Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο Τσίπρας είναι κυρίως ο απόλυτος μύστης της διαδρομής από το περιθώριο του 3%, στον θρίαμβο του 36%.
Πρώτη εικόνα: 2015. Από μακριά είναι περισσότερο ευκρινής. Στην πολιτική ανατροπή εκείνου του μακρινού Ιανουαρίου, δεν επικράτησε ένα κόμμα, αλλά ένας πολιτικός αρχηγός.
Τις εκλογές κέρδισε ο Αλέξης Τσίπρας και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έγιναν «αριστεροί» το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος.
Στα μνημονιακά συμφραζόμενα της συγκυρίας, όλα κρίθηκαν από τη μαγική επιρροή της δημόσιας παρουσίας του, στους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους.
Σε όσους είχαν ακολουθήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά μετά τον Σημίτη προδόθηκαν από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και το εγκατέλειψαν.
Εικόνα δεύτερη: 2019. Το μεταπολιτευτικό σκηνικό ανέκτησε τη χαρακτηριστική ιδιότητα που έχασε το 2012: το δεύτερο κόμμα να διατηρεί ποσοστό που το καθιστά επαρκή αξιωματική αντιπολίτευση και εν δυνάμει εκ νέου κυβέρνηση.
Εικόνα τρίτη: 2023. Εντελώς απρόβλεπτα η κάλπη έβγαλε δύο «τερατώδη» αποτελέσματα.
Από τη μία, η -πράγματι – χειρότερη κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση και ο πιο αμφιλεγόμενος Πρωθυπουργός, θριάμβευσαν.
Από την άλλη, ο εν δυνάμει Πρωθυπουργός και το κόμμα του καταποντίστηκαν – και η συρρίκνωση συνεχίζεται.
Τώρα προσδεθείτε και μην καπνίζετε: θα ενώσουμε τις τρείς εικόνες- και θα προκύψει ένα δραματικό ερώτημα: Γιατί αντί να ολοκληρωθεί η επιστροφή στον διπολισμό- ως αναγκαία συνθήκη διακυβέρνησης με αντίβαρα- το πολιτικό σύστημα έγειρε από τη μία πλευρά;
Ή αλλιώς: Γιατί μετά τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, διασπάται και ο ΣΥΡΙΖΑ που το διαδέχθηκε κοινοβουλευτικά ως κεντρικός φορέας της Δημοκρατικής Παράταξης- αφήνοντας στον Νεομητσοτακισμό το πεδίο ελεύθερο;
Οι απαντήσεις κρύβονται σε νέο ερώτημα: Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν άντεξε ως κυβερνώσα δύναμη απέναντι στη Δεξιά;
Η εξήγηση κρύβεται σε δύο πηγές: σε ένα κομμα και έναν πολιτικό ηγέτη. Στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Αλέξη Τσίπρα.
Υπό κανονικές συνθήκες θα έδινε το κόμμα- που έχει την ευθύνη για την αποτυχία επιστροφής του στην κυβέρνηση.
Αλλά για να μην κρυβόμαστε: αυτό το κόμμα δεν υπάρχει πλεον. Και από τα διαμοιραζόμενα ιμάτιά του μόνο απαντήσεις δεν πρόκειται να δοθούν.
Μένει ο Τσίπρας, ως πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην Πρωθυπουργός και αναγνωρισμένος φυσικός ηγέτης της Προοδευτικής Παράταξης, όπως αναπτύσσεται στον άξονα Αριστερά -Κεντροαριστερά.
Κυρίως όμως απόλυτος μύστης της διαδρομής από το περιθώριο του 3%, στον θρίαμβο του 36% -αλλά και του 32%- και τελικά στη διπλή τραγωδία της ήττας και της διάσπασης.
Έγινε γνωστό ότι έχει στα σχέδιά του ένα βιβλίο για το εκρηκτικό 2015.
Θα προφέρει περισσότερες υπηρεσίες, αν γράψει για την ταραγμένη οκταετία, στο τέλος της οποίας το κόμμα του κατάπιε τον εαυτό του, το ίδιο και τις προσδοκίες για προοδευτική κυβέρνηση.
Τίτλοι υπάρχουν πολλοί. «Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου», « Η μεγάλη χίμαιρα», « Η χαμένη άνοιξη», «Πώς γίναμε χλεύη των ηττημένων»…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
