Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Πλησιάζει η ώρα για την 4η παράγραφο του ακροτελεύτιου άρθρου του Συντάγματος.
Στην πολιτική ποτέ δεν μπορείς να πεις «τα είδα όλα». Πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν μπορούσες καν να φανταστείς.
Συμβαίνει στην Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη, που απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τις θεμελιώδες αρχές της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας και τους κανόνες του «ευρωπαϊκού κεκτημένου».
Η εξουσία συγκεντρώνεται γύρω από ένα πρόσωπο, που δεν την ασκεί ως συνταγματικός πρωθυπουργός, αλλά ως επικεφαλής οικογενειακής επιχείρησης.
«Μαξίμου ΑΕ», έλεγε η μακαρίτισσα Φώφη Γεννηματά.
Ψεύδεται όπως αναπνέει, υποτάσσει το πολιτικό σύστημα στις διαθέσεις – και τα συμφέροντα – των ισχυρών του χρήματος και των ΜΜΕ και συντηρεί τη διαφθορά, με την αδιαφάνεια και τον κομματισμό.
Ως πολιτικός υπάρχει στο δημόσιο χώρο με – αμερικανικές – συνταγές του πολιτικού μάρκετινγκ που απευθύνονται στα κατώτερα αισθήματα της κοινωνίας: φαιά προπαγάνδα, χτυπήματα κάτω από τη μέση και τη μέθοδο που στην ψυχολογία ονομάζουν «προβολή».
Ήτοι μεταφέρει στους αντίπαλους του τα δικά του αρνητικά χαρακτηριστικά: π.χ. αποδίδει στον Τσίπρα ιδιότητες όπως «διαπλεκόμενος», «συντηρητικός», «συνοδοιπόρος της ακροδεξιάς», «λαϊκιστής» και ό,τι άλλο συνθέτει τη δική του πολιτική ταυτότητα.
Στην κυβερνητική πράξη παρακάμπτει τους θεσμούς, χειραγωγεί τη Δικαιοσύνη και παραβιάζει στοιχειώδεις κανόνες της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Με τον βαλκάνιο Καισαρισμό του δρομολογεί τον εαυτό του για τον ρόλο του «κυβερνήτη». Ένα σκαλοπάτι πριν από το «ελέω Θεού …βασιλιάς».
Το σκάνδαλο των υποκλοπών έγινε αφορμή να αποκαλυφθεί ότι, κάτω από την αίσθηση μεγαλείου και το πάθος επικράτησης του σημερινού πρωθυπουργού, κρύβεται ένα από τα πιο τρομακτικά ανθρώπινα αισθήματα: ο φόβος.
Γίνεται όλο και πιο φανερός, όσο οι γραμμές άμυνας και προφύλαξής του παραβιάζονται, εντός και εκτός της χώρας.
Θεωρίες όπως ήταν «λάθος», «δεν ήξερα», «δεν πρέπει να ξέρω», «υπάρχει απόρρητο», «όχι εγώ, η Γιαδικιάρογλου» καταπίπτουν και τον εκθέτουν όλο και περισσότερο.
Η βίαιη κατάργηση της Εξεταστικής Επιτροπής με τον αποκλεισμό μαρτύρων, τη φίμωση εμπλεκομένων και το πρόωρο λουκέτο δεν απέδωσε.
Αντίθετα, ενίσχυσε την ανάγκη αποκάλυψης της αλήθειας, για την οποία σπεύδει πλέον το πιο αντιπροσωπευτικό ευρωπαϊκό σώμα: το Ευρωκοινοβούλιο.
Το σκάνδαλο έχει διεθνοποιηθεί από καιρό, αλλά πλέον γίνεται υπόθεση των θεσμών της κοινοτικής Ευρώπης, στους οποίους συγκαταλέγεται και η Δικαιοσύνη.
Ο κλοιός σφίγγει γύρω του και κάθε απόπειρα να αποδράσει, τον καθιστά ακόμη περισσότερο όμηρο των εξελίξεων.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο φόβος είναι κακός σύμβουλος και γίνεται χειρότερος όταν συνδυάζεται με την κακή ποιότητα κακών συμβούλων.
Η ιδέα να κλειδώσει την Ολομέλεια της Βουλής, όταν συζητηθεί το πόρισμα της κακοποιημένης Εξεταστικής και να πετάξει το κλειδί, αποτελεί οιονεί κατάλυση του ελληνικού κοινοβουλευτισμού.
Πλησιάζει η ώρα για την 4η παράγραφο του ακροτελεύτιου άρθρου του Συντάγματος.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
