Του Γ. Τεκίδη
Έναν τέτοιο άραγε χρειαζόμαστε για να πείσουμε τον κόσμο, την κοινωνία ότι δεν ξεχάσαμε το 2015, ότι η κυβέρνηση Σύριζα υπέγραψε μνημόνιο κάτω από τις γνωστές συνθήκες, για να χει το δικαίωμα σήμερα να μιλά για μνημόνια; Και μάλιστα ο τότε πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας δημόσια και στη πλατεία Συντάγματος στο πλαίσιο μιας ανελέητης αυτοκριτικής αφτιασίδωτης από περίπλοκες λεκτικές περικοκλάδες και δικαιολογίες, να προβεί όπως εκείνοι οι Ιάπωνες πολεμιστές σε χαρακίρι, σε ένδειξη ειλικρινούς μετάνοιας για το πολιτικό του… ανοσιούργημα.
Τι να εννοούν τελικά όσοι και φίλοι αρθρογράφοι και πολιτικοί συνοδοιπόροι απευθύνουν αυτού του είδους την κριτική την συνοδευόμενη και με την ανάλογη επιχειρηματολογία; Κριτική και επιχειρηματολογία ενταγμένη στους λόγους πολιτική δυσπραγίας και αδυναμίας του κόμματος να αντιληφθεί την σύγχρονη πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα, με αποτέλεσμα να τρέχει πίσω από γεγονότα και εξελίξεις δίχως άμεση πρωταγωνιστική προοπτική.
Θυμόμαστε όμως όλοι και είναι γεγονός ότι τόσο ο πρόεδρος του Σύριζα-ΠΣ, όσο και το κόμμα δεν μάσησε τα λόγια του, δεν ωραιοποίησε καταστάσεις, ούτε πρόβαλλε έωλες δικαιολογίες για τα αρνητικά, τα λάθη, τις παραλείψεις, της κυβερνητικής θητείας, και πολύ περισσότερο για τον πραγματικά επώδυνο συμβιβασμό που ακούει στο όνομα μνημόνιο. Μπορεί να μην υπήρξε σε βάθος και με λεπτομέρειες ανάλυση των αιτιών, επισήμανση αδυναμιών, αναθεώρηση μιας σειράς τρόπων και πρακτικών στην αντιμετώπιση δύσκολων και σύνθετων καταστάσεων, όπως εκείνες του 2015. Ακόμη και έλλειψη προθυμίας ανάληψης της ανάλογης ευθύνης κυβερνητικών στελεχών, με παρρησία και πλήρη επίγνωση του πολιτικού κόστους που ακόμη και σήμερα πληρώνει ο πολιτικός φορέας.
Κανείς όμως έντιμος και ειλικρινής παρατηρητής εκείνων των εξελίξεων μπορεί να αρνηθεί την ειλικρινή διάθεση, την πολιτική γενναιότητα της συγκεκριμένης ηγεσίας, να αναλάβει ευθύνες, να διορθώσει καταστάσεις, να αναδείξει τα σφάλματα και τους άσχημους χειρισμούς, προκειμένου να βγούνε τα απαραίτητα συμπεράσματα, τα διδάγματα αποφυγής ανάλογων λαθών, υπερφίαλων και εκτός πραγματικότητας δηλώσεων – κατάργηση μνημονίων με ένα Νόμο και ένα άρθρο – και προπάντων η υποτίθεται προσπάθεια φυλάκισης στη λήθη αυτών που συνέβησαν το 2015.
Σε αυτό το σημείο να τονιστεί, ότι πέρα από την οποιαδήποτε μελέτη, επεξεργασία και αναζήτηση σε βάθος των αιτιών για τα συμβάντα της επίμαχης περιόδου, ο πρόεδρος του Σύριζα-ΠΣ, οφείλει και πρέπει να το κάνει, να μιλήσει επιτέλους για το παρασκήνιο , τις απόψεις και τους ρόλους συνεργατών του και διαφόρων παρατρεχάμενων εκείνων των ημερών. Και τούτο γιατί επώνυμοι , μη εξαιρουμένου και του τότε υπουργού οικονομικών και διαπραγματευτή με τους εταίρους, είπαν και έγραψαν στοχοποιώντας και αναθεματίζοντας τον Τσίπρα, όσα …δικαίωναν και περιποιούσαν τιμή στους ίδιους. Λησμονώντας και αυτοί και τα φίλια σημερινά δημοσιεύματα, πως εκείνες οι επιλογές του εξάμηνου του 2015 ,έτυχαν της κοινωνικής απποδοχής μέσα από την εθνική κάλπη.
Όμως μήπως να αναρωτηθούμε για την σημερινή πολιτικά καθήλωση και εν μέρει αναποτελεσματικότητα του Σύριζα-ΠΣ, δίχως καμία υποτίμηση και των αρνητικών της κυβερνητικής του περιόδου, φταίει και η εν γένει υπνώσει, ο αναιτιολόγητος εφησυχασμός και η παρατεταμένη πολιτική ονειροπόληση, των οργανώσεων του; Γιατί το κόμμα δεν είναι μόνο ο Τσίπρας και η διεύθυνση του γραφείου του. Γιατί όσα ηγετικά προσόντα κι αν διαθέτει και πρόσωπο γενικά αποδεκτό για μια σειρά λόγους, από την κοινωνία και να είναι κάποιος, δεν παύει να είναι ένας. Ένας που δεν είναι δυνατόν να υποκαταστήσει τους ρόλους και των άλλων που απαρτίζουν την πολιτική συλλογικότητα. Υπάρχει η ΚΕ και το οργανωτικό γραφείο, υπάρχει προπάντων αυτός που διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο για την κατάσταση, την εγρήγορση και ζωντάνια των οργανώσεων μελών, κι αυτός είναι ο Γραμματέας της. Υπάρχουν πραγματικά οι παραπάνω; Κι αν όχι στο βαθμό που απαιτούν οι καιροί και οι συνθήκες, τι μέλλει γενέσθαι;
Μήπως η πολιτική αποκαθήλωση και η αναβάθμιση του πολιτικού και κοινωνικού μας ρόλου, περνάει μέσα από την πραγματική ενότητα, την προγραμματική ετοιμότητα, την ζωντανή επαφή και ζύμωση με την κοινωνία και αυτούς που πάσχουν και παλεύουν για επιβίωση; Μήπως τα παραπάνω είναι δουλειά των ζωντανών και δρώντων με σχέδιο και αποφασιστικότητα, κομματικών μας οργανώσεων;