Του Γ. Λακόπουλου
Χωρίς αμφιβολία ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να αισθάνεται ευτυχής με την τροπή που πήραν τα πράγματα στην κεντρική πολιτική σκηνή με πρωταγωνιστή ένα συνεργάτη του. Ακριβώς την ώρα που είχε στριμώξει στο καναβάτσο τον Πρωθυπουργό και ήταν έτοιμος να τον «γδάρει» στη Βουλή για τη λίστα Πέτσα.
Αλλά στην πολιτική τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Η ενδεχομένη ζημιά του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την προ τετραετίας υποκλαπείσα συνομιλία Παππα- Μιωνή είναι παράπλευρη απώλεια.
Ο πραγματικός στόχος αυτής την φασαρίας είναι ο Αντώνης Σαμαράς.
Οι αντιστάσεις του απέναντι στο σύστημα Μητσοτάκη προκάλεσαν την επικαιρότητα στην οποία φαίνεται ο Πρωθυπουργός να πυροβολεί τον Τσίπρα. Οι μυημένοι αντιλαμβάνονται ότι ο στόχος του είναι ο Μεσσήνιος πολιτικός -που ετοιμάζεται για το ριμέικ του 1993.
Για όσους μελετούν ψύχραιμα τις εξελίξεις ο Τσίπρας δεν έχει να χάσει και πολλά από τον θόρυβο που σήκωσε ο Μιωνής. Αυτός που κινδυνεύει με νοκ άουτ είναι ο Σαμαράς.
Πίσω από αυτά που υποτίθεται ότι θίγουν τον Τσίπρα λόγω της απρονοησίας ενός υπουργού του, υπάρχουν όσα κατεδαφίζουν τον Σαμαρά, καθώς θυμίζουν στην κοινή γνώμη «οικεία κακά».
Προφανώς αυτό θέλουν όσοι υποκίνησαν τον θόρυβο.
Η διπλή μπλόφα
Κανονικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έπρεπε να μην έχει στη ζωή του, ούτε καλημέρα με τον Αντώνη Σαμαρά. Όχι μόνο γιατί κατέστρεψε τον πατέρα του, πριν καν μπει αυτός στην πολιτική. Αλλά και γι’ αυτά που έλεγε ο πατέρας του για την ανατροπή του.
Παρόλα αυτά όταν ο Σαμαράς έβαλε μπροστά να καταστρέψει και την αδελφή του αυτός υπήρξε θεατής. Δεν ξέρουμε τι ψήφισε το 2009 στις εσωκομματικές αρχαιρεσίες. Αλλά το 2010 δεν ακολούθησε τη Ντόρα όταν τη διέγραψε ο Σαμαράς.
Μοιραία ούτε η Ντόρα τον ψήφισε το 2015-16 και προτίμησε τον καραμανλικό Μεϊμαράκη. Είχε τα δίκια της: της στέρησε το δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία, για τον ρόλο που προετοίμαζε επί είκοσι χρόνια.
Ο Σαμαράς την στραπατσάρισε και ο Κυριάκος παζάρευε μαζί του υπουργεία. Αρνήθηκε να πάει υφυπουργός Περιβάλλοντος και πήρε το υπουργείο Εσωτερικών και ας μην έχει σχέση με το αντικείμενο. Υπήρξε φανατικός του δευτέρου Μνημονίου και ας μην είχε ψηφίσει το πρώτο. Εκεί έδεσε και με τον Άδωνι.
Ο γερο-Μητσοτάκης κατάπιε την πίκρα του και έδωσε δημόσια το χέρι του -σ’ αυτόν που τον τέλειωσε ως πολιτικό, χάριν των διαπλεκόμενων συμφερόντων όπως έλεγε.
Όταν ο Κυριάκος ζήτησε αδελφο-μοιρασιά για να διεκδικήσει αυτός την ηγεσία της ΝΔ -η Ντόρα τον υποτίμησε. Δεν ήταν έτοιμη για τη μεταφορά του «Μίλιμπαντ, εναντίον Μίλιμπαντ» στην Ελλάδα.
