Ήρθε η ώρα να υποστηριχθεί η Κύπρος

Από τον Michael Rubin

Η Ανατολική Μεσόγειος θα γίνει πολύ πιο επικίνδυνη και αυτό δεν οφείλεται στη Ρωσία, τη Συρία ή το Ιράν. Η ανατολική Μεσόγειος ήταν η θάλασσα που το Ναυτικό των ΗΠΑ απλώς διέσχιζε στην πορεία προς την Ερυθρά Θάλασσα και τον Περσικό Κόλπο, αλλά τώρα είναι τόσο στρατιωτικά ενεργή και στα δύο. Φυσικά, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Ανατολική Μεσόγειος ήταν στο παιχνίδι.

Το 1967, η Σοβιετική Ένωση σχημάτισε την 5η Μεσογειακή Μοίρα για να αντισταθμίσει το ΝΑΤΟ και τον 6ο Στόλο της Νάπολης. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, το 1992, η Ρωσία άφησε την αμερικανική δύναμη να βασιλεύει στην περιοχή. Αυτό άλλαξε τον Μάιο του 2013, όταν ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν με 16 πλοία -κυρίως στα ύδατα γύρω από τη Συρία- παρείχε στον Άσαντ αντιπυραυλικό σύστημα προκαλώντας ανησυχία: οι πύραυλοι αυτοί ενδέχεται να αποτελούν περισσότερο απειλή για τους Ρώσους, παρά για το αμερικανικό ναυτικό.

Εν τω μεταξύ, η άνοδος στην εξουσία του Αιγύπτιου Προέδρου Abdel Fattah el-Sissi κατέστρεψε τις φιλοδοξίες του Ιράν να καθιερώσει μια Μεσογειακή παρουσία. Οι αρχές του στη Διώρυγα του Σουέζ έχουν μπλοκάρει αποτελεσματικά τη δυνατότητα των ιρανικών φρεγατών να περάσουν. Η Χεζμπολάχ, εν τω μεταξύ, υποπτεύεται ότι πρόκειται για εκπαίδευση σε υποβρύχια δολιοφθορά. Η θαλάσσια διαμάχη του Λιβάνου με το Ισραήλ μπορεί να αποτελεί κίνδυνο για το μέλλον: ο Λίβανος δεν έχει βρει ακόμα φυσικό αέριο στην αμφισβητούμενη περιοχή. Αντίθετα, ο επικείμενος κίνδυνος προέρχεται από την Τουρκία και τη μακρόχρονη κρίση της Κύπρου.

Έχουν περάσει σχεδόν 45 χρόνια από τότε που οι τουρκικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Κύπρο, καταλαμβάνοντας τελικά στο 40% του νησιού. Η σκανδάλη για την εισβολή της Τουρκίας ήταν ένα πραξικόπημα στην Κύπρο που εγκατέστησε ένα καθεστώς το οποίο επεδίωκε την προσάρτηση της Κύπρου με την Ελλάδα. Οι τουρκικές δυνάμεις φαινομενικά παρενέβησαν για να προστατεύσουν την τουρκική μειονότητα της Κύπρου, αλλά ο τουρκικός στρατός κατέληξε να καταλάβει περισσότερο έδαφος από αυτό που θα επέτρεπε αυτή η δικαιολογία. Ανεξάρτητα από αυτό, δεκαετίες αργότερα, η Τουρκία δεν μπορεί ούτε να διαμαρτυρηθεί για την ύπαρξη ελληνικής απειλής για τους Κύπριους Τούρκους.

Η Ανατολική Μεσόγειος γίνεται πιο επικίνδυνη,

και δεν οφείλεται στη Ρωσία, τη Συρία ή το Ιράν

Με απλά λόγια, κάθε δικαιολογία που οι Τούρκοι είχαν κάποτε, δεν υπάρχει πλέον. Η κατοχή της Τουρκίας είναι μια απλή αρπαγή γης. Είναι επίσης η μακροβιότερη κατοχή της Ευρώπης. Δεν έχει κανένα στήριγμα την κατοχή του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη, διότι, αντίθετα από τη Δυτική Όχθη, η Κύπρος ήταν κυρίαρχη περιοχή που ανήκε σε αναγνωρισμένη χώρα κατά τη διάρκεια της εισβολής.

