Του Γιάννη Παντελάκη
Όλα όσα συνέβησαν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ξεκάθαρη επιβεβαίωση ότι ο κύκλος του κόμματος με τη μορφή που είχε ως τώρα έχει κλείσει οριστικά.
ΟΛΑ ΟΣΑ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ξεκάθαρη επιβεβαίωση ότι ο κύκλος του κόμματος με τη μορφή που είχε ως τώρα έχει κλείσει οριστικά.
Οι αυριανικού τύπου αποδοκιμασίες από την πλειονότητα των συνέδρων εναντίον όσων στάθηκαν απέναντι στον Κασσελάκη (με αποκορύφωμα όσα άκουσε η Γεροβασίλη, και όχι μόνο), ο κατώτερος των περιστάσεων, ελλειμματικός και σίγουρα ανάρμοστος για την αριστερά πολιτικός λόγος που ακούστηκε από τα περισσότερα στελέχη, ο ίδιος ο Κασσελάκης που περισσότερο παρέπεμπε σε έναν Σάκη Ρουβά της πολιτικής (ενδεχομένως αδικώντας τον τελευταίο) παρά σε έναν σύγχρονο πολιτικό ηγέτη της αριστεράς, οι φτηνές ίντριγκες χαμηλού επιπέδου από στελέχη που πίστεψαν ότι θα διατηρήσουν την προσωπική τους επιβίωση, αλλά κυρίως η αποκάλυψη της απόλυτης αδυναμίας του Αλέξη Τσίπρα να ελέγξει το μεγάλο μέρος του κόμματος παρά τα όσα διαφορετικά πίστευε σφράγισαν αυτό το οδυνηρό τέλος.
Το μόνο που απομένει είναι μια τυπική ημερομηνία λήξης.
Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, με ψαλιδισμένο σε μεγάλο βαθμό το πολιτικό κεφάλαιο και προφίλ που προσπαθούσε να διατηρήσει παρα τις τρεις συνεχόμενες εκλογικές ήττες, αυτό του εγγυητή της ενότητας του κόμματος που αν χρειαστεί θα παρέμβει ή ακόμα και θα ηγηθεί και πάλι ενός νέου ξεκινήματος, είναι ο δεύτερος μεγάλος χαμένος αυτής της ιστορίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στις μέρες μας, σε επίπεδο κορυφαίων στελεχών, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα συνονθύλευμα ανθρώπων που, γαντζωμένοι σε μικρές ή μεγαλύτερες θέσεις κομματικής εξουσίας, προσβλέπουν στην προσωπική τους επιβίωση με όποιον τρόπο είναι αυτό εφικτό. Αυτό είναι και το μοναδικό συνεκτικό στοιχείο, που έως τώρα έχει αποτρέψει την οριστική διάλυση του κόμματος. Το συνέδριο ήταν αποκαλυπτικό και τους απογύμνωσε με έναν καθοριστικό τρόπο. Όσοι απλοί φίλοι του κόμματος το συνειδητοποίησαν πρέπει να είναι βαθιά θλιμμένοι.
O ΣΥΡΙΖΑ που κάποτε (δικαίως ή σε κάποιον βαθμό αναιτιολόγητα) κατάφερνε να συγκινήσει πολιτικά μεγάλες ομάδες πληθυσμού που ένιωθαν την ανάγκη να ακουμπήσουν επάνω του, αναζητώντας απαντήσεις σε πολιτικά αδιέξοδα και ματαιώσεις, δεν υπάρχει πια. Το κόμμα που εμφανιζόταν τουλάχιστον ως μια δυνάμει εναλλακτική λύση εξουσίας απέναντι στη Νέα Δημοκρατία συρρικνώνεται, μειώνει δραματικά την εκλογική του επιρροή στην κοινωνία, απαξιώνεται, χάνει σε επίπεδο αξιοπιστίας και –το πιο επώδυνο για το ίδιο το κόμμα αλλά και για τις αριθμητικά μεγάλες ομάδες που το ακολουθούσαν– μετατρέπεται σε αντικείμενο χλεύης των αντιπάλων.
Ο πρόεδρος του κόμματος με τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο (που θυμίζει έναν εκπρόσωπο της μεταπολιτικής με ελληνικές ιδιαιτερότητες) προσπάθησε να κερδίσει μια παρτίδα παιχνιδιού που είχε χαθεί πριν καν ξεκινήσει. Στο συνέδριο συνειδητοποίησε σε απόλυτο βαθμό ότι όσοι τον αμφισβητούν ως πολιτική προσωπικότητα και συγκρότηση αλλά και σε ό,τι αφορά τις ικανότητές του να ανατάξει το μισοπεθαμένο κόμμα δεν είναι μόνο όσοι έφυγαν για να δημιουργήσουν τη Νέα Αριστερά. Είναι πολύ περισσότεροι και όσο ο χρόνος περνάει, θα πολλαπλασιάζονται. Διαπίστωσε ότι οι άλλοτε φανατικοί υποστηρικτές του, χάρη στους οποίους εκλέχτηκε (Πολάκης, Παππάς κ.ά.), είναι πρόθυμοι να τον αδειάσουν και δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για την προσωπική τους πολιτική επιβίωση και ανέλιξη.
Τι μπορεί να συμβεί από δω και πέρα με τον Κασσελάκη; Ένα καλό γι’ αυτόν σενάριο θα ήταν να μην καταρρεύσουν εντελώς τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και αυτό να του δώσει σεβαστό πολιτικό χρόνο, οπότε, σε συνδυασμό με την αναμενόμενη κυβερνητική φθορά, θα χτίσει σιγά σιγά και με μια άνεση το κόμμα που προσδοκά, αν, βέβαια, προσδοκά κάτι συγκεκριμένο. Όμως, ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, θα παραμένει όμηρος όσων στελεχών τον περιμένουν στη γωνία, με πρώτο τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος θα επιδιώξει τη ρεβάνς από τη μεγάλη ήττα του τελευταίου συνεδρίου.
Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, με ψαλιδισμένο σε μεγάλο βαθμό το πολιτικό κεφάλαιο και προφίλ που προσπαθούσε να διατηρήσει παρα τις τρεις συνεχόμενες εκλογικές ήττες, αυτό του εγγυητή της ενότητας του κόμματος που αν χρειαστεί θα παρέμβει ή ακόμα και θα ηγηθεί και πάλι ενός νέου ξεκινήματος, είναι ο δεύτερος μεγάλος χαμένος αυτής της ιστορίας. Με μειωμένο κύρος και πολιτικό βάρος, εγκλωβίστηκε στις δικές του κινήσεις. Όσοι τον ακολουθούσαν είδαν μια ματαίωση, αυτοί που τον αποθέωναν τώρα τον αποδοκιμάζουν γιατί έθιξε τον διάδοχό του, τον οποίο αυτός προώθησε.
Το μέλλον θα είναι εντελώς άνυδρο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αν και οφείλει κάποιος να παραδεχτεί ότι για την επικείμενη διάλυση δεν ευθύνεται μόνο ο Στέφανος Κασσελάκης. Το γεγονός ότι αυτός βρήκε πρόσφορο έδαφος για να κερδίσει την ηγεσία ενός κόμματος που αυτοχαρακτηρίζεται αριστερό δείχνει και τις βαθύτερες αιτίες του προβλήματος, οι οποίες πρέπει να αναζητηθούν στα χρόνια της διακυβέρνησης αλλά και σε αυτά που είχαν προηγηθεί.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.