Ένα Βιβλίο σε συνέχειες! (17) <Ποιός σκότωσε τον Πρωθυπουργό;>

(Συνέχεια από το προηγούμενο)

17. Η τελευταία λέξη

Μπαίνοντας στο αυτοκίνητό του τηλεφώνησε στον Γιάννη και τον ρώτησε τι έγινε με την Κεντρική Επιτροπή. Του απάντησε ότι προχωρούσαν οι συνεννοήσεις και θα συνεδρίαζε μάλλον την Παρασκευή το πρωί. Ένιωσε ανακούφιση. Τώρα θα έβλεπαν όλοι ποιος ήταν.

Ένιωσε ξαφνικά την επιθυμία να περάσει από το νοσοκομείο.

Ανέβηκε τη λεωφόρο Μεσόγειων με κατεύθυνση το Γενικό Κρατικό. Οι επισκέπτες ήταν τώρα πολύ λιγότεροι. Μια παράξενη σιωπή επικρατούσε. Οι άνθρωποι που συναντούσε τον κοίταζαν αμίλητοι. Ήταν φανερό ότι οι ελπίδες είχαν χαθεί. Ανέβηκε στον δεύτερο όροφο. Είδε τη γυναίκα του Πρωθυπουργού περιστοιχισμένη από γνωστά στελέχη του κόμματος και πήγε προς το μέρος της. Τον κοίταξε απελπισμένη. Της έσφιξε το χέρι και κοίταξε γύρω του.

Ούτε ένας από την κυβέρνηση δεν ήταν εκεί. Σκέφτηκε ότι όλοι είχαν στραφεί τώρα στην επόμενη μέρα και ήταν απασχολημένοι με συνεννοήσεις μεταξύ τους. Έμεινε λίγο ακόμη και άρχισε να κατεβαίνει από τις σκάλες. Στο ισόγειο τον πρόλαβε ο διευθυντής του νοσοκομείου.

«Κύριε Θεοδωρίδη, θα ήθελα να σας δω. Ακολουθήστε με.»

Τον οδήγησε στο βάθος του διαδρόμου σε ένα στενό γραφείο.

«Σκόπευα να σας αναζητήσω, ευτυχώς που σας βρήκα εδώ.»

«Τι συμβαίνει;» ρώτησε ο Θεοδωρίδης ανήσυχος.

Ο διευθυντής τον κοίταξε πριν μιλήσει. Ο Θεοδωρίδης θυμόταν ότι τον είχε συναντήσει δυο-τρεις φορές στο παρελθόν, αλλά δεν μπορούσε να πει ότι τον γνώριζε καλά. Ήταν ένας συμπαθής άνθρωπος, για τον οποίο είχε ακούσει καλά λόγια αλλά τίποτε περισσότερο.

«Πριν από λίγα λεπτά έληξε το ιατρικό συμβούλιο. Θα ενημερώσω την κυβέρνηση. Θα ειδοποιήσω τον υπουργό Υγείας, αλλά υπάρχει κάτι που σας αφορά και νομίζω ότι πρέπει να το γνωρίζετε.»

«Ήλθε το τέλος;»

«Δεν είναι αυτό. Σήμερα το πρωί ο οργανισμός του προέδρου έδειξε να αντιδρά στην αγωγή. Πείτε το θαύμα, αλλά υπήρξε μια αναλαμπή.»

«Θα ζήσει;» πετάχτηκε με χαρά ο Θεοδωρίδης.

«Δυστυχώς αυτό δεν μπορώ να το πω. Σας μιλάω για μια ανάκαμψη που κράτησε μόλις δυο-τρία λεπτά. Μετά χάθηκε, και μάλλον δεν θα αποφύγουμε το μοιραίο. Αλλά…»

«Αλλά τι;»

«Ο Πρόεδρος, σ’ αυτό το μικρό διάστημα που έδειξε να συνέρχεται, κάτι ψιθύρισε. Η νοσοκόμα που ήταν δίπλα του τον άκουσε καθαρά να λέει κάτι.»

«Τι εννοείτε;» είπε ανυπόμονα ο Θεοδωρίδης.

«Χωρίς να ανοίξει τα μάτια του, χωρίς να σαλέψει, τα χείλη του κινήθηκαν για λίγο και βγήκε ήχος. Δεν ήταν ακριβώς φωνή, αλλά η νοσοκόμα είναι σίγουρη ότι άκουσε τι ήθελε να πει.»

«Τι άκουσε;»

«Ο Πρόεδρος είπε το όνομά σας. Το ψιθύρισε δυο φορές. Και μετά ακολούθησαν μερικές λέξεις.»

