Έξοδος στις αγορές: O Τσίπρας περπάτησε επί των κυμάτων και η αντιπολίτευση βρίσκει ότι…δεν ξέρει κολύμπι!

Toυ Γ. Λακόπουλου

Η πρώτη απόπειρα δανεισμού από τις αγορές, εκτός από τις οικονομικές παραμέτρους της,  είχε και δυο εντυπωσιακά πολιτικά αποτελέσματα για την κυβέρνηση Τσίπρα- που μεταφράζονται σε αντίστοιχα κέρδη στο πολιτικό παιχνιδι. Με αντίστοιχες απώλειες για την αντιπολίτευση, κυρίως λόγω της συμπεριφοράς της…

Το πρώτο ήταν ο καταιγισμός θετικών δημοσιευμάτων στα διεθνή ΜΜΕ. ΄Οπου και να ταξιδέψει κανείς αυτές τις ημέρες η Ελλάδα  δεν πληγώνει. Στη Γαλλία τα μίντια μιλούν για «στοίχημα που κερδήθηκε». Στη Βρετανία οι Financial Times σημειώνουν ότι «η εμπιστοσύνη ανακτήθηκε».  Στη  Γερμανία μιλούν για «περιζήτητο  ελληνικό ομόλογο» και το  Spiegel  διακηρύσσει ότι «η Ελλάδα είναι και πάλι φερέγγυα».

“Επιτυχία για τον Αλ. Τσίπρα η έξοδος στις αγορές” το ερμηνεύει πολιτικά η  Ντότσε Βέλλε. Ακόμη και ο Σόιμπλε χαιρετίζει την έξοδο στις αγορές, ενώ ο Μοσχοβισί, που την παρακολούθησε από την Αθήνα, χειροκροτεί. Στις πρωτεύουσες της Ευρωζώνης υπάρχει ικανοποίηση.

Το δεύτερο κέρδος για την κυβέρνηση ήταν η… μιζέρια της αντιπολίτευσης. Μετά από  μια προφανώς επιτυχή  αποκατάσταση επαφής με τις αγορές θα περίμενε κανείς αυτό που λέει  ο τίτλος ενός  βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου: «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;».

Αντί για χαμόγελα η αντιπολίτευση έκανε επίδειξη κακομοιριάς και κακοπιστίας. Κλείστηκε στο καβούκι της και προσπαθούσε να βρει μειονεκτήματα, να κατασκευάσει λάθη και να αναδείξει ως  αποτυχημένη ή έστω προβληματική την έκδοση, κάνοντας ατυχείς συγκρίσεις με την περίοδο Σαμαρά. Παρέλειψε βέβαια  τη σύγκριση  της γνώμης των ξένων. Για  τους  μισαλλόδοξους του αντικυβερνητικού μετώπου σημασία είχε τι λέει ο… Βαρουφάκης.

Ο ισχυρισμός πολλών ότι «το ομόλογο Σαμαρά ήταν καλύτερο»  έχει στοιχεία φαιδρότητας και υποδηλώνει διατεταγμένη προσπάθεια να αποδυναμωθεί μια εξέλιξη που μπορεί να ωφελεί την κυβέρνηση, αλλά πρωτίστως ωφελεί τη χωρα. Άλλωστε τη χώρα αξιολόγησαν και όσοι μπήκαν στη διαδικασία  της έκδοσης και όσοι την αποτίμησαν εκτός των υστέρων. Αλλά  στην Ελλάδα  φωστήρες της πολιτικής και  αναλυτές των ΜΜΕ  βρήκαν κουσούρια, μειονεκτήματα και  προβλήματα.

Το πνεύμα του Βαγγέλη Βενιζέλου  διαπερνά  το σύνολο των δυνάμεων της αντιπολίτευσης. Συνήθως αυτό το πνεύμα οδηγεί στον γκρεμό,, -αυτόν που το εκπέμπει πριν από όλους. Παρότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρήκε «θετική» την έξοδο, οι επιτελείς της ΝΔ -που  δίνουν πλέον και τον αντιπολιτευτικό τόνο στο ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι- έδειχναν σαν να πήγαιναν να σκάσουν από το κακό τους.

