Του Γ. Λακόπουλου
Ο εφοπλιστής Βαγγέλης Μαρινάκης μετά τον αθλητισμό μπήκε και στην ενημέρωση ως ο «πωλών τοις μετρητοίς». Αγοράζων για την ακρίβεια.
Απόκτησε τηλεοπτική συχνότητα και τον ΔΟΛ με άνεση, ενώ υπάρχουν φήμες και εκτιμήσεις ότι συνδράμει και άλλα μέσα ενημέρωσης. Έτσι βρέθηκε και με μεραρχία δημοσιογράφων, ποικίλων ειδικοτήτων.
Η σχέση του Μαρινάκη με το σύστημα Μητσοτάκη είναι απροσδιόριστη. Η κουμπαριά και οι γενικότερες επαφές του με την Ντόρα Μπακογιάννη έχουν πολυτραγουδηθεί.
Για το Κυριάκο, όταν απέκτησε το ΔΟΛ, έλεγε στους επιτελείς του “δεν έχω σχέση, κάντε ό,τι νομίζετε». Ο σημερινός πρωθυπουργός μειδιούσε: από την οικογένεια του «δεν είναι αυτός» που έχει επαφές με τον εφοπλιστή και μιντιάρχη.
Την ίδια εποχή ήταν κοινό μυστικό ότι δυο τουλάχιστον πρόσωπα από τον ΣΥΡΙΖΑ σε δυο διαφορετικές εκλογές είχαν την συνδρομή του Μαρινάκη για να εκλεγούν.
Επίσης από κανενός την προσοχή δεν διαφεύγει ο δήμαρχος που ανέδειξε στον Πειραιά, είναι γιος του σπουδαίου Πέτρου Μόραλη, βασικού στην «ομάδα Γεννηματά».
Ο Μαρινάκης μπορεί να δείχνει φανατικός των γηπέδων, ή να έχει τη φήμη «σκληρού» και «τιμωρητικού», αλλά συχνά οι συνομιλητές του τον ακούν να αναλύει τον … Βενιζελισμό!
Στην πρώτη φάση του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, οι πόρτες γι’ αυτόν ήταν ολάνοιχτες. Ίσως αν δεν υπήρχε ο Καμμένος να παίζει τον ντετέκτιβ στην υπόθεση με το «βαπόρι από την Περσία» που αναδείκνυε ανοήτως, να μην έκλειναν ποτέ.
Για την ακρίβεια αν ο τότε Πρωθυπουργός είχε την πρόνοια να απορήσει: γιατί στο διάολο ανακατεύεται ο υπουργός Άμυνας σε υποθέσεις του υπουργείου Δικαιοσύνης;
Για όποιο λόγο και αν χάλασαν -αν πράγματι υπήρχαν- οι σχέσεις ανοχής ΣΥΡΙΖΑ – Μαρινάκη η αλήθεια είναι ότι αυτή η ρήξη ήταν μοιραία: για τον ΣΥΡΙΖΑ -και ας είχε την κυβέρνηση- και όχι για τον εφοπλιστή -και ας είχε ανοικτές υποθέσεις.
Χωρίς τα ΜΜΕ Μαρινάκη στην πρώτη γραμμή της επίθεσης κατά ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πάθαινε απλώς Έβερτ ή Αβέρωφ- που πήγαν ως την πηγή και νερό δεν ήπιαν.
Έκτοτε το “Συγκρότημα” -που είχε αλλάξει τον παραδοσιακό προσανατολισμό του πριν τον Μαρινάκη- είναι ο κακός δαίμονας του Τσίπρα. Δεν κάνει απλώς πολιτική, αλλά κανονικό μπούλινγκ-με τα «μεγάλα πιστόλια» που έμειναν στα μέσα του, μετά τον Λαμπράκη και τον Ψυχάρη.
Κατά καιρούς προκύπτουν ενδείξεις ότι η επιθετικότητα του συστήματος Μαρινάκη κατά του Τσίπρα δεν περνάει από το μονοπάτι του Κυριάκου Μητσοτάκη. Είναι αυτόνομος δρόμος- σπαρμένος ενίοτε με οργή και πάθη- καθώς ο μιντιάρχης χρεώνει -χωρίς πρόθεση για συγχώρεση- στους Συριζαίους ηθικά πλήγματα στο προφίλ του.
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί στην Κουμουνδούρου ποτέ δεν κατάλαβαν ότι ο Μαρινάκης δεν είναι «διαπλεκόμενος» με την κλασσική έννοια του όρου: να αξιοποιεί την μιντιακή και οικονομική ισχύ του για να κάνει μπίζνες με το κράτος. Οι επιχειρήσεις που εξασφαλίζουν την ισχύ του βρίσκονται στο εξωτερικό.
Με άλλα λόγια δεν είναι κρατικοδίαιτος. Τα δικά του λεφτά ξοδεύει. Από αυτή την άποψη χρήζει πολιτικής ερμηνείας η αιφνίδια επιλογή του -με εμφανές αντικυβερνητικό άρωμα- να βάλει σε μια βαλίτσα πάνω από ενάμιση εκατομμύριο ευρώ και να την στείλει στον Πέτσα: «Πάρτε πίσω τα λεφτά σας, ρε».
Στην ούγια γράφει ποιος είναι το αφεντικό. Κι ότι δεν μπορεί να τον ελέγξει η κυβέρνηση με λεφτά
Η κίνηση δείχνει πιο τραυματική για την κυβέρνηση με τη σύσταση: δώστε τα στους ανέργους δημοσιογράφους.
Αν το δούμε ως καλή πράξη μεγαλοψυχίας θα πρέπει να θυμηθούμε την Μάργκαρετ Θάτσερ που έλεγε: “Ο καλός Σαμαρείτης δεν ήταν μόνο καλός, είχε και λεφτά».
