Του Γιώργου Βεργόπουλου
Η κυβέρνηση της Τρίπολης υπέγραψε ό,τι υπέγραψε επειδή η επιβίωση της εξαρτάται στρατιωτικά από τους μισθοφόρους του Ερντογάν. Ο Χαφτάρ είναι προ των πυλών της Τρίπολης και ο δυτικός παράγοντας στη χώρα δεν έχει συγκροτήσει στρατιωτική δύναμη ικανή να τον εμποδίσει. Την Τρίπολη υπερασπίζονται κυρίως οι ισλαμιστικές ομάδες που ενισχύει η Τουρκία. Ωστόσο η πιθανότητα στρατιωτικής λύσης στη Λιβύη, δηλαδή πλήρους κατίσχυσης του Χαφτάρ, είναι ελάχιστη.
Άρα ζητούμενο για την Ελλάδα στη Λιβυκή εμφύλια σύρραξη είναι μια πολιτική λύση μέσα από την προσεχή διαδικασία του Βερολίνου που να δίνει μερίδιο στην εξουσία σε όλες τις πλευρές και ένας συμβιβασμός που θα συμπεριλαμβάνει και την ακύρωση της συμφωνίας Τουρκίας – κυβέρνησης Τρίπολης. Η Ελλάδα μπορεί να επηρεάσει προς αυτή την κατεύθυνση συμμετέχοντας στη διάσκεψη του Βερολίνου ως μέλος της ΕΕ και μεσογειακή χώρα. Ακόμη και το να διακόψουμε τις διπλωματικές σχέσεις με την κυβέρνηση της Τρίπολης δεν προσφέρει κάτι εφόσον η ΕΕ και οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να την αναγνωρίζουν. Που αυτό θα κάνουν γιατί πολύ απλά ο Χαφτάρ έχει επενδύσει ήδη αλλού.
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν αιφνιδιάστηκε απόλυτα η κυβέρνηση από την συμφωνία Τουρκίας – κυβέρνησης Τρίπολης αλλά δεν δείχνει να καταλαβαίνει τι συμβαίνει στην περιοχή. Ελπίζω να μην φτάσουμε απερίσκεπτα σε μια αναγνώριση του Χαφτάρ στη λογική των επικοινωνιακών κινήσεων με εσωτερικό ακροατήριο. Γιατί τότε θα θυσιάσουμε κάθε δυνατότητα επιρροής στην πολιτική της ΕΕ στη Λιβύη με αντάλλαγμα τι; Να είμαστε παρακολούθημα της Αιγύπτου. Ο Χαφτάρ δε δίνει δεκάρα για την Ελλάδα, διαφωνεί με την συμφωνία επειδή διαφωνεί η Αίγυπτος και για όσο διαφωνεί η Αίγυπτος.
Φοβάμαι λοιπόν ότι ο Ερντογάν «παίζει» την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η βασική λογική του είναι να αδιαφορεί για τα συλλογικά συστήματα ασφαλείας και να επιδιώκει παντού διαπραγματεύσεις ένας προς έναν στη βάση της ισχύος. Από τις πληροφορίες που η κυβέρνηση βγάζει προς τα έξω σχετικά με την συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν προκύπτει ότι αυτή ακριβώς την τακτική ακολούθησε ο Τούρκος πρόεδρος. Αντίθετα η Ελλάδα πρέπει να επιδιώκει κάθε διάλογος να γίνεται στο πλαίσιο των συλλογικών συστημάτων σταθερότητας και ασφάλειας και του διεθνούς δικαίου.
Άρα να καταγγέλλει τις παράνομες Τουρκικές ενέργειες και να διαπραγματεύεται με τη σειρά της όχι διμερώς αλλά στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ και όπου αλλού. Για παράδειγμα, ο Ερντογάν υπέβαλε όρους για να ψηφίσει την ενίσχυση της ΝΑΤΟϊκής δύναμης στη Βαλτική. Δεν μάθαμε και δεν θα μάθουμε επίσημα ποιοι όροι του έγιναν δεκτοί. Η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε άνευ όρων, από θέση αρχής υποθέτω. Συμφωνούμε αβίαστα σε μια κίνηση που πιέζει στρατιωτικά τον Πούτιν στη Βαλτική και περιμένουμε βοήθεια στη Λιβύη από τον Χαφτάρ που στηρίζεται στρατιωτικά από τον Πούτιν. Θα μπλέξουμε…
Όσο η ΝΔ ήταν αξιωματική αντιπολίτευση μπορούσε χωρίς κόστος να μιλάει για την εξωτερική πολιτική χωρίς σχέδιο και με ψηφοθηρικά κριτήρια. Τώρα είναι κυβέρνηση, δυστυχώς σε μια δύσκολη περίοδο για τη χώρα. Δεν ασκείς πολιτική απέναντι στον κυνικό και επικίνδυνο Ερντογάν με αποκριάτικες στολές και γραφικότητες ψευδο – μακεδονομάχων.
ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