Όλοι μιλούν για επιτυχία, αλλά αυτοί σχεδόν για φιάσκο.  Όσοι για τις τις αντικυβερνητικές εφημερίδες μόνο κηδειόχαρτα δεν ανάρτησαν, ξεπερνώντας  τον χειρότερο εαυτό τους – πλην της αξιοπρεπούς «Καθημερινής».  Αυτό πρέπει να το κοιτάξουν. Και επί των κυμάτων να περπατήσει ο Τσίπρας θα πουν ότι δεν ξέρει κολύμπι.

Η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές προφανώς  διέπεται από  τα συμφραζόμενα της  ελληνικής οικονομίας αυτή την περίοδο. Αλλά εκτός από  την «τεχνική» επιτυχία ωφελεί τη χώρα ως τεστ εμπιστοσύνης, που ήταν και η  πραγματική επιδίωξη.

Αντί για χαμόγελα η αντιπολίτευση έκανε επίδειξη κακομοιριάς και κακοπιστίας. Κλείστηκε στο καβούκι της και προσπαθούσε να βρει μειονεκτήματα, να κατασκευάσει λάθη και να αναδείξει ως  αποτυχημένη ή έστω προβληματική την έκδοση, κάνοντας ατυχείς συγκρίσεις με την περίοδο Σαμαρά.

Αυτό με τη σειρά που πέρα από τους πρόσκαιρους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης και την υπονομευτική αντίδραση της αντιπολίτευσης επιβεβαιώνει την εκτίμηση των σοβαρών πολιτικών παρατηρητών  ότι  το παιχνίδι παίζεται ακόμη στο γήπεδο της κυβέρνησης και τα κρίσιμα χαρτιά βρίσκονται στα χέρια του Τσίπρα. 

Αν δει κανείς από απόσταση τις συμπεριφορές των πολιτικών δυνάμεων στη συγκυρία και παρά τις επιφυλάξεις για επιμέρους θέματα καταλήγει σε ένα συμπέρασμα: ο Τσίπρας έχει στόχο, ο  Μητσοτάκης όχι.

Με απλά λόγια όποια γνώμη αν έχει κανείς για τον σημερινό πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του -και οι περισσότεροι έχουν αρνητική- δεν μπορείς να μην παραδεχθεί  ότι έχει μια ορατή – και εφικτή πλέον- επιδίωξη με χρονοδιάγραμμα: να κλείσει επιτυχώς το «πρόγραμμα». Πιό απλά  έχει στρατηγική.

Ήτοι να βγάλει τη χώρα από το Μνημόνιο σε ένα χρόνο από σήμερα και να την καταστήσει ικανή να δανείζεται από τις αγορές. Άρα να βγει από τον φαύλο κύκλο. Για να το πετύχει έχει  συγκεκριμένα εργαλεία  που ισοδυναμούν με ενδιάμεσους  στόχους: π.χ. η καταγραφή χειροπιαστής ανάπτυξης στο τελος του χρόνου,  η ενίσχυση ης απασχόλησης, η  εκκίνηση επενδυτικών προγραμμάτων, η εμπέδωση της διεθνούς εμπιστοσύνης.

Δύσκολα  πράγματα, αλλά συγκεκριμένα και πραγματοποιήσιμα ως πολιτικοί   στόχοι. Η ΝΔ  – και το ΠΑΣΟΚ της Φώφης που της συμπαραστέκεται- τι  έχει;  Ως το τέλος του Μνημόνιο δεν μπορεί να έχει τίποτε. Ούτε η κυβέρνηση θα πέσει, ούτε ο Τσίπρας θα προσφύγει στην κάλπη, όπως αξιώνει ο Κυριάκος.

Μετά τον Αύγουστο του  2018 τα πράγματα θα έχουν αλλάξει. Αλλά τότε ο προεδρος της ΝΔ θα διαπιστώσει  ότι… δεν έχει πλέον ατζέντα. Εκτός αν το έχει ήδη διαπιστώσει και γι’ αυτό …αποσύρεται από τα μέτωπο της οικονομίας και της πραγματικής πολιτικής και κάνει αντιπολίτευση με τη Θάνου, τον  Βαρουφάκη, τα Εξάρχεια και  τις …διαφημίσεις στα μίντια!  Δεν κάνει προγραμματική αντιπολίτευση, αλλά κλεφτοπόλεμο. Η χαρά του Άδωνι…

 Αυτή η διαφορά ανάμεσα στην διακριτή κυβερνητική στρατηγική και στην αφασία προσανατολισμού της αντιπολίτευσής , δείχνει ότι η  έξοδος της Τρίτης έχει χαρακτήρα τομής στις πολιτικές εξελίξεις.