Του Γ. Λακόπουλου
Ο Αλέξης Χαρίτσης είναι ό,τι πιο αξιόλογο αναδείχθηκε στο δημόσιο βίο από τον ΣΥΡΙΖΑ επί των κυβερνήσεων Τσίπρα.
Οι μισοί -σχεδόν- επίτροποι από τον προηγουμένη Κομισιόν που συνεργάσθηκαν μαζί του, έχουν να λένε ότι υπήρξε υπόδειγμα απόδοσης, ήθους και συγκρότησης.
Επιπλέον είναι φωτεινό πρόσωπο. Γράφει στο γυαλί, αποπνέει οικειότητα και γίνεται συμπαθής με την επαρκή ηπιότητα του ύφους του.
Άρα δημιουργεί «σχέση» εμπιστοσύνης, ώστε να ακούγεται αυτό που λέει.
Υπήρξε μια από τις- όχι πολλές -εύστοχες τοποθετήσεις που έκανε στο κόμμα του ο Αλέξης Τσίπρας μετά την ήττα του περασμένου Ιουλίου: πορτ παρόλ του ιδίου.
Είναι επαρκής στο ρόλο. Απόδειξη ο σεβασμός που του δείχνουν τα μίντια και οι άνθρωποί τους. Ανεξάρτητα από πολιτική γραμμή τους και τον χώρο ή τον χρόνο που διαθέτουν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Στην κρίση που έφερε ο κορονοϊός ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δυο ισχυρά όπλα για να αναχαιτίσει την επιθετική επικοινωνία του «συστήματος Μητσοτάκη» για αγιογράφηση Πρωθυπουργού: τον Τσίπρα και τον Χαρίτση.
Για τον εθελούσιο αφοπλισμό Τσίπρα ως τώρα, ας όψονται όσοι εισηγήθηκαν τη «συναίνεση» που άφησε τον αντίπαλό του να αλωνίζει στο γήπεδο.
Ταυτόχρονα το σύστημα της Κουμουνδούρου αποδυνάμωσε την παρουσία του Χαρίτση- ως πλέι μέικερ της επικοινωνίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Πώς; Βγήκαν στο γήπεδο με διάθεση να πρωταγωνιστήσουν άλλα πρόσωπα -λόγω αρμοδιότητας υποτίθεται. Και προκάλεσαν αντανακλαστικές αντιδράσεις, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.
Κυρίως προκάλεσαν διάσπαση της προσοχής και του μηνύματος- αν έχει μήνυμα αυτή την εποχή ο ΣΥΡΙΖΑ.
Όλοι έχουν το ρόλο τους στο δημόσιο χώρο εκ μέρους ενός κόμματος. Αλλά στα σοβαρά κόμματα εκτός από τον αρχηγό που γράφει την παρτιτούρα χρειάζεται και διευθυντής ορχήστρας να την παίξει.
Είναι ρόλος αποκλειστικά για τον πορτ παρόλ του. Αλλιώς το κόμμα ακούγεται κακόφωνα.
Εν όψει των εξελίξεων ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται περισσότερο Χαρίτση. Ούτε κακόφωνους κομματικούς, ούτε Παρατηρητήρια ΜΜΕ.
Η μονομέρεια των καναλιών απέναντί του -που έφτασε ως αθλιότητα, ακόμη και της ΕΡΤ- να μη μεταδώσουν την τελευταία συνέντευξη Τσίπρα με τις προτάσεις του- δεν αναχαιτίζεται με μια κομματική ομάδα που θα καταγράφει αν τα δελτία ειδήσεων τηρούν τη δεοντολογία.
Όταν τον βλέπεις τον λύκο, δεν ψάχνεις για τα ίχνη του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αξιώνει από τα κανάλια και τους ραδιοσταθμούς- όχι φυσικά από τα άλλα ΜΜΕ- να τηρούν «αναλογικότητα» στα δελτία ειδήσεων και τις πολιτικές εκπομπές τους. Το προβλέπει ο νόμος.
Αλλά δεν μπορεί να τους υποδείξει πολιτική γραμμή. Και ευτυχώς που δεν μπορεί.
Το πρόβλημα επικοινωνίας του δεν είναι αν καταγράφουν «αναλογικά» οι τηλεοράσεις τις δράσεις του. Ούτε αν καταγράφει ως κόμμα τι καταγράφουν.
Είναι αν έχει πολιτική, θέσεις, σχέδιο και πρόσωπα να τα αναδείξουν. Το 2015 δεν κέρδισε επειδή είχε μαζί του τα κανάλια. Κέρδισε γιατί τα είχε απέναντι. Αρκούσε ο Τσίπρας.
Με άλλα λόγια η ενημέρωση για το κόμμα που θέλει να επιστρέψει στην κυβέρνηση, είναι νόμισμα με δυο όψεις. Στη μια πρέπει να έχει δράσεις , πρωτοβουλίες και πολιτικές.
Στην άλλη τον Τσίπρα και συμπαθείς φιγούρες, σαν τον Χαρίτση, δίπλα του.
.
