Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Αν εξαιρεθούν οι νικηφόροι πόλεμοι, στην Ελλάδα δεν υπάρχει καλύτερη ανάμνηση από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
Θα περνούσε απαρατήρητο, αν δεν το είχε επισημάνει ο ημέτερος «Κ.Π.», με αφορμή το συνέδριο της «Καθημερινής» για τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης: επικαιροποιήθηκαν πολλές επέτειοι γεγονότων, όχι όμως και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004.
Το συνέδριο οργανώθηκε με καλές προθέσεις για συλλογικό αναστοχασμό, αλλά – ληγμένοι και εν ενέργεια – πολιτικοί, το μετέτρεψαν σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον εαυτό τους…
Δοξολογήθηκαν ανύπαρκτες επιτυχίες, υποβαθμίσθηκαν τραγωδίες και δικαιολογήθηκαν διολισθήσεις, αλλά κανείς δεν ανέφερε την επιτυχή διεκπεραίωση της πιο πολύπλοκης διοργάνωσης στον πλανήτη, το 2004. Ήταν οιονεί διαγραφή ενός εθνικού θριάμβου – με παιδαγωγική αξία.
Η πολιτική τάξη δεν συμβιβάστηκε ποτέ με την ιδέα ότι υπήρξε έργο της Γιάννας Αγγελόπουλου: έφερε τους Αγώνες στην Ελλάδα και – παρ’ ότι στη συνέχεια της γύρισαν την πλάτη – επέστρεψε για να τους διασώσει και να στείλει τη χώρα στο κέντρο του διεθνούς θαυμασμού.
Η παράλειψη υποκρύπτει ενοχή: αντί να αξιοποιηθεί η προστιθέμενη αξία του επιτεύγματος που τους παρέδωσε, επικράτησε ο φόβος ότι θα τους εκτοπίσει από την πολιτική σκηνή με την αναγνώριση της δουλειά της. Το διάβασαν ως πολιτική κεφαλαιοποίηση για λογαριασμό της, ενώ ήταν υπόδειγμα προσφοράς εκ μέρους της.
Αν εξαιρεθούν οι νικηφόροι πόλεμοι, στην Ελλάδα δεν υπάρχει καλύτερη ανάμνηση από όσα έγιναν το 2004. Εκείνη η Ελλάδα όμως χάθηκε νωρίς. Ότι πιο σημαντικό έχει να επιδείξει στον διεθνή χώρο τις τελευταίες δεκαετίες, εγκαταλείφθηκε.
Η – κερδοφόρα – Οργανωτική Επιτροπή, «Αθήνα 2004» βρέθηκε να απολογείται γιατί… δεν απέτυχε. Ο εθνικός άθλος ενοχοποιήθηκε και από την επομένη της τελετής λήξης των Αγώνων άρχισε η… αποδόμηση της Γιάννας. Μέχρι και από τον τίτλο της πρέσβειρας επί τιμή την ανάγκασαν να αφήσει.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν η αποκάλυψη της ικανότητας του ελληνικού λαού να πειθαρχεί στον σχεδιασμό, να αποδίδει το καλύτερο και να πρωταγωνιστεί θετικά όταν έχει την κατάλληλη ηγεσία.
Ωστόσο η κορυφαία στιγμή για την ακτινοβολία της χώρας στον διεθνή χώρο δεν κεφαλαιοποιήθηκε και στο εσωτερικό ξεχάσθηκαν υποδειγματικές συμπεριφορές, όπως το εκπληκτικό κίνημα των Εθελοντών.
Αντί το υποδειγματικό μοντέλο λειτουργίας της Οργανωτικής Επιτροπής να επεκταθεί και σε άλλους τομείς εγκαταλείφθηκε, μαζί με τις υποδομές που ρήμαξαν και με όσους δούλεψαν για τους Αγώνες.
Πόσο καιρό χρειάζεται μια χώρα για να τινάξει τον εαυτό της στο αέρα; Ελάχιστο, όπως απέδειξε το εγχώριο πολιτικό και μιντιακό σύστημα. Ένα – ένα τα σύμβολα εκείνης της Ελλάδας χάθηκαν. Οι πολιτικοί της πλέον ούτε στον απολογισμό της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας δεν την αναφέρουν.
Ο «Κ.Π.» προτείνει ως αντίδοτο στη λήθη: «Ίσως η Γιάννα Αγγελοπούλου, κάτι πρέπει να σκεφτεί».
Γιατί η Αγγελοπούλου; Δεν υπάρχουν πολιτικοί θεσμοί, αθλητικά σωματεία, κοινωνικές οργανώσεις, ομάδες ενεργών πολιτών, να αναδείξουν τους λόγους που έκαναν τους Έλληνες να περάσουν απέναντι;
Με αφορμή την 20η επέτειο, η Πολιτεία οφείλει να αποδώσει την τιμή που αξίζουν σε όσους μόχθησαν για τον μαγικό Αύγουστο του 2004.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