Για πολλά χρόνια υπήρξε επανέναρξη των πρωτοβουλιών των Ηνωμένων Εθνών για την επίλυση της σύγκρουσης, αλλά αυτό δεν έχει λύσει ποτέ το θεμελιώδες πρόβλημα: την τουρκική κατοχή της Κύπρου. Το 1983, οι Τουρκοκύπριοι, ενεργώντας υπό την προτροπή της Άγκυρας, δήλωσαν ότι είναι ανεξάρτητοι ως Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου -ένα ανεξάρτητο κράτος αναγνωρισμένο από καμία άλλη χώρα εκτός από την Τουρκία.

Στην πραγματικότητα, η Τουρκία εγκαινίασε μια στρατηγική την οποία θα υιοθετούσε αργότερα η Ρωσία όταν εισέβαλε για πρώτη φορά στο έδαφος του γείτονά της και έπειτα ίδρυσε και αναγνώρισε μόνη της ανεξάρτητες δημοκρατίες όπως η Αμπχαζία, η Νότια Οσετία και η Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνετσκ (την οποία αναγνωρίζει επίσημα η Νότια Οσετία).

Ίσως η διαμάχη θα παρέμενε αδρανής αν δεν ερχόταν η ανακάλυψη του φυσικού αερίου στα κυπριακά ύδατα και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της. Τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου που ισοδυναμούν με το ένα τρίτο των αποδεδειγμένων αποθεμάτων αερίου των ΗΠΑ και λιγότερο από το ένα δέκατο της Ρωσίας, είναι σημαντικά για τέσσερις λόγους:

Βρίσκονται κοντά στην ευρωπαϊκή αγορά, παρακάμπτουν τόσο τη Ρωσία όσο και το Ιράν, δίνοντας στην Ευρώπη ενεργειακή ανεξαρτησία από αυτά τα δύο κράτη. και, καθώς η συμπεριφορά της Τουρκίας γίνεται πιο προβληματική, οι αγωγοί φυσικού αερίου δεν χρειάζεται να διέρχονται από την Τουρκία. Αυτό σημαίνει ότι η Τουρκία, που δεν διαθέτει δικά της πραγματικά ενεργειακά αποθέματα, θα μπορούσε να χάσει δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.

Αρχικά, η Τουρκία απαίτησε να μην μπει κανένα τρυπάνι στα κυπριακά ύδατα μέχρι να επιλυθεί η διαφορά. Τον Σεπτέμβριο του 2011, ο Egemen Bagıs, τότε υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και στενός βοηθός του Τούρκου ηγέτη Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μάλιστα απειλούσε να χρησιμοποιήσει το τουρκικό ναυτικό εναντίον αμερικανικού ναυτικού κι όσων εργάζονται στην Κύπρο ή γύρω από την Κύπρο. “Γι΄αυτό  έχουμε το ναυτικό”είπε. ” Έχουμε εκπαιδεύσει τους πεζοναύτες μας γι ‘αυτό. Το έχουμε εξοπλίσει γι’ αυτό. Όλες οι επιλογές είναι στο τραπέζι. Ό,τιδήποτε μπορεί να συμβεί”.

Η Τουρκία άλλαξε τότε ταχτική και άρχισε να χρησιμοποιεί το ναυτικό της για να συνοδεύει τα δικά της πλοία που ενεργούν σε κυπριακά ύδατα. Στην πραγματικότητα, επιδιώκει να λεηλατήσει τους κυπριακούς πόρους για να επιδοτήσει την κακή οικονομία της Τουρκίας και – δεδομένης της κατάστασης της διαφθοράς στην Τουρκία- ίσως και να αυξήσει και την περιουσία του Ερντογάν.

