Του Γ. Τεκίδη
Δεν συμβαίνουν μόνο στις κινηματογραφικές ταινίες, μα και στην ίδια την πραγματική ζωή. Μήτε είναι σενάριο ευφάνταστου συγγραφέα, όσα διαδραματίζονται και λαβαίνουν χώρα στο τόπο μας, με πρωταγωνιστές, αυτούς που παριστάνουν την κυβέρνηση , με επικεφαλής τον ασύγκριτο σημερινό πρωθυπουργό. Αυτόν που βάλθηκε να διαψεύσει τον καθένα που πίστεψε ότι από την αφεντιά του, τα είδε όλα. Τίποτα τελικά δεν είδε, τα ίποτα δεν είδαμε και έπεται και συνέχεια. Αυτό δεν είναι κυβερνητικό μέγαρο, δεν είναι το Μαξίμου. Αυτό είναι η έδρα της πιο επικίνδυνης μαφίας. Της ντυμένης με κυβερνητικό ένδυμα πολιτικής συμμορίας, που τίποτα δεν την σταματά, τίποτα δεν την συγκινεί, ούτε την ενδιαφέρει, αρκεί να πετύχει τους μιαρούς, αντιλαϊκούς στόχους της.
Διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις τα κατορθώματα τους και δεν πιστεύεις στα μάτια σου. Αρχίζεις κάποιες στιγμές και αμφιβάλλεις μήπως είναι υπερβολές, λαθεμένες εκτιμήσεις και εικασίες των πολιτικών τους αντιπάλων. Και εκεί που ταλαντεύεσαι, να σου και τα στοιχεία, να και οι ομολογίες και παραδοχές των πρωταγωνιστών της ανομίας, της πολιτικής αλητείας και σταυροκοπιέσαι. Μα είναι δυνατόν να γίνονται τέτοια πράγματα σε μια χώρα μέλος της ΕΕ, σε μια κοινωνία με εμπεδωμένη την δημοκρατική φιλελεύθερη νοοτροπία , άποψη και θέση;
Δυστυχώς το δια ταύτα, αυτό και μόνο μαρτυρά: ότι γίνεται. Μεσούσης της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα γίνεται, κράτος και παρακράτος να ταυτίζονται πλήρως και το παρακράτος να παρακολουθεί το κράτος και οι δύο μαζί τους πάντες. Εντός της για κλάματα Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ),να υπάρχει δεύτερη ΕΥΠ, ο επικεφαλής της, ο διορισμένος προσωπικά και με εμμονή από τον πρωθυπουργό, να άγεται και να φέρεται, ως μη γνωρίζον καθότι ανενημέρωτος και εκτός τόπου και χρόνου, τι ακριβώς κάνει και με τι ασχολείται η υπηρεσία του.
Να παραιτούνται εκόντες, άκοντες ο ένας πίσω από τον άλλο, μήπως και μπορέσουν να καλύψουν τον μέγα ένοχο και ενορχηστρωτή της ανομίας και υπονομευτή των εγγυήσεων μιας ευνομούμενης δημοκρατικής πολιτείας, Κυρ. Μητσοτάκη. Να ακούς το θλιβερό ανθρωπάριο, τον πρώτο πολίτης της χώρας – τρομάρα του – να ψελλίζει δικαιολογίες, ασυναρτησίες και ψεύδη, με κακόμοιρο, ικετευτικό για λαϊκή ανοχή και κατανόηση ύφος και να μουντζώνεις την τηλεόραση από αγανάκτηση και αηδία. Κάποιοι και μάλιστα και από τον συντηρητικό πολιτικό χώρο, μίλησαν , ζήτησαν και παρότρυναν τον πρωθυπουργό εδώ που φτάσανε τα πράγματα και όλη η οικουμένη γλεντάει με το εγχώριο κυβερνητικό σούργελο, να αναλάβει τις ευθύνες του και να παραιτηθεί. Ποιος να παραιτηθεί όμως;, Μάλλον …αστειευόμενοι είπαν, ότι είπαν, πολιτικοί του φίλοι και αντίπαλοι. Και ας τους συγχωρήσει ο μεγάθυμος Κυριάκος. Δεν θα το ξανακάνουν.
Έτσι κι αλλιώς η σύγκριση νοοτροπίας και πρακτικών αυτής της κυβέρνησης και της μαφιόζικης φαμίλιας στην γνωστή και αξέχαστη ταινία “ο Νονός” με πρωταγωνιστή τον ασύγκριτο Μάρλον Μπράντο, είναι αναπόφευκτη. Μόνο που εκείνοι της ταινίας είχαν πλήρη συναίσθηση του ποιοι ήσαν και τι κάνανε. Μόνο που εκείνοι εν μέρει προσποιούνταν τους ευυπόληπτους πολίτες, τους καθημερινούς ανθρώπους της δουλειάς και του εμπορίου. Μόνο που εκείνοι στα δύσκολα αναλάμβαναν τις ευθύνες τους και πλήρωναν το τίμημα, που τις περισσότερες φορές η καταβολή του ήταν θέμα χρόνου. Η πολιτική συμμορία των εγχώριων αρίστων παρασάγγας απέχει από την όποια συνέπια και ειλικρίνεια της κινηματογραφικής μαφίας. Το να υποδύονται όλοι μαζί ότι δεν είναι αυτό που φαίνεται, ότι τους αδικεί ο κόσμος, ότι το σύμπαν συνωμοτεί σε βάρος τους, είναι ανάγκη ζωής για αυτούς, ανάγκη πρώτα από όλα να το πιστέψουν και οι ίδιοι. Το ότι ενεργούν μεθοδευμένα με παράνομα και αντιδημοκρατικά μέσα, εσκεμμένα και με συγκεκριμένους στόχους, ευτελίζοντας τα όποια δημοκρατικά απομεινάρια, είναι έργο και δουλειά της…αντιπολίτευσης.
Έργο και δουλειά του δημοκρατικού μας λαού θα είναι άμεσα να τους στείλει μια ώρα αρχύτερα στα σπίτια τους. Και όχι μοναχά στα σπίτια τους.