Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο ενημερωμένος Κοττάκης με το συγκεκριμένο άρθρο του -που ίσως αποδειχθεί ορόσημο εξελίξεων- βγάζει στη σέντρα τον Μητσοτάκη και προαναγγέλλει εξελίξεις στην συντηρητική παράταξη.
Αν ο – φίλος – Μανώλης Κοττάκης με το άρθρο του «Η κεντροαριστερή ΝΔ του Κυριάκου έχει στόχο να τρολάρει τον Πρωθυπουργό- η να ανοίξει μια «τρύπα νααά»- με το συμπάθιο- στα δεξιά του κόμματός του, τότε πρόκειται για αριστούργημα αρθρογραφικής δεξιοτεχνίας.
Αν όμως τα εννοεί αυτά που γράφει τότε βρίσκει τοίχο την ιστορία, την πολιτική και την κοινή λογική.
Ο χαρακτηρισμός «παρεξηγημένος ιστορικός ηγέτης» που αποδίδει στον Κώστα Μητσοτάκη δεν πατάει πουθενά. Καμιά παρεξήγηση: αυτός ήταν αυτός έμεινε στη συνείδηση του κόσμου- με τις πράξεις του.
Το «ιστορικός» συζητείται. Και το ηγέτης παίζεται. Τίνος ηγέτης; Του – αντίπαλου -κόμματος – και ισχυρών επιχειρηματιών- που τον προσέλαβαν ως αντι-Ανδρέα, τον έκαναν Πρωθυπουργό και μετά τον απέλυσαν, για να κάνουν αργότερα αρχηγό της ΝΔ και Πρωθυπουργό αυτόν που τον έριξε;
Ο Κοττάκης λέει ότι «τα έφερε η ζωή» και ο Μητσοτάκης «χρεώθηκε τη ρετσινιά της αποστασίας».
Δεν θα έφερε η ζωή, αλλά η πολιτική και ο ίδιος, όταν είδε ότι η παρουσία του Ανδρέα Παπανδρέου τον ακύρωσε ως διάδοχο του Γέρου στην Ένωση Κέντρου.
Και δεν «χρεώθηκε» την αποστασία. Την παρήγαγε ο ίδιος σε σύμπραξη με την καμαρίλα του Παλατιού και ξένες δυνάμεις και με μεθόδους αθέμιτες.
Ωστόσο, κατά τον Μανόλη, χωρίς αποστασία θα είχε κερδίσει την ηγεσία στην Ένωση Κέντρου προδικτατορικά και το 1974 «θα είχε ηγηθεί μεγάλου κεντρώου κόμματος», οπότε, «κατά πάσα πιθανότητα, αυτός θα είχε διαδεχθεί τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στην πρωθυπουργία το 1981».
Αν δεν εννοεί τον Γεώργιο Ράλλη, θεωρεί ότι ο Καραμανλής δεν θα μπορούσε να μεταπηδήσει στην προεδρία της Δημοκρατίας και θα έχανε τις εκλογές από τον Μητσοτάκη. Ανδρέας Παπανδρέου δεν θα υπήρχε.
Ο συλλογισμός περιέχει ιστορικές ακροβασίες, όπως και στη συνέχειά του, που υπολογίζει ότι χωρίς την μετακίνηση του πατρός Μητσοτάκη στη ΝΔ ο γιος δεν θα ήταν σήμερα πρωθυπουργός.
Κάνεις πάντως δεν θα διαφωνήσει με την διαπίστωση Κοττάκη ότι στο Παρίσι ο Μητσοτάκης «εργαζόμενος για την επιστροφή του Καραμανλή, εργαζόταν στην ουσία για τον εαυτό του» και ότι «μισούσε τον εθνάρχη».
Δεν τον μισούσε απλώς. Με την βρίθουσα χολή, την εμπάθεια και ιστορικές ανακρίβειες, στην «εξομολόγησή» του στον Αλέξη Παπαχελά, για να εκδοθεί μετά το θάνατό του που δεν μπορούσανε να του ζητηθούν εξηγήσεις, ούτε να λάβει απαντήσεις από απελθόντες ήδη — «Ο Κώστας Μητσοτάκης με δικά του λόγια», εκδόσεις Παπαδόπουλος- προσπαθεί να τον διασύρει, να τον συκοφαντήσει και να τον ακυρώσει ως …κατώτερό του!
