Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Μέρα με τη μέρα ο άνθρωπος στον οποίο 75.000 ψηφοφόροι στις αρχαιρεσίες του ΣΥΡΙΖΑ- εμφανώς μιας χρήσης οι περισσότεροι- έδωσαν τη σφραγίδα του κόμματός τους, ξεφεύγει. Από την Αμερική -όπου δεν έκρυψε ότι είναι ο φυσικός χώρος του- αφού διατυμπάνισε ότι κατ’ ουσίαν είναι… προϊόν θαύματος που φανερώθηκε στη κολυμβήθρα της βάπτισής του, αποκήρυξε πλήρως τα ιδεολογικά και πολιτικά στοιχεία που συγκροτούσαν το κόμμα που παρέλαβε.
Ήδη ό,τι λέει και ό,τι κάνει δεν έχει σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ-με το καταστατικό, τις πολιτικές αρχές και την ιδεολογία του. Στηρίζει τυφλά τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αποθεώνει το πιο πολεμοχαρές «θινκ τανκ» -από το οποίο υπερηφανεύεται ότι πέρασε και τον εμπνέει για τη διακυβέρνηση της χώρας, νταραβερίζεται με ανθρώπους του Μητσοτάκη και συντονίζεται μαζί του σε κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής, σε αντίθεση με πάγιες πολυδιάστατες επιλογής του Τσιπα, που απέδιδαν.
Σ’ αυτά πρέπει να προστεθούν τα αιωρούμενα ερωτήματα του παρελθόντος του στα οποία υπάρχουν μόνο οι απαντήσεις που έδωσε ίδιος. Χωρίς μαρτυρίες και ντοκουμέντα. Έτσι κανείς δεν γνωρίζει με ακρίβεια, γιατί έφυγε η οικογένεια του από τη Ελλαδα, πώς κέρδισε ένα μαθηματικό διαγωνισμό όπως ισχυρίζεται, τι έκανε στην Αμερική, πώς πλούτισε, τι ρόλο είχε σε χρηματοπιστωτικά κόλπα, πού ακριβώς βρίσκονται τα λεφτά που ισχυρίζεται ότι διαθέτει, ποια είναι η σχέση του με τις οικογένειες Νιάρχου, Δρακόπουλου, Νομικού και άλλες λεπτομέρειες. Για τις οποίες εφτά μήνες μετά την ανάδειξή του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν δίνει στοιχεία, ούτε σε ό,τι αφορά το «πόθεν έσχες» του.
Εκ παραλλήλου, σ’ αυτό το διάστημα, εκτός από την δημόσια συμπεριφορά «σταρ» του συρμού και τις επικοινωνιακές ταρζανιές του, απονεύρωσε ιδεολογικά τον ΣΥΡΙΖΑ, τον κατέστησε προσωπικό όχημα του, κατάργησε κάθε εσωκομματική διαδικασία αποφάσεων, αλλά και κάθε πολιτική αρχή που τον χαρακτήριζε ως τώρα. Πρωτίστως αποκήρυξε στην πράξη την περίοδο Τσίπρα, στον οποίο χρεώνει τα δεινά που τον έφεραν στο 18%.
Χωρίς αιδώ, αφού δηλώνει πότε πως “πάει για πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές, πότε ότι ¨”έχει στόχο το 17%” και πότε ότι του “αρκεί να μείνει μόνο δέκα μονάδες πίσω από την ΝΔ”, δηλώνει ότι δεν πρόκειται να αναλάβει την ευθύνη της ήττας και «είναι έτοιμος να γίνει πρωθυπουργός». Αν πράγματι συνέβαινε, οι κάτοικοι της χώρας θα έπρεπε να μεταναστεύσουν.
Ο ρόλος του Αλέξη Τσίπρα
Σ’ αυτό το σκηνικό, από την εμφάνιση Κασσελάκη τον περασμένο Μάιο μέχρι τις φετινές συναντήσεις του με τον «φωτισμένο» Ελπιδοφόρο Αμερικής και την ηγεσία του CSIS- τίθενται διαρκώς θέμετα για το ρόλο του Αλέξη Τσίπρα. Υπάρχουν κενά στις αφηγήσεις πώς του προέκυψε, γιατί ως απερχόμενος πρόεδρος επέτρεψε να διεκδικήσει την ηγεσία χωρίς να είναι κομματικό μέλος, αν και πόσο τον συνέδραμε να επικρατήσει, γιατί δεν τον αποδοκίμασε απο τις πρώτες παρεκτροπές και δεν διαψεύδει τους ισχυρισμούς Κασσελάκή για την “όλο και καλύτερη” σχέση τους. Υπάρχει μόνο η αντίδρασή του στην καρικατούρα του «συνέδριου» από το οποίο βγήκε ηττημένος -ο Τσίπρας. Αλλά συνεχίζει να τον ανέχεται, ενώ εμφανώς εκτρέπει το κόμμα του-του Τσίπρα- από τις ιδρυτικές ράγες του.