«Σας παρακαλώ, επιτέλους, τι έγινε;»

«Είπε αργά-αργά τα εξής: Αντώνη… Αντώνη… Το Σύνταγμα… Να κοιτάξεις το Σύνταγμα…»

«Δεν καταλαβαίνω. Είστε σίγουρος ότι αυτά ήταν τα λόγια του;»

«Απολύτως. Η νοσοκόμα είναι αξιόπιστη. Έτσι ακριβώς το είπε.»

Σταμάτησε λίγο και συνέχισε:

«Νομίζω αναφερόταν σε εσάς.»

Ο Θεοδωρίδης δεν μίλησε. Πέρασαν μερικά λεπτά και ο διευθυντής σηκώθηκε.

«Δεν ξέρω αν σας φάνηκα χρήσιμος. Και τώρα θα μου επιτρέψετε, πρέπει να επικοινωνήσω με τον υπουργό. Νομίζω ότι ως το βράδυ θα αναγγείλουμε ότι ο Πρόεδρος κατέληξε. Αυτό αποφάσισε το ιατρικό σύμβολο. Λυπάμαι, αλλά η αναμονή είναι μάταιη από εδώ και πέρα. Είχαμε κάποιες ελπίδες, αλλά ο Θεός αποφάσισε αλλιώς.»

Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του. Ο Θεοδωρίδης βούρκωσε κι αυτός. Σηκώθηκε και έδωσε το χέρι του στο διευθυντή.

«Σας ευχαριστώ θερμά για την ενημέρωση. Όμως θέλω να ζητήσω την εμπιστοσύνη σας σε κάτι.»

«Ό,τι θέλετε.»

«Σας παρακαλώ να μην αναφέρετε σε κανένα αυτά τα τελευταία λόγια του Προέδρου. Είναι προσωπική υπόθεση. Δεν υπάρχει λόγος να γίνουν γνωστά.»

«Σας δίνω το λόγο μου.»

«Θα σας είμαι υποχρεωμένος.»

Οι δυο άνδρες χώρισαν χωρίς να πουν τίποτε άλλο. Ο Θεοδωρίδης πήγε προς την έξοδο. Τα πόδια του ήταν βαριά, με δυσκολία έσερνε το βήμα του. Όλα τελείωσαν. Ένας κύκλος από τη ζωή του έκλεισε, το ίδιο παράξενα όπως άρχισε. Ο άνθρωπος που του άλλαξε τη ζωή δεν υπήρχε πλέον. Βούρκωσε ξανά.

Μπήκε στο αυτοκίνητό του και κατευθύνθηκε προς το υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Ο Μιχαηλίδης τον περίμενε και είχαν πολλά να πουν. Ο Θεοδωρίδης ήταν αποφασισμένος να φτάσει μέχρι το τέλος. Να διαλευκάνει την υπόθεση. Και να παίξει το ρόλο του, αυτόν το ρόλο που του έδωσε ο Κωνσταντίνου και τον οποίο δεν θα του αφαιρούσε κανείς. Το κόμμα θα συνέχιζε το δρόμο του, έστω και χωρίς τον άνθρωπο που το έφερε στην εξουσία.

Όταν τον αντίκρισε ο Μιχαηλίδης κατάλαβε αμέσως ότι κάτι συμβαίνει.

Του μετέφερε τη συζήτηση με το διευθυντή του νοσοκομείου, χωρίς να του πει τίποτε για τα τελευταία λόγια του Κωνσταντίνου. Ήταν ένα μήνυμα για τον ίδιο αποκλειστικά. Και πριν καταλάβει τι ήθελε να του πει μ’ αυτό το μήνυμα δεν σκόπευε να μιλήσει σε κανέναν.

Ο Μιχαηλίδης κατέρρευσε στην ιδέα ότι ο Κωνσταντίνου έφευγε από τη ζωή. Έμεινε πόλη ώρα σιωπηλός. Στο τέλος άναψε ένα τσιγάρο και κοίταξε το Θεοδωρίδη στα μάτια.

«Και τώρα τι κάνουμε, Αντώνη;»

«Συνεχίζουμε. Θα συνεχίσουμε μέχρι το τέλος. Και σε βεβαιώνω ότι πλησιάζουμε. Υπάρχουν εξελίξεις. Κι αυτή τη φορά δεν νομίζω ότι θα κάνουμε λάθος.»

Του είπε με λεπτομέρειες όσα είχε συζητήσει με τον Παυλάκη, σε συνδυασμό με όσα του είπε η Μακράκη.

«Ώστε εκτός από τον Σταύρο, είναι και η Βούλγαρη. Αν είναι έτσι το πράγμα πάει πολύ μακριά.»

«Τι εννοείς;»

«Όλα έγιναν με σχέδιο που κατέστρωσε κάποιο κέντρο. Η Βούλγαρη είναι απλώς εκτελεστικό όργανο. Όπως και ο Ντελής. Κάποιοι ακόμη πιο πίσω κινούν τα νήματα.»

