Του Γ. Λακόπουλου
Όσοι νομίζουν ότι η μεγαλύτερη έκπληξη από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 ήταν η ανάρμοστη συνεργασία με τον Π. Καμμένο, κάνουν λάθος. Περισσότερο παράδοξη ήταν η εμφάνιση του πρώην εισαγγελέα Δημ. Παπαγγελόπουλου, σε ρόλο γενικού γραμματέα του υπουργείου Δικαιοσύνης.
Τι δουλειά είχε ένας δικαστικός που είχε επικριθεί για τους -συγκαλυπτικούς- χειρισμούς του σε μεγάλες υποθέσεις με πολιτικό ενδιαφέρον στην κυβέρνηση Τσίπρα; Ακόμη πιο παράδοξο: πώς βρέθηκε ο επικεφαλής της ΕΥΠ επί ΝΔ σε μια ευαίσθητη θέση στον κυβερνητικό μηχανισμό της Αριστεράς;
Οι εξηγήσεις της εποχής δεν ήταν πειστικές. Ιδίως όσες οδηγούσαν σε σενάρια δήθεν επαφής του τότε Πρωθυπουργού με την ΝΔ.
Το μυστήριο παρέμενε, ενώ ο Παπαγγελόπουλος αναβαθμιζόταν σε υφυπουργό και στη συνέχεια σε αναπληρωτή υπουργό. Μέχρι που έσκασε το σκάνδαλο Νοβάρτις.
Ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης -έμπειρος πρώην δικαστικός υποτίθεται- έκανε το μόνο που έπρεπε να αποφύγει: άρχισε να μιλάει για… το “μεγαλύτερο σκάνδαλο του αιώνα”.
Αυτή η παρέμβαση κυρίως, έδωσε “πατήματα” στους ερευνώμενους να διαμορφώσουν τη μομφή των “κουκουλοφόρων” για τους μάρτυρες, που εξελίχθηκε στην αστειότητα της “σκευωρίας”.
Με κεντρικό στόχο την απαξίωση της Τουλουπάκη, όχι του υπουργού που έλεγε όσα δεν έπρεπε.
Το 2019 με τον έλεγχο της πλειοψηφίας της Βουλής από τη ΝΔ στήθηκε Προανακριτική Επιτροπή για τον Παπαγγελόπουλο -και τον παρέπεμψε χωρίς επαρκή νομική θεμελίωση. Ωστόσο έμπειροι νομικοί κάνουν δυο κρίσιμες παρατηρήσεις:
Η πρώτη είναι ότι η παραπομπή περιέχει -σκοπίμως κατ’ αυτούς– ακυρότητες , ώστε να μην ενέχει κίνδυνο καταδίκης του.
Η δεύτερη είναι η πεποίθηση πολιτικών και δικαστικών παραγόντων ότι η παραπομπή Παπαγγελοπούλου από την ΝΔ δεν έγινε για να τιμωρηθεί ο ίδιος ως “εξωμότης της Δεξιάς” – όπως διακινούσαν κάποιοι.
Έγινε για να δικαιολογηθεί και να αναβαθμιστεί η παραπομπή της Τουλουπάκη και της ομάδας της.
Από τον Παπαγγελόπουλο κανείς δεν είχε τίποτα να φοβηθεί, όπως αποδείχθηκε στην πορεία. Ότι λέει είναι αέρας κοπανιστός -μένοντας στις αόριστες καταγγελίες για “σαπίλα” και απειλές για αποκαλύψεις που δεν έρχονται.
Ακόμη και τώρα που λέει ότι η εισαγγελική πρόταση παραπομπής του είναι “κύκνειο άσμα του κατηγόρων του”.
Η δουλειά που έκανε η Τουλουπάκη όμως ήταν μεθοδική και έκανε κάποιους να χάσουν τον ύπνο τους. Ήδη ενας από τους ερευνηθέντες έχει ποινική δίωξη στην πλάτη του. Το “πακετάρισμά” της με τον Παπαγγελόπουλο την έβλαπτε ως δικαστικό λειτουργό και εν τέλει έβλαψε και την έρευνά της.
Έγινε γιατί ο πρώην εισαγγελέας ήταν υπουργός του Τσίπρα και η δίωξη του δίνει στην δίωξη της Τουλουπάκη, που παραμένει στόχος, τον πολιτικό χαρακτήρα που έχει ανάγκη για να δείχνει πειστική η θεωρία της “σκευωρίας”.
