Του Ιωάννη Δαμίγου
Κατορθώσαμε ακόμα και την οργή, να την εξευτελίσουμε, να την μοιράζουμε σε μερίδες έκφρασης, με δόσεις στα social media και σε περίσσια κατακραυγή αυτεπάγγελτων διώξεων, ως προοδευτικής συμμετοχής άλλοθι. Φθάσαμε στο μελανό σημείο να καταγγέλλουμε και μόνο τα αυτονόητα, σαν παρακμιακοί δημοσιογράφοι τηλεόρασης, σπαταλώντας την ευκαιρία καταμερισμού αιτίων ευθύνης σε κουτσομπολιό στηλίτευσης και διαστρέβλωσης επιδερμικής στειρότητας.
Ευκαιριακή βαλβίδα εκτόνωσης οργής, που επιτήδεια περιορίζεται στην αποτρόπαιο πράξη, συνεχούς καθημερινής επανάληψης όμως, αγνοώντας και αποφεύγοντας την συλλογική ευθύνη για τους πραγματικούς λόγους παραγωγής φρίκης. Η κοινή γνώμη παραγγέλνει για φαγητό, σε ταβέρνα κοινωνικής κρίσης αξιών, ιδιοκτησίας ηθικών αυτουργών, μία οργή, μία σαλάτα και μία ποικιλία twitter, συμβάλλοντας στην διατήρηση των κερδών της. Παραδοσιακό στέκι!
Οργή στο διαδίκτυο, οργίλες αντιδράσεις για την απαιτούμενη εξιχνίαση ταυτότητας των διακοσίων δέκα τριών πελατών παιδοβιαστών, ως αυτή να ήταν η λύση του προβλήματος! Και βέβαια να τιμωρηθούν τα ανθρωπόμορφα κατακάθια παρακμής, βιαστές παιδικών σωμάτων και ψυχών, των χειρότερων εγκληματιών όλων. Η αντιμετώπιση ως ειδικότερου πλέον σοβαρού κοινωνικού προβλήματος, μεταξύ πολλών άλλων, αποφεύγεται συστηματικά και αντικαθίσταται με αόριστη και άσφαιρη οργή, στην μόνιμη και συμφέρουσα συνταγή της συνήθειας.
Η συνήθεια, που λειτουργεί ως γιγάντια κολυμπήθρα της κοινωνίας, που εξαγνίζεται εντός της, ξεπλένοντας αμαρτίες και συνειδήσεις, όχι διακοσίων δέκα τριών, αλλά χιλιάδων εγκληματιών της. Μόνο αν η οργή στραφεί θαρραλέα ενάντια στον εαυτό σου και στις επιλογές του θα προσφέρει πιθανές λύσεις. Όσο επιρρίπτεις τις ευθύνες στους άλλους με οργή, τόσο παρασύρεσαι στην ρουφήχτρα της συνήθειας. Η “διατροφή” με μια οργή, μια σαλάτα και μια ποικιλία twitter, βλάπτει σοβαρά την υγεία σου!