Είναι επίσης συζητήσιμο αν ο Καραμανλής τον εξαίρεσε από την μεταπολιτευτική κυβέρνησή του, για λόγους που αφορούν τη εμπλοκή του στον πρώτο «Ανένδοτο» και την παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο για τη ΔΕΗ.
Προφανώς ήξερε με ποιον είχε να κάνει και αντιλαμβανόταν ότι με τον Μητσοτάκη θα νόθευε- αν δεν έθετε και σε κίνδυνο- την προσπάθεια αποκατάστασης της Δημοκρατίας, που ανέλαβε. Με άπλα λόγια δεν τον εμπιστευότανε.
Αν τον περισυνέλεξε αργότερα, έκανε την ανάγκη φιλοτιμία γιατί ήθελε την ψήφο του για την προεδρία της Δημοκρατίας. Ότι του προέκυψε διάδοχος μάλλον δεν θα μπορούσε να το φανταστεί,- ούτε το επιθυμούσε-όπως προκύπτει από την ανάδειξη του Ράλλη και του Αβέρωφ που προηγήθηκαν.
Είναι πάντως ακριβής η διαπίστωση του Κοττάκη ότι ο Μητσοτάκης επί χούντας ενίοτε «μετέφερε στον Καραμανλή αναξιόπιστες πληροφορίες». Όσο για την πληροφορία, από συγγενή του, ότι ήταν και «άθεος» , μπορεί να ισχύει. Σίγουρα πάντως ήταν αθεόφοβος- όσο και αδίστακτος.
Αλλάζοντας γενιά Μητσοτάκηδων ο διακεκριμένος δημοσιογράφος και επιτυχημένος διευθυντής της Εστίας- με δηλωμένη ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα ο ίδιος- επιχειρεί να «εξηγήσει με όρους παρελθόντος το παρόν και το μέλλον του πολιτικού μας συστήματος». Αλλά διατυπώνει εκτιμήσεις που δύσκολα γίνονται αποδέκτες από κάποιον τρίτο.
Αναφέρει ότι «ο Κυριάκος σήμερα, έχοντας λυμένα τα χέρια του από το εκλογικό αποτέλεσμα» αλλάζει τη ΝΔ και «σταδιακά τη μετατρέπει σε ένα καθαρό κεντρώο κόμμα».
Κεντρώο κόμμα με τον Αδωνι, τον Πλεύρη και τον Βορίδη, στο κομματικό ρετιρέ και στον πυρήνα των κυβερνήσεων του; Ή μήπως την καθιστά «κεντρώα» η συναλλαγή και οι μεταγραφές αποτυχημένων κέντρων του «σημιτικού» ΠΑΣΟΚ;
Κεντρώο με τον μεταπολιτευτικό Καραμανλή και τον μετέπειτα επι δωδεκαετία αρχηγο της ΝΔ εξοβελισμένους- ιστορικά ο πρώτος και από τη σημερινή Βουλή ο δεύτερος;
Στο άρθρο τύπου ο Μανώλης φαντάζεται – ή μήπως τρέμει; – ότι «δεν είναι απίθανο το σενάριο, μέσα στην τετραετία η Ν.Δ. να μετατραπεί σταδιακώς, με τις πολιτικές της και με τα πρόσωπα που μεταγράφει, στη νέα Κεντροαριστερά του τόπου». Θου Κύριε…
Του μοιάζει ο Μητσοτάκης ως μετατροπέας της ΝΔ «σε βενιζελική Κεντροαριστερά που είναι έτοιμη για μεγάλους συμβιβασμούς στα Ελληνοτουρκικά χάριν της ειρήνης»!