Πέραν αυτών, όμως, στην πρόταση της παραπομπής Παπαγγελόπουλου πέρα από τη Νοβάρτις υπάρχει ένα θέμα που τον αφήνει, ούτως ή άλλως, εκτεθειμένο: η στοχοποίηση του δημοσιογράφου Γιώργου Παπαχρήστου.
Ο ίδιος είχε δεχθεί επιθέσεις και από τον Καμμένο και έχει προβεί σε πολύ σοβαρές καταγγελίες για αδικαιολόγητους ελέγχους, για παρακολουθήσεις, αλλά και για απειλές ακόμη και για τη ζωή του- οπότε η υπόθεση αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον:
-Στη δικογραφία της παραπομπής Παπαγγελόπουλου υπάρχει κατάθεση εν ενεργεία, τότε, εισαγγελέα, ότι ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης του ζήτησε να “φτιάξει κάτι” για να τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί τον δημοσιογράφο.
Υπάρχουν αμφιλεγόμενοι χειρισμοί του συγκεκριμένου εισαγγελέα σε υποθέσεις που είχε χειριστεί στο παρελθόν. Αλλά αυτά δεν έχουν σχέση με την κατάθεση ότι ο πολιτικός προϊστάμενος της Δικαιοσύνης χρησιμοποίησε το αξίωμά του για να τον πιέσει να κατασκευάσει μια -οποιαδήποτε- κατηγορία.
Συνεπώς δεν μπορεί να περάσει έτσι η καταγγελία της μεθόδου: πρώτα βρίσκεται ο κατηγορούμενος και μετά αναζητείται κατηγορία-που δεν βρέθηκε κιόλας.
Υπάρχουν σοβαροί λόγοι να κατηγορείται το σύστημα Μητσοτάκη για την στοχοποίηση π.χ. του Κώστα Βαξεβάνη. Άλλοι τόσοι λόγοι υπάρχουν για κατηγορηθεί ο Παπαγγελόπουλος για τη στοχοποίηση του Παπαχρήστου.
Υπάρχουν απορίες και η πρώτη είναι: γιατί ήθελε να “κυνηγήσει” τον Παπαχρήστο, χωρίς να έχει υπόψη του κάτι συγκεκριμένο;
Μπορούσε να του απαντήσει δημόσια, αν τον ενοχλούσε σε κάτι στα γραπτά του. Μπορούσε να τον καταγγείλει. Ή να προσφύγει στη Δικαιοσύνη, αν είχε κάτι σε βάρος του.
Αλλά… δεν είχε και προκύπτει από το “φτιάξε κάτι”. Του αρκούσε ότι οτιδήποτε θα σκαρφίζονταν ένας εισαγγελέας. Γιατί;
Πώς μπορεί να σταθεί αυτή η δραστηριότητα στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής κυβέρνησης- εκπρόσωποι της οποίας όταν έχουν κάτι με τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο, στρέφονται εναντίον του δημοσίως με το λόγο και τα… γραπτά τους;
Γιατί ο Παπαγγελόπουλος απευθύνθηκε σε έναν δικαστικό λειτουργό, που όπως αποδείχθηκε δεν ήλεγχε; Ήθελε να διώξει τον Παπαχρήστο ή απλώς να τον εκφοβίσει και για ποιο λόγο; Το έκανε και για άλλους; Το έκανε για λογαριασμό άλλων;
Όποια τροπή και αν πάρει από εδώ και πέρα το σκάνδαλο Νοβάρτις -με τη σημερινή κυβέρνηση ή με επόμενη- οι απορίες για την επιχειρηθείσα μεθόδευση Παπαγγελοπούλου κατά Παπαχρήστου θα εντείνονται.
Όσο η καταγγελία “βρες κάτι” -από ανώτερο δικαστικό εναντίον του- δεν αποκρούεται πειστικά ως αβάσιμη, μένουν ερωτήματα θεσμικής ουσίας που πρέπει να απαντηθούν.
Ειδικά από τον υπουργό που ενεπλάκη στο σκάνδαλο Νοβάρτις για λόγους μάλλον αντίθετους από αυτούς που αναφέρονται στην παραπομπή του- αν γίνει δεκτή η εκτίμηση ότι διευκόλυνε πρώιμα – με τη συμπεριφορά του- όσους είχαν λόγους να βαφτίσουν “σκευωρία” το σκάνδαλο.
Και επειδή στην πολιτική αθώες δεν είναι ούτε οι πέτρες, θα χρειαστεί να βρεθούν όσοι διαμόρφωσαν τις προϋποθέσεις για να πάρει το ρόλο…
