Αλέξης Τσίπρας: Ριμέικ

Του Γ. Λακόπουλου

«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
………………………………………..
Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω
.» 

Κ. Καβάφης

Ας δούμε τα ερωτήματα που ακολουθούν σαν μάθημα στους μελλοντικούς φοιτητές των πολιτικών επιστημών με θέμα: τι δεν πρέπει να κάνει η αξιωματική αντιπολίτευση σε περιόδους κρίσης.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Τι πήγε λάθος; Τι δεν υπολογίσθηκε σωστά;  Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε ξαφνικά περικυκλωμένος από τα γεγονότα;

Στην κρίση του κορωνοϊού ο πολιτικός που το 2015 εξέπληξε την Ευρώπη  με την τόλμη του, επιβιβάσθηκε σε ένα όχημα που χάνει στροφές.

Ενώ εξ αρχής  ο Μητσοτάκης έφτιαχνε – με κρύο αίμα -προφίλ «ηγέτη», για  πρώτη εκλογική χρήση, ο Τσίπρας άρχισε να κινείται ως «δεύτερος» στην πολιτική σκηνή.

Πάντα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει την ευχέρεια των λόγων, απέναντι στη δυσχέρεια της πράξης που περιορίζει την κυβέρνηση. Αλλά ο Τσίπρας άφησε το γήπεδο στον αντίπαλό του.

Οι θεωρίες περί συναίνεσης  είναι για το μύλο. Η πολιτική είναι μια αδιάκοπη αναμέτρηση. Συναίνεση με έναν δεν υπάρχει.

Άλλωστε η κυβέρνηση δεν ζήτησε καμία συνδρομή από τον ΣΥΡΙΖΑ.  Ο Τσίπρας τηλεφώνησε στον Πρωθυπουργό.

Αντίθετα οι επιθέσεις από τον Πέτσα και ο αποκλεισμός της φιλο-ΣΥΡΙΖΑ εφημερίδας  Documento από την καμπάνια για το ιό, δείχνει ότι το Μέγαρο Μαξίμου μένει στη σκληρή γραμμή του.

Στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία ο ρόλος της αντιπολίτευσης δεν αναστέλλεται ποτέ.

Ακόμα και σε καιρό πολέμου αντιπολίτευση ελέγχει και αντιπολιτεύεται. Αλλάζει ενδεχομένως το ύφος της και κρίνεται από την ορθή επιλογή όσων προτάσσει.

 Αλλά ποτέ δεν παραδίδει τα κλειδιά στην κυβέρνηση.

Ισχύει το ίδιο στις φυσικές καταστροφές. Μάρτυρας ο Μητσοτάκης όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Είναι ο πιο βασικός νόμος της πολιτικής.

Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας ξέχασε αυτόν τον νόμο και άρχισε να συμπεριφέρεται σαν πολίτης και όχι σαν πολιτικός;

Γιατί καιροί που είναι δύσκολοι για πρωθυπουργούς έγιναν δύσκολοι για αρχηγούς αξιωματικής αντιπολίτευσης; 

 Ένας λόγος είναι η λάθος αρχική εκτίμηση για το είδος της επιδημίας από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς δεν είχαν σωστή ενημέρωση από την επιστήμη και διεθνείς παράγοντες.

Ή δεν εκτίμησαν σωστά: ο Ηλίας Μόσιαλος π.χ.  μιλούσε με τον Τσίπρα, όσο και με τον Μητσοτάκη.

Έτσι ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ αντί να βγει μπροστά και να ζητάει σκληρά μέτρα αποτροπής της διασποράς, πρώτος αυτός απλώς επικύρωνε ό,τι αποφάσιζε η κυβέρνηση- καθυστερημένα.

Ίσως κάποιοι  στην Κουμουνδούρου  τον έπεισαν ότι ο χρόνος δουλεύει γι’ αυτόν. Αρκεί να παίξει σωστά  το ρόλο του… ακίνδυνου για τη κυβέρνηση.

Έτσι ενώ οι εξελίξεις έφερναν διαρκώς τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε αμηχανία, ο Τσίπρας δεν ήταν εκεί για να τον ωθήσει στη σωστή κατεύθυνση.