Υπέρ της ειρήνης είναι όσα φημολογούνται ως προθέσεις του- αν όχι συμφωνημένα ήδη με τον Ερντογάν- για το Αιγαίο;
Ότι μπορεί να επικαλεστεί την ειρήνη- ίσως και την προοπτική να τρώμε με χρυσά κουταλιά – για τη διανομή του ελληνικού πλούτου στο Αιγαίο με του γείτονα με το σόφισμα της «συνεκμετάλλευσης» , δεν τον καθιστά, ούτε «ειρηνοποιό», ούτε «νέο Βενιζέλο».
Βενιζελικός συμβιβασμός είναι η εγκατάλειψη του Κυπριακού και των δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας- όπως ο ίδιος ο Κοττάκης μετέφερε στην «Εστία» από βιβλίο του Χατζηκωστή, για τις εξομολογήσεις του Νίκου Αναστασιάδη- χάριν της- υπέρ του τούρκικού κατευνασμού, αμερικανικής μεσολάβησης.
Δυο βιβλία έχει γράψει ο ίδιος για τον Κώστα Καραμανλή. Συνεπώς γνωρίζει καλά το ακριβές περιεχόμενο της παρέμβασής του για τις πιέσεις «συμμάχων και εταίρων να τα βρούμε με την Τουρκία» – και ποιόν δείχνει ως πρόθυμο να το κάνει…
Στο τρίτο μέρος του άρθρου ίσως αναδύεται η πραγματική στόχευση του Κοττάκη που είναι άλλωστε ο πιο έγκυρος συναξαριστής της ΝΔ και της Δεξιάς.
Αναφέρει ότι «η ΝΔ που ασκεί πολιτικές ξένες προς την ιστορία και την ταυτότητά της δεν μπορεί, άλλωστε, να ονομάζεται για πολύ Ν.Δ » Μπίγκο! .
Και ως συμπέρασμα όλων των προηγουμένων: «Η μετατροπή της Ν.Δ. σε καθαρό κεντρώο κόμμα είναι ότι στο εγγύς μέλλον, μετά τις επόμενες εκλογές, θα προκύψει από τα πράγματα η ανάγκη για ένα καθαρά πατριωτικό, δεξιό φιλελεύθερο κόμμα» -ως «εναλλακτική για τη χώρα».
Εδώ μπαίνουμε στην ουσία: την πραγματική συζήτηση για όσα έχουν ήδη εκκινήσει υπογείως στη ΝΔ και τη συντηρητική παράταξη.
Όλα τώρα αρχίζουν. Εν αναμονή «να βρεθεί το 2027, ένας μοντέρνος δεξιός πατριώτης, σαραντάρης, που σήμερα δεν τον ξέρουμε ». Για να διευρύνει τον εκείθεν της ΝΔ χώρο της Δεξιάς- τον όποιο ο ίδιος αποφεύγει να χαρακτηρίσει «ακροδεξιά».
Δείχνοντας τον Μητσοτάκη ως «ομοϊδεάτη» του …Τσίπρα (!!!), του οποίου, «κλέβει το μαγαζί», περιγράφει αυτόν το χώρο ως «καθαρή και ανόθευτη πατριωτική Δεξιά», που θα «αναζητήσει λύσεις για την ενότητα και τη συσπείρωσή της σε έναν ενιαίο χώρο» – χωρίς να διαχωρίσει τον «έγκλειστο» που πήρε 5%.
Από αυτή την άποψη ο ενημερωμένος Κοττάκης με το συγκεκριμένο άρθρο του -που ίσως αποδειχθεί ορόσημο εξελίξεων- βγάζει στη σέντρα τον Μητσοτάκη και προαναγγέλλει εξελίξεις στην συντηρητική παράταξη.
Αρχίζει από τον πατέρα του σημερινού Πρωθυπουργού ακριβώς για να δείξει ότι το Μητσοτακέικο μπορεί να είναι «δυναστεία» που λένε κάποιοι, να είναι «Μαξίμου ΑΕ» που έλεγε η Φώφη, αλλά κυρίως είναι «οικογένεια» – και τα μήλα της πέφτουν κάτω από τις μηλιές της…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR