Toυ Χρήστου Δεμέτη
Τους υπερπατριώτες θρήσκους, καλούς οικογενειάρχες που δεν είχαν δώσει ποτέ δικαιώματα να φοβάσαι. Περνούν καλύτερα μέσα σε κοινωνίες που βρίσκονται σε παρακμή.
Εννέα κορίτσια και εννέα αγόρια μετατρέπονται σε δούλοι με τη συγκατάθεση των οικογενειών τους. Οι φασίστες της δημοκρατίας του Σαλό, ενός εικονικού κρατιδίου που είχαν ιδρύσει οι άνδρες του Μουσολίνι, υποβάλλουν τους νέους σε βιασμούς, ψυχρά βασανιστήρια και δολοφονίες. Στην τελευταία και πιο αμφιλεγόμενη ταινία της καριέρας του, ο Παζολίνι επιδιδόταν σε μια πολιτική αλληγορία ενάντια στη διαφθορά και την κατάχρηση εξουσίας. Μέσα από τις οριακές απεικονίσεις του, προσπάθησε να δείξει το πόσο σαδιστική μπορεί να γίνει η κοινωνία.
Η ακρότητα του φακού του Παζολίνι, συμβολίζει την Κόλαση, που είναι εδώ, επίγεια, γύρω και μαζί μας. Η ταινία δεν συμβολίζει μονάχα μια μικρογραφία ενός απολυταρχικού καθεστώτος. Στηλιτεύει ένα σύστημα που βρίσκεται σε παρακμή. Στηλιτεύει το σύστημα εκείνο που καταπιέζει τον άνθρωπο, τον εξαλείφει από κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Η ταινία μας υπενθυμίζει πως οι πιο παραβατικές συμπεριφορές βρίσκονται εντός του περιβάλλοντός μας, στα μέρη που αναπνέουμε και κινούμαστε και δυνάμει, μπορούν να βρουν χώρο και χρόνο για να γιγαντωθούν.
Η συνδιαλλαγή με την εξουσία, η ηθική και οικονομική παρακμή του μέσου πολίτη, φέρνει αυτή τη παραβατικότητα σε παρασκηνιακή άνοδο.
Η βία. Η διαστροφή. Η φασιστική, καταχρηστική συμπεριφορά, δεν είναι πράγματα ξένα. Μας σοκάρουν όταν έρχονται στην επιφάνεια, γιατί αφενός μας θυμίζουν πως αποτελούν κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, και μας δοκιμάζουν όταν αυτή η παραβατικότητα, δεν τιμωρείται επαρκώς, ακριβώς επειδή εδράζει σε αρμούς εξουσίας. Το δεύτερο σκέλος, απαντά στην υπόθεση Λιγνάδη, η οποία δεν έχει κλείσει μεν, ωστόσο η έστω και πρόσκαιρη αποφυλάκισή του, προκαλεί το κοινό αίσθημα.
Η επιχειρούμενη συνδιαλλαγή του παιδοβιαστή του Κολωνού με την εξουσία, οι φωτογραφίες του με πολιτικούς και κρατικούς φορείς, η κομματική ιδιότητα, τόσο του ιδίου όσο και της γυναίκας του, είναι στοιχεία που προκάλεσαν αντιδράσεις. Αντιδράσεις που σχετίζονται με πρότερες περιπτώσεις ατιμωρησίας, αλλά και αντιδράσεις που συνάδουν με την ιδεολογική πλευρά που ο καθένας επιλέγει να ακολουθήσει.
Πρόοδος έναντι συντήρησης.
Προσωπικά δεν μπορώ να δεχθώ πως το συντηρητικό κοινό της χώρας θα μπορούσε συλλήβδην να αιτιολογήσει την αποτρόπαια συμπεριφορά του 53χρονου, αλλά και των άλλων ευυπόληπτων καθαρμάτων που περίμεναν στην ουρά για να βιάσουν -και τελικά βίασαν- ένα 12χρονο παιδί, σαν άλλοι ήρωες του Σαλό.