Ο Θεοδωρίδης τον άκουγε. Οι υποψίες του Μιχαηλίδη τού φαίνονταν λογικές.

«Παύλο, ίσως έπρεπε να το φανταστούμε από την αρχή. Πίσω από μια τέτοια υπόθεση δεν μπορεί παρά να βρίσκονται πολλοί παράγοντες. Όχι μόνο προσωπικές φιλοδοξίες, αλλά και μεγάλα συμφέροντα. Όλα μαζί συνασπίσθηκαν.»

«Γιατί όμως;»

«Γιατί η λύση που μεθόδευε ο πρόεδρος δεν τους βόλευε. Δεν την ήθελαν Ίσως δεν ήθελαν και το κόμμα. Ή τουλάχιστον δεν ήθελαν να είναι ανεξάρτητο. Ήθελαν να κάνουν κουμάντο αυτοί. Με κανέναν από τους άλλους δεν θα το πετύχαιναν. Ο Καράς, ο Αποστόλου, έχουν τα κουσούρια τους, αλλά πάνω απ’ όλα έχουν το κόμμα. Δεν θα δέχονταν ποτέ να γίνουν φερέφωνα. Και μετά υπάρχει ο Γρηγοριάδης. Αργά ή γρήγορα θα έλθει η ώρα του, και ξέρεις ότι είναι έντιμος άνθρωπος. Κανείς δεν θα τον χειραγωγήσει. Γι’ αυτό βρήκαν μια φιλόδοξη γυναίκα κι έναν κομπλεξικό τύπο που μισούσε κι εμάς και το κόμμα μας. Ο Ντελής ποτέ δεν συμφιλιώθηκε με το κόμμα.»

«Τον Αναγνώστου δεν καταλαβαίνω πώς τον έμπλεξαν. Αυτός ήταν φίλος του προέδρου.»

«Θα το μάθουμε. Αυτή τη φορά θα τα μάθουμε όλα. Και αν χρειαστεί θα βγούμε και θα τους καταγγείλουμε. Ως εδώ ήταν.»

«Για τη Βούλγαρη το καταλαβαίνω. Είναι φιλόδοξη, αν και δεν περίμενα να είναι και αδίστακτη. Ο Σταύρος όμως γιατί; Τόσα χρόνια τον είχε δίπλα του.»

«Τι γιατί, ρε Παύλο; Πότε ήταν ο Σταύρος μαζί μας; Μια ζωή μάς έβλεπε με μισό μάτι. Άκουγε για το κόμμα και έβγαζε αφρούς. Ρώτα κι εμένα τι τράβηξα όλα αυτά τα χρόνια μαζί του.»

«Πάλι δεν καταλαβαίνω γιατί τον ενοχλούσε να γίνει αρχηγός κάποια στιγμή ο Νικολούδης. Άνθρωπος του Κωνσταντίνου ήταν.»

Σταμάτησαν για λίγο να μιλάνε.

«Και τι κάνουμε τώρα, Αντώνη;» ρώτησε ο Μιχαηλίδης.

«Αυτές τις δυο μέρες δεν κάνουμε τίποτε. Θα γίνει η κηδεία και θέλω να είναι όσο πιο λαμπρή γίνεται. Να τιμήσουμε αυτόν τον άνθρωπο. Και μετά θα αναλάβουμε δράση.»

«Δηλαδή;»

«Τέρμα οι ελιγμοί, Παύλο. Θα χτυπήσουμε στα ίσια. Θα συλλάβεις τον Αναγνώστου και τον Σταύρο.»

«Και τη Βούλγαρη;»

«Έχει ασυλία, δεν μπορούμε να τη συλλάβουμε. Θα καταγγείλουμε όμως τη συνωμοσία. Χωρίς να την αναφέρουμε. Αυτό ελπίζω να την αποθαρρύνει κι αυτή και τους προστάτες της και να μην τολμήσει να διεκδικήσει την Πρωθυπουργία.»

«Και μετά;»

«Το πρωί με τα παιδιά κάναμε ένα σχέδιο. Ο Αποστόλου συγκεντρώνει υπογραφές για να ζητήσει σύγκλιση της Κεντρικής Επιτροπής. Συμφωνήσαμε κι εμείς, αλλά θέλουμε να προλάβουμε και λέγαμε να πάμε για εκλογή πρωθυπουργού μεθαύριο. Θα επικαλούμασταν την αδυναμία του Προέδρου να ασκήσει τα καθήκοντά του και θα προχωρούσαμε στην αντικατάστασή του. Ξέρω, σου ακούγεται άσχημα, αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Θα βγάζαμε πρωθυπουργό…»

«Ποιον;»

«Περίμενε και θα καταλάβεις. Θα βγάζαμε λοιπόν πρωθυπουργό και μετά θα πηγαίναμε στην Κεντρική Επιτροπή. Ποιον θα βγάζαμε; Εκεί είχαμε πρόβλημα. Οι περισσότεροι θέλουν τον Καρά. Αλλά όπως καταλαβαίνεις δεν μου πάει πλέον. Είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι πρέπει να ζητήσουμε όλοι από τον Γρηγοριάδη να μπει μπροστά.»

