που αυτές επιθυμούν, κάμπτοντας τις όποιες αντιστάσεις, έως τελικής αποδοχής. Με την αγαστή συνεργασία των χειριστών των ΜΜΕ, το έργο τους γίνεται ακόμα πιο εύκολο, προπαγανδίζοντας ακατάπαυστα στο απαίδευτο πιστό κοινό τους, αυτό που επιθυμούν όλοι τους, την υπακοή και ανοχή. Καταστρατηγώντας σύνταγμα, νόμους, αποφάσεις, γιατί … μπορούν. Μάλιστα τελευταίως, συναγωνίζεται τους άλλους και η δικαιοσύνη, με καθαρά πολιτικά κριτήρια να διακρίνουν τις εξυπηρετούμενες αποφάσεις της, προκλητικά.
Ένας άλλος τρόπος να μας στείλουν όλους στην … κουζίνα μας. Οι αθρόες προσλήψεις αστυνομικών και ιερέων καταδεικνύει τον σκοπό τους και στον πιο αδαή. Για υγειονομικούς, πυροσβέστες, δασκάλους και καθηγητές, δεν … βολεύουν οι προσλήψεις. Πρέπει το επίπεδο να διατηρηθεί πάση θυσία στο: ‘Άντε στην κουζίνα σου”. Πάντα αυτό ίσχυε, με την διαφορά πως τώρα το μαθαίνουμε όλοι και γρήγορα. Ε και; Στην “κουζίνα” δεν πηγαίνουμε όλοι στο τέλος; Στο επιβάλει ο ματατζής, στο επιβάλει ο παπάς, το αποφασίζει ο δικαστής και όλους αυτούς τους έχεις επιλέξει. “Μην είμαστε και πλεονέχτες”.