Δεν μπορώ όμως και να αντιληφθώ το γιατί, εκπρόσωποι της ισχύουσας κυβέρνησης προσπαθούν να υπηρετήσουν ακόμη και τώρα το δόγμα του ότι δεν πρέπει να “πολιτικοποιείται” μια υπόθεση σαν αυτή. Το ότι ο Μίχος ήταν μέλος της ΝΔ δε σημαίνει πως όλα τα μέλη της ΝΔ θα μπορούσαν να εμπλακούν σε τέτοια εγκλήματα. Ουδείς λογικός πολίτης δεν θα πίστευε κάτι τέτοιο. Γιατί λοιπόν ο κ. Κουμουτσάκος προσπάθησε να διακινήσει fake news ότι η αντιπολίτευση καταψήφισε τον Ποινικό Κώδικα που έφερε η Νέα Δημοκρατία και ορίζει ποινή έως και ισόβιας κάθειρξης για τον θύτη του βιασμού, άπαξ και ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υπερψηφίσει;
Όταν βιάζεται κάποιος, πράγματι, δεν μας νοιάζει αν ο βιαστής ψήφιζε ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ, δε μας νοιάζει η ιδιότητά του. Μας νοιάζει αν είχε εξουσία στα χέρια του, ή αν ήταν μέρος ενός συστημικού δικτύου. Σε αυτό οφείλει να απαντήσει η Πολιτεία και να κλείσει οριστικά οποιαδήποτε υπόνοια ή “θεωρία συνωμοσίας”.
Οτιδήποτε άλλο, δε βοηθάει πουθενά και σίγουρα δεν καθησυχάζει τον μέσο πολίτη που περιμένει να δει πράξεις ουσίας από την κυβέρνηση που θα έπρεπε να τον υπηρετεί με κάθε τρόπο. Διότι όπως είπαμε και παραπάνω, η παραβατικότητα, τα πιο ηδεχθή εγκλήματα, οι πιο διαστροφικές πράξεις, βρίσκουν χώρο για να γιγαντωθούν όταν διαπλέκονται με τους εξουσιαστικούς παράγοντες ενός τόπου, ποντάροντας στην απαλλαγή ή τη σκιώδη δράση, και όταν εντάσσονται σε ένα σύστημα που παρακμάζει, σε μια κοινωνία που πεινάει, που βρίσκεται σε μια διαρκή απόγνωση και εντέλει, σε ένα διηνεκές μούδιασμα. Μέσα σε αυτό το μούδιασμα θα βρουν χώρο και τα ακροδεξιά τρολ για να φωνάξουν, να ξεπλύνουν, να ταχθούν στο άρμα εκείνο της συντήρησης που θυματοποιεί το θύμα. Γιατί μη γελιέστε. Εκείνοι που διατείνονται πως ένα θύμα βιασμού “μπορεί και να προκάλεσε”, είναι οι ίδιοι που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους έναντι της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, είναι οι ίδιοι που στη δολοφονία του Ζακ είδαν ένα ληστή και έναν πρεζάκια. Σε αυτούς πρέπει να απαντήσει η εκάστοτε Πολιτεία με πράξεις. Όχι με λόγια και υποσχέσεις.
Κατά τα λοιπά, ας σεβαστούμε έστω και τώρα το 12χρονο παιδί.
Ας απαιτήσουμε σεβασμό από τα περισσότερα media που ως σύγχρονοι κανίβαλοι σε παροξυσμό, έσπευσαν να κάνουν αυτό που πράττουν πάντα. Να ανοίξουν τη κλειδαρότρυπα και να στήσουν σίριαλ πάνω σε ένα θέμα που είναι παραπάνω από ευαίσθητο.
Ας απαιτήσουμε περισσότερη στήριξη για τις οικογένειες που ζουν στα όρια, και κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Ας ζητήσουμε περισσότερη εκπαίδευση για τα παιδιά, πάνω σε ζητήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν.
Ας νοιαστούμε λίγο περισσότερο για το τι συμβαίνει στη διπλανή μας πόρτα, όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται αυτό. Ας διερωτηθούμε πόσα άλλα παιδιά έχουν θυματοποιηθεί με τον ίδιο τρόπο. Παιδιά από περιθωριοποιημένες οικογένειες. Ασυνόδευτα προφυγόπουλα, “αόρατα” παιδιά. Να ζητήσουμε μέριμνα για όλα τα παιδιά, ανεξαιρέτως.
Και ναι, να επιμείνουμε στο να φωνάζουμε πως η Δικαιοσύνη, οφείλει να λειτουργεί ως Δικαιοσύνη χωρίς ιδεολογικές εξαιρέσεις και χωρίς υπεκφυγές.
ΑΠΟ ΤΟ NEWS 247