Αντίθετα κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ έδειχναν στην ακριβώς αντίθετη πλευρά.

Έτσι εκχώρησαν στον Μητσοτάκη το γήπεδο – και το χρόνο-για  να  σκηνοθετεί την παρουσία του.

Ο Τσίπρας θα πρόσφερε  καλύτερες υπηρεσίες στη χώρα αν από το πρώτο κρούσμα κορωνοϊού κιόλας, πίεζε τον Πρωθυπουργό να πάρει μέτρα χωρίς να αφήνει κερκόπορτες.

Αν αξίωνε να κλείσουν αμέσως τα σχολεία, τα καταστήματα, τα σύνορα, οι εκκλησίες, οι χώροι συνάθροισης και να μείνουν οι άνθρωποι στα σπίτια τους.

Σήμερα θα ήταν καβάλα το άλογο. Όσο και αν φαίνονταν δυσάρεστος  στην αρχή η κυβέρνηση κατ’ ανάγκη θα τον ακολουθούσε.

 Έτσι δεν θα χάνονταν ο χρόνος από τον υπολογισμό του πολιτικού κόστους που τη διέκρινε πριν πάρει αποφάσεις- που κατ’ ανάγκην θα έπαιρνε.

Η κοινωνία θα αναγνώριζε το  ρόλο της αντιπολίτευσης. Και θα έψαχνε ο  Μητσοτάκης τον Τσίπρα και όχι το αντίθετο.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης  θα είχε ήδη πιστωθεί ότι βρέθηκε εγκαίρως στο στρατόπεδο αναχαίτισης του ιού – και όχι στο στρατόπεδο των μητροπολιτών να κάνει «κονσομασιόν» στον Ιερώνυμο που άφηνε τις Εκκλησίες εκκολαπτήρια του ιού.

Τα κυβερνητικά ΜΜΕ επαινούσαν τον Αλέξη Τσίπρα, ως πράξη απομυθοποίησης του ως ηγέτη. Κάνοντας το ακριβώς αντίθετο για τον Μητσοτάκη.

Ο κυβερνητικός επικοινωνιακός μηχανισμός, που προσπαθούσε εκμαυλίσει τον Τσίπρα με τον ψευδή στέφανο του συναινετικού, την ίδια στιγμή  αγιογραφούσε σε βαθμό προσωπολατρείας τον Μητσοτάκη.

Η κυβέρνηση, πίσω από τα μέτρα που έπαιρνε ως υπεύθυνη εκτελεστική εξουσία,  έτρεχε σχέδιο για να  επωφεληθεί όσο το δυνατόν περισσότερο για την επιδημία.

Εκμεταλλευόταν τον φόβο και την εύλογη συσπείρωση της κοινωνίας σ’ αυτόν που κυβερνάει στις δύσκολες ώρες και δεν ήταν διατεθειμένη να μοιραστεί  το όφελος με κανέναν.

Η αξιωματική αντιπολίτευση, πίσω από την προφανή αδυναμία να κατανοήσει το πρόβλημα, έκανε ό,τι μπορούσε για να ζημιωθεί. Αν περιμένει ότι η συμπολίτευση και τα ΜΜΕ της, θα της το αναγνωρίσουν πραγματικά είναι μακριά νυχτωμένη.

Αντίθετα καρφιτσώνουν την συναίνεση Τσίπρα σαν τρόπαιο στο πέτο του Μητσοτάκη. Ο Διαμαντόπουλος είπε ότι τον …ανάγκασε να συναινέσει.

Καθώς η κρίση δεν τέλειωσε και η πολιτική για την καλύτερη δυνατή διαχείριση επιδημίας -και  κυρίως όσων θα αφήσει πίσω της -είναι ανοιχτή, το ερώτημα για τον Αλέξη Τσίπρα είναι: μπορεί να επαναλάβει το 2015;

Με άλλα λόγια: μπορεί μετά από ένα κακό ξεκίνημα να βρεθεί μπροστά στα μάτια της κοινωνίας; Στον κινηματογράφο το λένε ριμέικ.