«Θα το δεχόταν;»

«Δεν ξέρω. Τέλος πάντων, αυτά δεν ισχύουν τώρα. Εφόσον ανακοινωθεί απόψε το τέλος του Προέδρου πάνε πίσω. Η Κοινοβουλευτική Ομάδα θα συνεδριάσει οπωσδήποτε μέχρι την Παρασκευή, άντε το Σάββατο. Και μέχρι τότε θα δούμε. Σου επαναλαμβάνω, έχουμε πάντα τη λύση του Γρηγοριάδη. Και ίσως έπρεπε να τη δούμε από την αρχή. Να τον πιέσουμε. Να τον παρακαλέσουμε αν θέλεις. Αλλιώς ας βγει ο Αποστόλου.»

«Και η Κεντρική Επιτροπή;»

«Θα προσπαθήσουμε να την πάμε από βδομάδα, αν ο Αποστόλου επιμένει να συνεδριάσει. Εκεί θα καταγγείλουμε τη συνωμοσία. Είναι το καλύτερο βήμα για να συσπειρώσουμε και το κόμμα. Εφόσον προηγηθούν οι συλλήψεις, το κλίμα θα είναι διαφορετικό.»

«Είπες ότι θα βγάλουμε πρωθυπουργό. Ρωτάω πάλι: ποιον;»

«Όποιον να ’ναι. Τώρα δεν με νοιάζει. Αν δεν μας προκύψει η λύση του Γρηγοριάδη, όπως είναι τα πράγματα, ή ο Καράς θα βγει ή ο Απόστολου. Νικολούδη δεν βλέπω. Αλλά δεν έχει σημασία πια ποιος θα βγει.»

«Εμείς ποιον θα στηρίξουμε, Αντώνη;»

«Κανέναν. Θα αφήσουμε τους βουλευτές να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Επιτέλους, ας αφήσουμε και μια φορά τα πράγματα χωρίς να τα χειραγωγούμε. Όποιος και να εκλεγεί θα είναι δικός μας πρωθυπουργός. Θα τον στηρίξουμε όλοι.»

«Και θα τον ενημερώσουμε για τα υπόλοιπα;»

«Φυσικά, Παύλο. Μόλις θα σχηματίσει κυβέρνηση και πάρει ψήφο εμπιστοσύνης θα του μιλήσουμε και θα κινήσουμε τις διαδικασίες εναντίον της Βούλγαρη.»

«Αυτό είναι πρόβλημα. Πρέπει να ξέρει πριν σχηματίσει κυβέρνηση.»

«Γιατί;»

«Για να την αποκλείσει. Αν γίνει πάλι υπουργός θα υπάρχει εμπλοκή. Αν την αφήσει εκτός, θα δράσουμε πιο εύκολα. Η Βούλγαρη δεν πρέπει να μπει στη νέα κυβέρνηση.»

«Έχεις δίκιο. Τέρμα οι δολοπλοκίες και οι παρεμβάσεις.»

«Χαίρομαι που σ’ ακούω να το λες. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη. Είπες ότι απόψε το κανάλι θα μεταδώσει την είδηση για τη δήθεν επιστολή του προέδρου στον Αναγνώστου. Αυτό δεν μας δημιουργεί πρόβλημα; Μήπως πρέπει να δούμε πώς θα το εμποδίσουμε;»

«Όχι. Πρόβλημα θα δημιουργήσει σ’ αυτούς. Δεν είμαι σίγουρος ότι ο Παυλάκης το εννοούσε και ότι θα το κάνουν απόψε. Πιο λογικό μου φαίνεται να περιμένουν να ξεκινήσει επίσημα η διαδικασία για την εκλογή πρωθυπουργού. Αλλά αν το κάνουν θα το βρουν μπροστά τους.»

«Θα συμφωνήσω μαζί σου. Ας κάνουν αυτοί τη δουλειά τους κι εμείς τη δική μας. Έτσι κι αλλιώς τώρα είμαστε απέναντι.»

Ο Μιχαηλίδης γύρισε και κοίταξε τον Θεοδωρίδη.

«Αντώνη, πρέπει να σου πω ότι σε βρίσκω αλλαγμένο.»

Δεν κρατήθηκε και του αποκάλυψε τα λόγια που είπε ο Κωνσταντίνου στην πρωινή αναλαμπή του.

«Ας πούμε πως είναι η τελευταία επιθυμία του, Παύλο, να τηρηθεί το Σύνταγμα. Και θα το τηρήσουμε.»

(Συνεχίζεται)