Το τραγικό είναι ότι οι Τουρκοκύπριοι δεν θέλουν όλο και περισσότερο να έχουν σχέση με την Τουρκία. Οι δεκαετίες τουρκικής κατοχής καταδίκασαν την κατεχόμενη Κύπρο στη φτώχεια, ειδικά σε σχέση με τις μη κατειλημμένες περιοχές της Κύπρου. Ο Ισλαμισμός του Ερντογάν αμαυρώνει όλο και περισσότερο τους Τουρκοκύπριους που παραδοσιακά ήταν πιο μετριοπαθείς και ανεκτικοί σε ό,τι αφορά το δικό τους Ισλάμ.

Δεδομένου του τρόπου με τον οποίο ο Ερντογάν στρέφει την Τουρκία στο μπλοκ υπέρ της Χαμάς, της Ρωσίας και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, δημιουργεί επίσης ένα στρατηγικό κίνδυνο για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους βασικούς περιφερειακούς συμμάχους τους: το Ισραήλ, την Ελλάδα και την Αίγυπτο. Θυμηθείτε: Το 1970, ο Πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον έκανε τα στραβά μάτια στην κατάληψη του Σάχη σε τρία νησιά που ανήκουν στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, επειδή το Ιράν ήταν σύμμαχος των ΗΠΑ. Σήμερα, η ιρανική στρατιωτική παρουσία στο Αμπού Μούσα και τα νησιά Tunbs αποτελούν σοβαρή απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη διεθνή ναυτιλία. Πράγματι, ο έλεγχος των θαλάσσιων διαδρομών είναι ακριβώς αυτό που καθοφηγεί την Τουρκία. Και πάλι, από την Yeni Safak, την εφημερίδα του Ερντογάν:

“Το νησί της Κύπρου βρίσκεται στο επίκεντρο των πετρελαϊκών και εμπορικών δρόμων, όπως φαίνεται με την παρουσία του στην ενεργειακή λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου. Το νησί ελέγχει το κανάλι του Σουέζ, το οποίο συνδέει τη Μεσόγειο με τον Ινδικό Ωκεανό. Η Κύπρος βρίσκεται στη θαλάσσια εμπορική διαδρομή μεταξύ Ανατολής και Δύσης και ελέγχει τις οδούς μεταφοράς του πετρελαίου της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας, το οποίο αποτελεί περισσότερο από το μισό του παγκόσμιου πετρελαίου ».

Σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ είχαν στόχο την αντίδραση κι όχι την πρόληψη. Αντιδρούν όταν ξεσπάει μια κρίση και δεν εστιάζουν σε μια αποτελεσματική δράση, αλλά η Κύπρος δεν χρειάζεται να είναι ένα κομματικό ζήτημα. Είναι ώρα να προειδοποιήσει η κυβέρνηση Τραμπ και το Κογκρέσο την Τουρκία ότι οποιαδήποτε δράση στην Κύπρο θα σημαίνει όχι μόνο αυξημένες κυρώσεις αλλά και άνευ προηγουμένου παροχή στρατιωτικής πλατφόρμας στην Ελλάδα, την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο με τις οποίες θα αντιμετωπιστεί η τουρκική απειλή.

Όταν η Τουρκία γίνεται εξίσου απειλή με τους αντιπάλους του ΝΑΤΟ, σημαίνει επίσης ότι πρέπει να διακόψουμε τη συνεργασία με την Τουρκία στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Οι πολιτικοί ίσως προτιμούν την πολιτική θεατρική τέχνη για να προστατεύουν την αμερικανική ασφάλεια, αλλά οι αντίπαλοι των Η.Π.Α. δεν διακόπτουν τις δραστηριότητές τους όποτε το τσίρκο έρχεται στην Ουάσινγκτον. Ήρθε η ώρα για μια συντονισμένη προσπάθεια να υποστηριχθεί η Κύπρος.

Ο Michael Rubin  είναι ερευνητής στο American Enterprise Institute και πρώην αξιωματούχος του Πενταγώνου.

Από το washingtonexamine.com