Toυ Γ. Λακόπουλου
Το δράμα που έκρυβε ο Ιούλιος του 2015, ήταν ο τυχοδιωκτισμός ενός συστήματος που έβαλε την επικράτηση του συστήματος Μητσοτάκη πάνω από τη χώρα. Τους λόγους τους βλέπουμε σήμερα.
Ως κατ’ έτος, ούτω και εφέτος. Πολλοί κατηγόρησαν τον Αλέξη Τσίπρα γιατί τον Ιούλιο του 2015 δεν αποδέχθηκε το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος – που ο ίδιος προκάλεσε.
Είναι σαν να κατηγορούν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, γιατί δεν έκανε Δημοψήφισμα για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ.
Οι ηγέτες κρίνονται από την ικανότητά τους να πάρουν οι ίδιοι στις πλάτες τους την Ιστορία.
Να διακρίνουν ανάμεσα στην έκφανση της συγκυρίας και τις επιλογές διαρκούς αποτελέσματος.
Πριν από έξι χρόνια ο Τσίπρας επιχείρησε να τιμήσει την εντολή που πήρε – τον Ιανουάριο.
Λίγοι Πρωθυπουργοί θυμούνται την επομένη των εκλογών με ποιο πρόγραμμα τις κέρδισαν.
Ότι κυνηγούσε το αδύνατον, το ήξεραν όσοι είχαν διαγνώσει τον χιμαιρικό λόγο ενός -έντιμου-αιθεροβάμονος.
Τον Ιούλιο κλήθηκε να δράσει υπό το βάρος του αδιεξόδου της, άνισης, διαπραγμάτευσης με το ευρωπαϊκό κέντρο.
Για να απεμπλακεί κινήθηκε ως πολιτικός με ένστικτο: ζήτησε τη βοήθεια του κοινού.
Ότι δεν την έλαβε υπόψη του τελικά, ιστορικά ήταν πράξη εθνικής ευθύνης.
Η χυδαιολογία περί «κωλοτούμπας» εξυπηρέτησε τις επιδιώξεις μιας ανεύθυνης αντιπολίτευσης, που είχε περάσει ήδη στην περιοχή της τυφλής επιδίωξης εξουσίας.
Αυτό που δεν εξετάσθηκε έκτοτε, είναι γιατί σχεδόν δύο στους τρεις Έλληνες πήραν τόσο καθαρή αντιευρωπαϊκή θέση.
Ήταν ο θυμός για τα Μνημόνια; Αυτό δικαιώνει τον Τσίπρα: έδωσε στον λαό την ευχέρεια να εκφράσει αυτόν τον θυμό, αλλά δεν κρύφτηκε πίσω από αυτόν.
Στάθμισε εκ νέου τα δεδομένα.
Τα Δημοψηφίσματα είναι συμβουλευτικά και δεν δεσμεύουν τον φορέα της εντολής διακυβέρνησης.
Όσοι σπεκουλάρισαν στο Δημοψήφισμα, σπεκουλάρισαν και στην επιλογή Τσίπρα να χρησιμοποιήσει το αποτέλεσμά του, απλώς για επωφελέστερη συμφωνία – μετά το άδοξο 17ωρο των Βρυξελλών.
Οι σπεκουλαδόροι εξέφρασαν το χειρότερο είδος πολιτικής, που συνδυάσθηκε με το χειρότερο είδος δημοσιογραφίας.
Ήταν παραλογισμός: όσοι κόβονταν τάχα για την παραμονή της χώρας στην κοινοτική Ευρώπη καταλόγισαν τον Τσίπρα ότι δεν την οδήγησε στην έξοδο – μεθυσμένος από την δημοψηφισματική νίκη του.
Ήταν φανερό πως ούτε σκέφθηκε την χώρα εκτός Ευρώπης, ούτε το επέτρεψε να συμβεί, υπό την οργισμένη λαϊκή παρότρυνση.
Ο ίδιος έβαλε σε Δημοψήφισμα τη συμφωνία της Ελλάδας με την Ευρώπη. Οι «φίλοι της Ευρώπης» έβαλαν την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη.
Δεν πρέπει να παραγνωριστεί η παρέμβαση του Προκόπη Παυλόπουλου. Ως αρχηγός του κράτους κινήθηκε στην ευρωπαϊκή σκηνή, για να αποτύχουν οι παράγοντες που ήθελαν την Αθήνα εκτός ευρώ.
Πολλοί ξεχνούν ότι αυτοί οι παράγοντες, στον Βενιζέλο -και στις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά- και όχι στον Τσίπρα, ποντάρισαν για την απομάκρυνση της Ελλάδας.
Το δράμα που έκρυβε ο Ιούλιος του 2015, ήταν ο τυχοδιωκτισμός ενός συστήματος που έβαλε την επικράτηση του συστήματος Μητσοτάκη πάνω από τη χώρα.
Τους λόγους τους βλέπουμε σήμερα.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
