Του Γ. Λακόπουλου
« Ψεύδεται, όπως αναπνέει».
Το λέει ο Α. Λοβέρδος για τον Τσίπρα. Προσοχή: όχι ο Τσίπρας για τον Λοβέρδο.
Πριν από τις εκλογές ο Ανδρέας Λοβέρδος έλεγε ότι στόχος του είναι η τελική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ. Την οποία αναλάμβανε προσωπικά ο ίδιος. Τώρα άλλαξε στοχο: θελει την τελική συντριβή της εισαγγελέως Ελένης Τουλουπάκη.
Τη μήνυσε επειδή ζήτησε από τη Βουλή να της επιτρέψει να τον στείλει στο σκαμνί για παθητική δωροδοκία. Νέα υπερασπιστική μέθοδος από ένα νομικό που ξέρει ότι αυτά είναι κολοκυθοκορφάδες.
Ο Λοβέρδος βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Είναι ο μόνος από τους δέκα πολιτικούς που ερευνήθηκαν για το σκάνδαλο Νοβάρτις που πιθανόν θα βρεθεί στο εδώλιο. Και γι’ αυτό πρέπει να είναι κανείς επιεικής μαζί του. Να του αναγνωρίσει ως εύλογο οτιδήποτε κάνει για να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Αν θα γίνει η δίκη του, θα δούμε αν μπορεί να το κάνει.
Ως πολίτης είναι αθώος μέχρι να καταδικαστεί με τελεσίδικη απόφαση και μακάρι αυτό να μην του συμβεί. Μπορεί να λέει ό,τι θέλει και να φαντάζεται σκευωρούς και δαίμονες που τον έχουν κάνει «το πιο στοχοποιημένο πρόσωπο της Μεταπολίτευσης», όπως λέει.
Η ουσία είναι ότι κατηγορείται από την αρμόδια αρχή της Πολιτείας για το κακούργημα της δωροληψίας πολιτικού προσώπου κατ’ εξακολούθηση.
Συγκεκριμένα κατά το κατηγορητήριο “τα έτη 2011 και 2012, ως υπουργός Υγείας, ζήτησε από τον Κωνσταντίνο Φρουζή -ο οποίος ενεργούσε ως αντιπρόεδρος του Δ.Σ. της εταιρείας Novartis HELLAS- συνολικό ποσό τουλάχιστον 200.000 ευρώ, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της εταιρείας». Για την ακρίβεια «την ευνοϊκή για τη Novartis τιμολόγηση πέντε φαρμάκων της».
Γι’ αυτό κατηγορείται, όχι για την πολιτική δράση του. Συνεπώς είναι εκτός θέματος και δεν συνιστά πειστική υπεράσπιση το να μηνύει τους εισαγγελείς και να λέει:
“Προκύπτει η επίταση του δόλου με την οποία λειτούργησαν οι εγκαλούμενοι εφαρμόζοντας την εντολή του προσώπου με το ψευδώνυμο Ρασπούτιν – του κατονομασθέντος Δημήτρη Παπαγγελόπουλου – να εμπλέξει πολιτικούς αντιπάλους της κυβέρνησης στη σκευωρία Novartis, να καταστρέψει τους ίδιους και τα κόμματα τους και όταν μετά από χρόνια απαλλαγούν, να έχουν προλάβει να ωφεληθούν οι τότε κυβερνώντες».
Αυτά είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
Ως τωρα έλεγε ό,τι έλεγε. Άρρητα ρήματα. Πλέον πρέπει κάποιος να τον συμβουλεύσει κα μην προκαλεί την νοημοσύνη των πολιτών με μεγαλοστομίες πανικού.
Σε καμία ευνοούμενη χωρα δεν θα μπορούσε να λέει τον Πρωθυπουργό και τους εισαγγελικούς λειτουργούς «συμμορία». Θα τον είχαν μπαγλαρώσει.
