Toυ Τάσου Παππά
Μία από τις αιτίες της ήττας των Εργατικών, λένε όσοι παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις στη Μεγάλη Βρετανία, ήταν η εκστρατεία δυσφήμησης εναντίον του Κόρμπιν που οργάνωσαν μεθοδικά οι Συντηρητικοί και εκτέλεσαν με ανατριχιαστική ακρίβεια τα μέσα ενημέρωσης που τους υποστηρίζουν.
Πράγματι, ο αρχηγός των Εργατικών δέχθηκε ανοίκειες επιθέσεις, βρόμικα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, συκοφαντήθηκε χωρίς έλεος. Σημάδευαν και τις ιδέες του με νοσηρή μονομανία και τον σβέρκο του με αμασκάρευτη κακία. Τον είπαν αντισημίτη επειδή υπερασπιζόταν σταθερά τον αγώνα των Παλαιστινίων, τον χαρακτήρισαν φίλο των τρομοκρατών, τον αποκάλεσαν Στάλιν επειδή κατέθεσε ένα πρόγραμμα πολύ ριζοσπαστικό και πολύ ενοχλητικό για την αστική τάξη της χώρας. Δεν κατάφερε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις για αρκετούς λόγους:
– Ο αντίπαλος ήταν αδίστακτος, πανίσχυρος, διέθετε υπεροπλία σε όλα τα μέτωπα. Είχε βάλει στόχο τη δαιμονοποίηση του Κόρμπιν και τον έπιασε. Ο βομβαρδισμός με «έγκυρες» πληροφορίες που είχαν στόχο την πολιτική και ηθική απαξίωση του Κόρμπιν ήταν καθημερινός, συστηματικός και δημιούργησε μεγάλα ρήγματα στις τάξεις των Εργατικών και στους αναποφάσιστους. Οπως αναφέρει ο Βίλχελμ Ράιχ, «μια μικρή συκοφαντία, σωστά βαλμένη, εξαίρετα διατυπωμένη, θα μπορέσει χωρίς μεγάλη προσπάθεια να σκοτώσει πολλές σημαντικές αλήθειες» («Γιατί επικράτησε ο Χίτλερ», εκδόσεις Καστανιώτης).
Αν αυτό ισχύει στην πολιτική για τη μικρή συκοφαντία, μπορούμε να φανταστούμε την έκταση της ζημιάς που προκαλούν οι μεγάλες συκοφαντίες αν είναι σωστά βαλμένες και εξαίρετα διατυπωμένες. Η Δεξιά όταν νιώθει ότι απειλείται δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα. Παντού το ίδιο κάνει. Εχουμε στην Ελλάδα δύο κορυφαία παραδείγματα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου πριν από τις εκλογές του 1981 και για αρκετά χρόνια στη συνέχεια, αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας από το 2012, δηλαδή από τη στιγμή που φάνηκε πως θα έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή, κατηγορήθηκαν από τη συντηρητική παράταξη και τα δεξιά μέσα ενημέρωσης για όλες τις αμαρτίες του κόσμου. Φίλοι των τρομοκρατών και οι δύο, οπαδοί ολοκληρωτικών καθεστώτων και οι δύο, λαϊκιστές και οι δύο, επικίνδυνοι για τα εθνικά συμφέροντα και οι δύο, επιρρεπείς στον τυχοδιωκτισμό και οι δύο, αντιδυτικοί και οι δύο, τον έναν τον έστειλαν Ειδικό Δικαστήριο, τον άλλον θα δούμε…, τον έναν κατάφεραν να τον εξημερώσουν, τον άλλον θα δούμε…
– Στο εσωτερικό των Εργατικών η αποκρουστική φράξια των μπλερικών -υπολογίσιμο μέγεθος και οργανωτικά και εκλογικά, με άκρες στις οικονομικές και μιντιακές ελίτ- λειτούργησε στην κυριολεξία σαν πέμπτη φάλαγγα. Δεν έδωσε καμία μάχη για την επικράτηση του κόμματος. Το αντίθετο. Εκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να νικήσει ο Τζόνσον, παρά το γεγονός ότι ο αρχηγός των Τόρις ήταν υπέρ του Brexit, ενώ αυτή ήθελε την παραμονή στην Ε.Ε. Ασήμαντη λεπτομέρεια.
Οι φίλοι του Τόνι Μπλερ («Θάτσερ με παντελόνια» κατά τον Ερικ Χομπσμπάουμ) αγωνίστηκαν με πάθος και φανατισμό για την ήττα του κόμματός τους γιατί μόνο έτσι θα απαλλάσσονταν από τον παρείσακτο αριστεριστή που τους πήρε το κόμμα και το έστριψε τόσο αριστερά που δεν μπορούσαν ούτε να το χωνέψουν ούτε να το αντέξουν.
– Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Κόρμπιν στο μείζον θέμα που απασχόλησε την εκλογική αναμέτρηση, το Brexit, ήταν εκκωφαντικά αμήχανος. Ισως γιατί το κόμμα του ήταν διχασμένο, ίσως γιατί κι ο ίδιος ήταν ταμπουρωμένος σε κουρασμένα σχήματα του παρελθόντος. Πίστεψε ότι καταφεύγοντας σε νοηματικές παλινδρομήσεις θα καλύψει το ευρύχωρο αδιέξοδο στο οποίο είχε μπει. Απέτυχε. Ηταν φυσικό. Ψελλίζοντας κάτι ακατάληπτα άλειφε με βούτυρο το ψωμί των αντιπάλων του. Τα εχθρικά μέσα ενημέρωσης έκαναν πάρτι με τα «δεν ξέρω, θα δούμε, θα κρίνω όταν έρθει η ώρα» που έλεγε σε κάθε εμφάνισή του.
Ανάγωγα
Κάθε χειμώνα παίζουμε πόλεμο με τους Τούρκους και κάθε καλοκαίρι φιλιώνουμε για να υποδεχτούμε τα στίφη των τουριστών.