Αν αφήσουμε πίσω τα αλλεπάλληλα λάθη του πρώην Πρωθυπουργού, από τα οποία επωφελήθηκαν πρώτα ο Μητσοτάκης και μετά ο Κασσελάκης, – με τελευταίο όσα είπε με την εμφάνισή του στο συνέδριο της «Καθημερινής» για το σκάνδαλο Νοβάρτις, -υπάρχει μπροστά ένα κρίσιμο σημείο: οι Ευρωεκλογές. Και φέρνει ένα κρίσιμο ερώτημα: τι θα κάνει ο Αλέξης Τσίπρας;
Πρόσφατα επικαλέστηκε την ιδιότητα του ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός από αυτό όμως είναι και πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμματος της Αριστεράς, πρώην εκλεγμένος Πρωθυπουργός και πρώην ηγέτης στον οποίο επένδυσε η πλειοψηφία της Δημοκρατικής Παράταξης, που δεν έχει καμία απολύτως συνάφεια -πολιτική, ιδεολογική, ιστορική ή αισθητική- με το φαινόμενο Κασσελάκη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη είναι τοξικός
Λέγεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας προτίθεται να στηρίξει – έστω με δισταγμούς- τον Κασσελάκη στις Ευρωεκλογές. Αρχής γενομένης από την παρουσία του στην παρουσίαση των υποψηφίων ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ . Τον εκπροσωπεί αυτό το ψηφοδέλτιο, ωστε να το επικυρώνει με την παρουσια του; Εν συνεχειαι συστήνοντας με προσωπική δήλωση την υπερψήφισή του στις 9 Ιουνίου, ίσως και με συμμετοχή σε κάποια προεκλογική συγκέντρωση. Αν αυτά πράγματα βρίσκονται στο σχεδιασμό του, τότε , κατά τους πολιτικούς παρατηρητές, υπογράφει το πολιτικό τέλος του και κάποιος πρέπει να τον σταματήσει: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να βάλει πλάτη στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, που δεν έχει σχέση με το κόμμα που άφησε. Τον λιβανίζουν υποκριτικά, αλλά δεν τηρούν καμία απο τις παρακαταθήκες του. Και με την ανάρτησή του στο ψευτοσυνέδριο, έδειξε να το συνειδητοποιεί. Γιατί να αλλάξει στάση;
Αν στηρίξει ενεργά τον Κασσελάκη, που διαρκώς απαξιώνει τον ίδιο και το κόμμα που του παρέδωσε, κανείς δεν θα πειστεί ότι είναι αμέτοχος όσων συμβαίνουν σήμερα στην Κουμουνδούρου. Και βέβαια κανείς δεν θα δεχθεί ως δικαιολογία ότι “δεν στηρίζει τον διάδοχό του, αλλά το κόμμα -από το οποίο δεν θέλει να αποκοπεί”. Ποια ακριβώς είναι η σχέση του με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, φάνηκε με την μαζική αποδοκιμασία του, με μεθόδευση Κασσελάκη- Παππά, όταν ζήτησε να επαναληφθούν οι εκλογές για ηγεσία.
Κακά τα ψέματα. Ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να αποφύγει τους δισταγμούς που είχε πριν τις εκλογές του 2023 και να μην νομιμοποιήσει την εξέλιξη που πήραν τα πράγματα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλιώς ο Κασσελάκης χρεώνεται στον ίδιο και τον επιβαρύνει όλο και περισσότερο και ο Τσίπρας βρίσκεται στην οδό της πολιτικής αυτοκτονίας.
Λόγοι πολιτικής σοβαρότητας και προσωπικής ιστορίας του επιβάλουν να μείνει μακριά από τα εκλογικά πυροτεχνήματα του Κασσελάκη, από τον ίδιο και από τη συμπεριφορά του την επόμενη των εκλογών.
Πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη είναι τοξικός; Αν ως πρώην φυσικός επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης, δεν δείξει καθαρά ότι δεν τον στηρίζει, θα χάσει – την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη όσων τον ακολούθησαν στο παρελθόν, έφυγαν γιατί δεν πήρε το μήνυμά τους το 2019 , αλλά πιστεύουν ότι μπορεί να διαδραματίσει ρόλο στις μελλοντικές εξελίξεις…
Τι μπορεί να περιμένει χωρίς αυτούς που τον ανέδειξαν σε τρεις διαδοχικές εκλογές, ιδίως αν μετεκλογικά ο Κασσελάκης ,τον εξοστρακίσει όπως σχεδιάζει; Γιατί ένας πολιτικός ηγέτης με τα προσόντα του Τσίπρα να βαδίσει στον αντίθετο δρόμο από αυτόν που η ορίζει η διαδρομή του στο δημόσιο βίο; Δεν αντιλαμβάνεται ότι τα μεγέθη “Τσίπρας” και “Κασσελάκης” είναι συγκρουόμενα . Γιατί επιτρέπει να τον χρησιμοποιεί;
Γιατί να στηρίξει τις εκλογές κάποιον σαν τον Κασσελάκη, που αν ενισχυθεί στις Ευρωεκλογές ,θα γυρίσει την πλάτη στον ίδιο και θα κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ ΙΧ κόμμα εξυπηρέτησης των ίδιων συμφερόντων με τη Δεξιά- μακρυά απο κάθε αριστερή και προοδευτική ιδέα; “Αλέξη, μην το κάνεις”, λένε όσοι δεν βρίσκουν κανέναν καλύτερο απο τον Τσίπρα, για την ανάκαμψη της Δημοκρατικής Παράταξης. Δεν τους άκουσε το 2019-23, δεν θα τους ακούσει ούτε αυτή τη φορά;