Η μήνυση είναι δικαίωμά του. Αλλά δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να εξασφαλίσει την συμπάθεια της κοινής γνώμης. Το αντίθετο την εξαγριώνει. Αλίμονο αν όποιος ελέγχεται από την Πολιτεία μηνύει τα όργανά της με βάση τις φαντασιώσεις του. Ως υπερασπιστική τακτική είναι ατυχής.
Το όνομά του αναφέρθηκε σε μαρτυρίες για δωροδοκία στο πλαίσιο ενός σκανδάλου που έτσι κι αλλιώς είναι υπαρκτό και ερευνάται για να βρεθούν τα φυσικά πρόσωπα που εμπλέκονται με συγκεκριμένο τρόπο, παραβιάζοντας συγκεκριμένους νόμους. Απολύτως νόμιμα η Εισαγγελία Διαφθοράς ερεύνησε τις μαρτυρίες και κατέληξε όπου κατέληξε, όπως ξέρουμε.
Ο φάκελος Λοβέρδου δεν αρχειοθετήθηκε, όπως των άλλων. Ζητείται η άδεια της Βουλής για να συνεχιστεί η δικαστική διαδικασία μια αίθουσα όπου με πλήρεις εγγυήσεις δίκαιης δίκης η κατηγορούσα αρχή θα καταθέσει τα στοιχεία της και ο κατηγορούμενος θα απολογηθεί. Έτσι γίνεται σε κάθε κράτους δίκαιου.
Στην αρχή η υπερβάλλουσα αντίδραση Λοβέρδου θα μπορούσε να θεωρηθεί δικαιολογημένη. Μετά από τόσο καιρό όμως είναι επιβαρυντική για τον ίδιο. Όχι μόνο για όσα λέει στα κανάλια – μεταξύ των οποίων και αθλιότητες. Αλλά για την πρακτική της επίθεσης στη Δικαιοσύνη που κορυφώνει. Ζητάει δηλαδή να καταδικαστεί η Τουλουπάκη και άρα να αθωωθεί ο ίδιος χωρίς να δώσει εξηγήσεις.
Μα, εφ’ όσον είναι αθώος, δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι διέπραξε κάτι αξιόποινο, αφού δεν το διέπραξε. Πού κολλάει η επιδιωκόμενη τιμωρία της εισαγγελέως;
Όσο για την ταλαιπωρία του από το θόρυβο που ξεσηκώθηκε, πέραν ότι είναι μέρος του επαγγέλματος, ας μέμφεται τον εαυτό του. Είναι ένας από αυτούς που ψήφισαν τον επαίσχυντο νόμο να μην συνεχίζει η Δικαιοσύνη την έρευνα για έναν πολιτικο, αλλά να στέλνει το φάκελο στη Βουλή «αμελλητί».
Πώς θα μπορούσε να αποφύγει τη δημοσιότητα από τη στιγμή που ασχολήθηκε το Κοινοβούλιο; Ο Λοβέρδος ανήκει σ’ αυτούς που έβαλαν σε ανύποπτη στιγμή τα χέρια τους και έβγαλαν τα μάτια τους.
Ως πολιτικός ο Λοβέρδος δρα με λάθος τρόπο: παίζει με τα ρέστα του σαν απελπισμένος τζογαδόρος. Αυτό εξηγεί την σημερινή επιθετική συμπεριφορά του, αντί να προετοιμάζει την υπεράσπισή του.
Όμως δεν δικαιολογεί το κόμμα του να τον καλύπτει -και να τον κρατάει κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο- σε ένα θέμα ηθικής τάξης, που είναι προσωπικό θέμα. Δεν έκανε το ίδιο με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου και άλλους.
Αν η Φώφη Γεννηματά θέλει να έχει κόμμα-λημέρι, στο οποίο καταφεύγει όποιος απειλείται από τον νόμο, είναι δικό της θέμα.