Ο πατέρας Μητσοτάκης κινητοποιήθηκε καταπίνοντάς ακόμη και τον Γεωργιάδη. Όταν είδε το γιο του να τον ξεπερνάει σε παρασκήνιο με τον Άδωνι είπε για τον παλιό βουλευτή του Καρατζαφέρη : «Αυτός είναι … -παραλείπεται μία βαριά λέξη-αλλά δεν θα χάσουμε και την εκλογή».
Έτσι ο δεύτερος Μητσοτάκης έγινε αρχηγός του κόμματος με τη βοήθεια του ανθρώπου που ανέτρεψε τον πατέρα και κατέστρεψε την αδελφή του.
Ο Σαμαράς είχε το σχέδιο του: τον ήθελε για παρένθεση. Τον πατρονάριζε και έλεγε ότι «δικαιώνει την πολιτική του». Οι θέσεις Μητσοτάκη στο μεταναστευτικό, στο Μακεδονικό και αλλού το επαλήθευαν.
Αλλά ήταν μπλόφα πάνω στη μπλόφα. Ο νεότερος Μητσοτάκης είχε το δικό του σχέδιο. Όταν έγινε Πρωθυπουργός έκλεισε στη Ντόρα την πόρτα προς τη κυβέρνηση-, όπως είχε αναγγείλει -και ταυτόχρονα έκλεισε στον Σαμαρά το δρόμο προς το Μπερλεμόντ και το Προεδρικό Μέγαρο.
Ότι έβαλε στην κυβέρνηση τα καλύτερα Σαμαρόπουλα, δεν ήταν παραχώρηση, αλλά ξεδόντιασμα.
Άρα πόλεμος. Ο Σαμαράς έβαλε μπροστά να τον καθαρίσει, αλά 1993, αρχίζοντας από την κατάθεση «πλατφόρμας» στο συνέδριο. Η εκκρεμότητα με την Νοβάρτις τον υποχρέωσε να ανακόψει καθώς ήθελε συμμάχους.
Αλλά την πάτησε: ο Μητσοτάκης στη Βουλή μόνο για τον Πικραμένο πήρε όρκο. Το αλεπουδάκι αποδείχθηκε πιο πονηρό από την αλεπού.
Το μαχαίρι και το πεπόνι
Οι σχέσεις Μητσοτάκη- Σαμαρά βρίσκονται πλέον σε κενό αέρος: ο ένας από τους δυο πρέπει να καταστρέψει τον άλλο για να επιβιώσει.
Ο Μητσοτάκης έχει το μαχαίρι και το πεπόνι και δεν θα του χαριστεί. Στο σχέδιο περιλαμβάνει η διαγραφή του από την ΝΔ. Ίσως αφιερωμένη εξαιρετικά στον Κώστα Μητσοτάκη.
Από την άλλη ο Σαμαράς ακόμη και αν δεν έχει στην ΚΟ τα κουκιά για να επαναλάβει το έπος του 1993, έχει δυο χαρτιά που ξέρει πώς θα παίξει:
Ένα είναι το τμήμα του κομματικού μηχανισμού που ασπάζεται τις ακραίες θεωρίες του. Σ’ αυτό είναι παλιότερος στο κουρμπέτι από τον Κυριάκο.
Το δεύτερο είναι η απλή αναλογική. Οι δικοί του υπολογίζουν πως όταν ενωθούν αυτά τα δυο χαρτιά-με καταλύτη τις άκρες Σαμαρά στην αστική τάξη της Αθήνας- η ΝΔ θα ανατιναχθεί.
Αυτό ακριβώς προσπαθεί να αποφύγει ο Κυριάκος με την επίθεση στον Τσίπρα σε ένα γήπεδο που έχει πρόβλημα ο Σαμαράς.
Αφού δεν έπεσε στη μάχη τύπου «Κάιν και Αβελ», όπως περίμεναν πολλοί, θα υπερασπιστεί τον εαυτό του απέναντι στον οικογενειακό εξολοθρευτή με τα δικά του μέσα: την ίντριγκα και τα χτυπήματα -εκεί που ξέρει ότι ο Σαμαράς πονάει.
.
